Do al ĉiuj aliaj popoloj kaj registaroj, kiuj spektas hodiaŭ, de la plej grandaj ĉefurboj, al la eta vilaĝo, kie mia patro naskiĝis, sciu ke Usono estas amiko de ĉiu nacio, kaj ĉiu viro, virino, kaj infano, kiu serĉas estontecon de paco kaj digno. Kaj ni estas pretaj estri denove. (longa aplaŭda paŭzo)
Memoru, ke antaŭaj generacioj alfrontis faŝismon kaj komunismon ne nur per misiloj kaj tankoj, sed per la fortaj aliancoj kaj persistaj konvinkoj. Ili komprenis, ke nia potenco sola ne povas protekti nin, nek ĝi rajtigas al ni konduti kiel ni volas. Anstataŭe ili sciis, ke nia potenco kreskas per ĝia prudenta uzo; nia sekureco devenas de la justeco de nia misio, la forto de nia ekzemplo, la hardantaj ecoj de humileco kaj modereco.
Ni estas la konservantoj de ĉi tiu heredaĵo. Gvidataj de ĉi tiuj principoj denove, ni povas renkonti ĉi tiujn novajn minacojn, kiuj postulas eĉ pli grandan penon, pli grandan kunlaboron, kaj interkomprenon inter nacioj.
Ni komencos zorge lasi Irakon al ĝiaj homoj kaj forĝi malfacile gajnitan pacon en Afganujo. Kun malnovaj amikoj kaj antaŭaj malamikoj ni laboros senripoze por malpligrandigi la atombomban minacon, kaj forpuŝi la danĝeran fantomon de plivarmiĝanta planedo.
Ni nek petos pardonon pro nia vivmaniero, nek ŝanceliĝos pri ĝia defendo. Kaj por tiuj, kiuj penas antaŭenigi siajn celojn per teroro kaj buĉado de senkulpuloj, ni diras al vi, ke nia spirito pli fortas, kaj nerompeblas ― vi ne povas postdaŭri nin, kaj ni venkos vin! (longa aplaŭda paŭzo)
Ĉar ni scias, ke nia diversa heredaĵo estas forto, ne malforto. Ni estas nacio de kristanoj kaj islamanoj, judoj kaj hinduoj, kaj nekredantoj. Ni estas formigita de ĉiu lingvo kaj kulturo, tirita de ĉiu angulo de ĉi tiu Tero, kaj ĉar ni gustumis la amaran feĉon de civila milito kaj apartismo, kaj eliris de tiu malluma ĉapitro pli fortaj, kaj pli unuigitaj, ni tial kredas, ke la malnovaj malamoj iam pasos, ke la linioj de tribo baldaŭ solviĝos; ke dum la mondo malgrandiĝas, nia komuna homeco aperigos sin; kaj ke Usono ludu sian rolon por enkonduki novan epokon de paco.
Al la islama mondo, ni serĉas novan vojon antaŭen, baze de reciproka intereso kaj reciproka respekto. Al tiuj estroj ĉirkaŭ la terglobo, kiuj klopodas semi konflikton, aŭ kulpigi pri siaj sociaj problemoj la Okcidenton, sciu ke viaj popoloj juĝos vin per tio, kion vi konstruas, ne kion vi detruas. (aplaŭda paŭzo)
Al tiuj, kiuj tenas potencon per korupto kaj trompo kaj subpremo de protesto, sciu, ke vi estas sur la malĝusta flanko de historio, sed ni etendos manon se vi konsentas malfermi vian pugnon. (aplaŭda paŭzo)
Al la popoloj de malriĉaj landoj, ni promesas labori kune kun vi por burĝonigi viajn plantejon kaj por fluigi purajn akvojn; por nutri malsategajn korpojn kaj eduki avidajn mensojn. Kaj al tiuj nacioj kiel nia, kiuj ĝuas relativan abundon, ni diras ke ni ne plu povas ignori suferojn ekster niaj landlimoj, nek povas konsumi la materialojn de la mondo ignorante la efikon. Jen la mondo ŝanĝiĝis, kaj ni ŝanĝiĝu kun ĝi.
