Ktoś szukał Horace’a czy… Anity?
– Mamy problem – powiedział.
Siedzieli w samochodzie. Brenda obróciła się twarzą ku niemu, czekając na ciąg dalszy.
– Twój telefon jest na podsłuchu.
– Co takiego?
– Ktoś podsłuchuje twoje rozmowy. A poza tym śledzi.
– Ale… – Brenda urwała i wzruszyła ramionami. – Po co? Żeby znaleźć mojego ojca?
– Tak. Najprawdopodobniej. Komuś bardzo zależy na dopadnięciu Horace’a. Zdążyli pobić twoją ciotkę. Ty możesz być następna.
– Myślisz, że coś mi grozi?
– Tak.
Przyjrzała mu się.
– I chcesz mi w związku z tym coś zaproponować?
– Tak.
– Słucham.
– Po pierwsze, chciałbym odszukać w twoim pokoju w akademiku te pluskwy.
– Nie widzę przeszkód.
– Po drugie, musisz się stamtąd wynieść.
– Mogę pomieszkać u znajomej – odparła po chwili. – Cheryl Sutton. To kapitanka naszej drużyny.
Myron pokręcił głową.
– Ci ludzie cię znają. Śledzili cię, podsłuchiwali twoje rozmowy.
– I co z tego?
– To, że prawdopodobnie znają twoich znajomych.
– W tym Cheryl?
– Tak.
– I myślisz, że mnie tam odszukają?
– Niewykluczone.
Brenda pokręciła głową i wpatrzyła się przed siebie.
– Niesamowite.
– To nie wszystko.
Myron opowiedział jej o rodzinie Bradfordów i o znalezieniu przez jej matkę zwłok.
– I co to znaczy? – spytała, kiedy skończył.
– Prawdopodobnie nic. Ale chciałaś, żebym ci mówił o wszystkim.
– Tak. – Usiadła wygodniej i przygryzła wargę. – Gdzie w takim razie, według ciebie, powinnam się zatrzymać? – spytała po dłuższej chwili.
– Wspomniałem ci o moim przyjacielu Winie. Pamiętasz?
– Właścicielu firmy maklerskiej Lock-Horne?
– To własność jego rodziny. Mam dziś wieczorem wpaść do niego w interesach. Powinnaś ze mną pojechać. Możesz zatrzymać się u niego.
– Chcesz, żebym z nim zamieszkała?
– Tylko na tę noc. Win ma mnóstwo bezpiecznych adresów. Znajdziemy ci coś.
Skrzywiła się.
– Wykształcony plutokrata, który korzysta z bezpiecznych kryjówek?
– Nie sądź go po pozorach.
Skrzyżowała ręce pod biustem.
– Nie zachowam się jak kretynka. Nie wygłoszę obłudnej tyrady, że nie pozwolę, żeby ta heca komplikowała mi życie. Pomagasz mi, chcę współdziałać.
– To dobrze.
– Ale ta liga wiele dla mnie znaczy. Tak samo jak moja drużyna. Nie zrezygnuję z nich.
– Rozumiem.
– Cokolwiek więc zrobimy, będę mogła trenować? Będę mogła zagrać w inauguracyjnym meczu w niedzielę?
– Tak.
Skinęła głową.
– W takim razie, zgoda. Dziękuję.
Zajechali pod akademik. Myron zaczekał na dole, aż Brenda się spakuje. Wprawdzie miała oddzielny pokój, ale zostawiła koleżance liścik, że na kilka dni zamieszka u znajomej. Wszystko to zajęło jej niespełna dziesięć minut.
Zeszła na dół z dwiema torbami na ramionach. Myron uwolnił ją od jednej. Kiedy wychodzili z akademika, zobaczył, że przy jego samochodzie stoi FJ.
– Zostań tu – powiedział.
Brenda, nic sobie z tego nie robiąc, dotrzymała mu kroku. Spojrzał w lewo. Stojący tam Bubba i Rocco pomachali mu. Nie zareagował. Miał ich gdzieś.
FJ, zrelaksowany tak, że aż za bardzo, oparł się o jego samochód jak pijak ze starego filmu o latarnię.
– Cześć, Brenda – powiedział.
– Cześć, FJ.
– Cześć, Myron – dodał i skinął głową.
Nie dość, że w jego uśmiechu brakło ciepła, to był to najbardziej mechaniczny uśmiech, jaki Myron widział w życiu. Wyłączny produkt uboczny mózgu, wysyłającego konkretne rozkazy grupie mięśni twarzy. Ograniczony do warg.
Myron okrążył forda, udając, że uważnie go ogląda.
– Nieźle go pan wyczyścił, FJ – pochwalił. – Ale następnym razem radzę bardziej przyłożyć się do dekli. Są brudne.
FJ spojrzał na Brendę.
– I to jest słynny ostry dowcip Bolitara, o którym tyle słyszałem? – spytał.
Wyrozumiale wzruszyła ramionami.
– To wy się znacie? – spytał Myron, wskazując ich rękami.
– Oczywiście – odparł FJ. – Chodziliśmy razem do liceum. W Lawrenceville.