Dum ni konsideras la rolon disvolviĝantan antaŭ ni, ni memoras kun humila dankemo tiujn kuraĝajn usonanojn, kiuj nun patrolas forajn dezertojn kaj distancajn montojn. Ili havas ion por rakonti al ni, kiel la falintaj herooj kiuj kuŝas en Arlington[4] flustras tra la epokoj.
Ni honoras ilin, ne nur ĉar ili estas gardistoj de nia libereco, sed ĉar ili enkorpigas la spiriton de servo ― volontemon trovi signifon en io pli granda ol si mem.
Tamen dum ĉi tiu momento, momento kiu difinos generacion, estas precize tiu spirito, kiu estu en ni ĉiuj . Kiom ajn registaro povas fari, kaj devas fari, estas finfine la fido kaj rezoluteco de la usonanoj de kio nia lando dependas. Ĝi estas la kompato endomigi nekonaton kiam digoj krevas, la sindonemo de laborantoj kiuj preferus redukti siajn laborhorojn ol vidi amikon perdi laboron, kiuj gvidas nin tra niaj plej mallumaj horoj. Estas la kuraĝo de fajrbrigadistoj sturmi ŝtuparon fumplenan, sed ankaŭ la vartemo de gepatroj al infanoj, kiuj finfine decidas nian sorton.
Niaj defioj eble estas novaj. La iloj por alfronti ilin eble estus novaj. Sed la valoroj de kiuj nia sukceso dependas ― honesto kaj diligenteco, kuraĝo kaj justo, toleremo kaj scivolo, lojaleco kaj patriotismo ― tiuj estas malnovaj. Tiuj valoroj estas veraj. Ili estis la serena forto de progreso tra nia historio.
Necesas do reveno al tiuj veroj. Neceso al ni nun estas nova epoko de respondeco ― agnosko de ĉiu usonano, ke ni havas devojn al ni mem, nia lando, kaj la mondo; devojn, kiujn ni ne plende akceptas, sed anstataŭe prenas ĝoje, firme kun la scio ke estas nenio pli kontentiga al la spirito, pli difinanta nian naturon, ol dediĉi nin plene al malfacila tasko.
Jen la prezo kaj la promeso de civitaneco. Jen la fonto de nia memfido ― la scio, ke Dio alvokas nin formi necertan sorton. Jen la signifo de nia libereco kaj nia kredo, kial viroj kaj virinoj kaj infanoj de ĉiu raso kaj ĉiu kredo povas aliĝi la feston trans ĉi tiu grandioza placo; kaj kial viro kies patro, antaŭ malpli ol 60 jaroj, eble ne ricevus servon en loka restoracio nun povas stari antaŭ vi por fari plej sanktan ĵuron. (longa aplaŭda paŭzo)
Do ni marku ĉi tiun tagon per memoro pri kiu ni estas, kaj kiom longe ni vojaĝis. En la jaro de la naskiĝo de Usono, en la plej frostaj monatoj, malgranda bando de patriotoj kunpremiĝis ĉirkaŭ tendaraj fajroj sur la bordoj de glacia rivero. La ĉefurbo estis forlasita. La malamiko estis alproksimiĝis. La neĝo estis makulita de sango. En la momento kiam la sukceso de nia revolucio estis plej dubinda, la patro de nia nacio ordonis, ke ĉi tiujn vortojn oni legu al la homoj:
"Ĝi estu dirita al la estonta mondo, ke en la profundo de vintro, kiam nenio krom espero kaj virto povis travivi, ke la urbo kaj la kamparo, alarmita pro unu komuna danĝero, venis antaŭen por renkonti ĝin."
Usono: alfrontante niajn komunajn danĝerojn, en ĉi tiu vintro de nia malfacilo, ni memoru ĉi tiujn eternajn vortojn. Kun espero kaj virto, ni alfrontu denove la frostajn fluojn, kaj eltenu ĉiujn ajn ŝtormojn venontajn. Ĝi estu dirita de la infanoj de niaj infanoj, ke kiam ni estis testitaj, ni rifuzis lasi ĉi tiun vojaĝon finiĝi, ke ni ne forturniĝis nek hezitis; kaj kun okuloj fiksitaj sur la horizonto kaj kun la graco de Dio sur ni, ni portis antaŭen tiun grandan donacon de libereco kaj liveris ĝin sekure al estontaj generacioj.
Dankon, kaj Dio benu vin, kaj Dio benu Usonon.