Bubba i Rocco postąpili kilka ciężkich kroków. Wyglądali na młodych aktywistów Związku Drwali.
Myron wsunął się między Brendę a FJaya. Ten manewr w jej obronie pewnie ją wkurzył, ale trudno.
– Czym możemy służyć, FJ? – spytał.
– Chcę się upewnić, czy pani Slaughter honoruje swój kontrakt ze mną.
– Nie podpisałam z tobą żadnego kontraktu – odparła.
– Twoim agentem jest ojciec, niejaki Horace Slaughter, zgadza się?
– Nie. Moim agentem jest Myron.
– Tak?
FJ przesunął wzrok na Myrona. Myron patrzył mu prosto w oczy, ale nadal nie było w nich nic, niczym w oknach opuszczonego budynku.
– A ja słyszałem co innego.
Myron wzruszył ramionami.
– Życie to ciągła zmiana, FJ. Człowiek musi się dostosować.
– Dostosować lub zginąć.
– U-u-u.
FJ mierzył go wzrokiem jeszcze kilka sekund. Jego skóra przypominała mokrą glinę, którą może rozpuścić silna ulewa.
– Przed Myronem twoim agentem był ojciec – zwrócił się do Brendy.
– I co z tego? – wtrącił Myron.
– Podpisał z nami umowę. Zobowiązał się, że Brenda wycofa się z ligi ZKZ i zagra w ZLKK. To wszystko jest czarno na białym w kontrakcie.
Myron spojrzał na Brendę. Potrząsnęła głową.
– Czy na tym kontrakcie jest podpis pani Slaughter? – spytał.
– Jak powiedziałem, jej ojciec podpisał…
– Nie miał prawa. Macie jej podpis czy nie?
FJayowi bardzo nie spodobało się to pytanie. Bubba i Rocco podeszli jeszcze bliżej.
– Nie mamy.
– Więc nie macie nic. – Myron odblokował drzwiczki forda. – Było miło, choć za krótko. Zaopiekuję się moją klientką lepiej od was.
Bubba i Rocco ruszyli ku niemu. Otworzył drzwiczki. Pistolet miał pod fotelem. Rozważał, czy po niego sięgnąć. Ale byłaby to oczywiście głupota. Jedno z nich – on albo ona – pewnie by ucierpiało.
FJ uniósł rękę i dwaj goryle zamarli, jakby opsiukał ich zamrażaczem dla skopanych futbolistów.
– Nie jesteśmy gangsterami – powiedział. – Jesteśmy biznesmenami.
– Oczywiście – zgodził się Myron. – A tamci, Bubba i Rocco, to pańscy dyplomowani księgowi.
Na ustach FJaya pojawił się cienki uśmiech. Gadzi, a więc znacznie cieplejszy od poprzednich.
– Jeżeli jest pan rasowym agentem, to w pańskim interesie jest ze mną porozmawiać.
– Niech pan zadzwoni do mojej agencji, umówi się na spotkanie.
– W takim razie wkrótce porozmawiamy.
– Z chęcią. I niech pan jak najczęściej używa zwrotu „w Pańskim interesie”. Naprawdę robi wrażenie.
Brenda otworzyła drzwiczki i wsiadła. Myron za nią. FJ podszedł do okna od strony kierowcy i zastukał. Myron opuścił szybę.
– Podpiszesz z nami kontrakt albo nie – powiedział. – To tylko interes. Ale jeżeli cię zabiję, to dla przyjemności.
Myron już chciał strzelić kolejnym żartem, ale coś – może przypływ rozsądku – go powstrzymało. FJ odszedł, a za nim Rocco i Bubba. Patrzył, jak znikają. Serce trzepotało mu w piersi jak kondor w klatce.
11
Zaparkowali na Siedemdziesiątej Pierwszej Ulicy i poszli do Dakoty. Dakota to wciąż jeden z czołowych budynków w mieście, choć swoją sławę zawdzięcza przede wszystkim zabójstwu Johna Lennona. Miejsce, w którym zastrzelono piosenkarza, upamiętniał bukiet świeżych róż. Mijając je, Myron zawsze czuł się trochę nieswojo, tak jakby stąpał po cudzym grobie. Chociaż portier w Dakocie widział go niewątpliwie ze sto razy, zawsze udawał, że go nie zna, i dzwonił do apartamentu Wina. Tuż po krótkim przedstawieniu mu Brendy Win znalazł dla niej miejsce w gabinecie. Usadowiła się wygodnie, rozkładając przed sobą podręcznik medycyny wielkości kamiennych tablic. Myron i Win powrócili do salonu urządzonego na poły w stylu któregoś z Ludwików nastych. Był tam wielki kominek z żelaznymi pogrzebaczami i popiersiem na gzymsie. Solidne meble, które wyglądały niezmiennie jak świeżo polakierowane, lecz bardzo stare antyki. Ze ścian spoglądali z olejnych portretów surowi, acz zniewieściali mężczyźni. Jednakże – aby nie było wątpliwości, jaka to epoka – centralne miejsce w salonie zajmowały telewizor z wielkim ekranem i magnetowid. Dwaj przyjaciele usiedli i położyli nogi wyżej.