Łasica obojętnie wzruszył ramionami.
– I co teraz? – spytał.
– Gdzie wasz wóz?
– Podwieziono nas. Mieliśmy wrócić z tobą.
– Nic z tego.
Zwijający się na ziemi zbir próbował złapać dech. Stojących nic to nie obeszło. Myron opuścił pistolet.
– Pozwolisz, że sam się dowiozę – rzekł.
Chudy rozłożył ręce.
– Jak chcesz – odparł.
Myron ruszył do taurusa.
– Nie wiesz, z czym masz do czynienia.
– Ciągle to słyszę.
– Być może. Ale pierwszy raz ode mnie.
– Niech ci będzie, że mnie nastraszyłeś.
– Zapytaj swojego ojca, Myron.
Myron stanął jak wryty.
– O co chodzi?
– Zapytaj go o Arthura Bradforda – dodał chudy, uśmiechnięty jak mangusta wgryzająca się w kark. – Zapytaj go o mnie.
Pierś Myrona zalała lodowata woda.
– A co wspólnego z tym ma mój ojciec? – spytał.
Ale chudy nie raczył odpowiedzieć.
– Pośpiesz się – ponaglił. – Przyszły gubernator New Jersey czeka na ciebie.
22
Myron zadzwonił do Wina i szybko zdał mu relację.
– Szkoda fatygi – potwierdził Win.
– On uderzył kobietę.
– Trzeba było strzelić mu w kolano. Okaleczyć. Szkoda fatygi na kopniaka w jądra.
Pięknym za nadobne. Kodeks odwetu dla dżentelmenów autorstwa Windsora Horne’a Lockwooda Trzeciego.
– Włączę komórkę. Mógłbyś tam wpaść?
– Z rozkoszą. Ale wstrzymaj się z dalszą przemocą do mojego przyjazdu.
Innymi słowy: zostaw jej trochę dla mnie.
Strażnika pilnującego Farmy Bradfordów zaskoczyło, że Myron jest sam. Brama stała otworem, zapewne na przyjazd trzech osób. Myron nie zawahał się. Przejechał przez nią bez zatrzymywania. Strażnik wpadł w popłoch. Wyskoczył z budki. Myron pomachał mu paluszkiem, jak robił to Oliver Hardy. Co więcej, uśmiechnął się jak Flap. Wykorzystałby też z chęcią w tej scenie melonik, gdyby go miał.
Kiedy zajechał pod główne wejście, czekający już na niego w progu stary kamerdyner lekko się ukłonił.
– Proszę za mną, panie Bolitar – powiedział.
Poszli długim korytarzem z wieloma olejami na ścianach, przedstawiającymi głównie jeźdźców. Był też jeden akt. Naturalnie kobiecy. Jedyny obraz bez konia. Katarzyna Wielka od dawna nie żyła. Kamerdyner skręcił w prawo. Wkroczyli do szklanego korytarza, podobnego do tunelu w sztucznej Biosferze 2 w Arizonie albo Epcot Center w Disneylandzie na Florydzie. Myron obliczył, że przeszli około pięćdziesięciu jardów.
Służący zatrzymał się i otworzył drzwi. Twarz miał pokerową, jak przystało na idealnego kamerdynera.
– Proszę wejść – rzekł.
Nim Myron usłyszał cichutkie pluski, poczuł chlor.
– Nie wziąłem stroju kąpielowego – powiedział do czekającego sługi.
Kamerdyner nie zareagował.
– Zazwyczaj kąpię się w skórzanych stringach, choć nie gardzę ażurowym bikini.
Służący zamrugał oczami.
– Jeśli ma pan zapasowe, chętnie pożyczę.
– Proszę wejść.
– Dobrze, świetnie, ale bądźmy w kontakcie.
Kamerdyner – a może lokaj lub sługa – odszedł. W pomieszczeniu unosił się lekko stęchły zapach pływalni. Wszystko tu było z marmuru. W kątach stały posągi jakiejś bogini. Myron nie wiedział jakiej, ale pewnie bogini basenów pod dachem. Wodę pruł, posuwając się łagodnymi, niemal leniwymi ruchami i nie pozostawiając najmniejszych fal, pojedynczy pływak. Arthur Bradford dopłynął do brzegu blisko Myrona i znieruchomiał. Na głowie miał gogle pływackie z ciemnoniebieskimi szkłami. Zdjął je i przesunął ręką po łysinie.
– Co się stało z Samem i Mariem? – spytał.
– Z Mariem? To pewnie ten wielkolud.
– Mieli cię tutaj przywieźć.
– Jestem już duży, Artie. Nie potrzebuję nianiek.
Bradford wysłał ich oczywiście, żeby go zastraszyć. Musiał mu więc pokazać, że pomysł nie wypalił.
– No dobrze – zdecydował Bradford. – Przepłynę jeszcze sześć długości. Pozwolisz?
– Ależ proszę – odparł Myron z przyzwalającym gestem. – Czyż może być większa przyjemność niż patrzenie, jak ktoś pływa? Wiesz, mam pomysł. Na spot reklamowy. I slogan: Głosuj na Arta, ma domowy basen.
Bradford prawie się uśmiechnął.
– Dobre – pochwalił i płynnym ruchem wydostał się z basenu.
Jego długie, szczupłe ciało było gładkie i lśniące. Chwycił ręcznik i wskazał dwa szezlongi. Myron usiadł. Arthur Bradford też.
– Miałem pracowity dzień – powiedział. – Odbyłem cztery spotkania z wyborcami. Po południu czekają mnie dalsze trzy.
Podczas wstępnej rozmowy grzecznościowej Myron kiwał głową, zachęcając go do mówienia. Wreszcie Bradford się w tym połapał i klepnął się po udach.
– Obaj jesteśmy bardzo zajęci – powiedział. – Mogę przejść do rzeczy?
– Jasne.
– Chciałem – Bradford lekko się pochylił – porozmawiać o twojej pierwszej wizycie.
Myron starał się zachować obojętną minę.
– Była mocno dziwna. Zgodzisz się?
Myron odmruknął. Zabrzmiało to jak „mhm”, ale wypowiedziane neutralnym tonem.
– Mówiąc wprost, chciałbym wiedzieć, o co wam chodziło?
– O uzyskanie odpowiedzi na kilka pytań.
– To wiem. Moje pytanie brzmi: dlaczego?
– Co dlaczego?
– Dlaczego pytaliście o kobietę, która nie pracuje u mnie od dwudziestu lat?
– Co za różnica? Przecież ledwie ją pamiętasz.
Arthur Bradford uśmiechnął się. Jego uśmiech mówił, że obaj wiedzą, co jest grane, i nie muszą się czarować.
– Chcę ci pomóc. Ale wpierw muszę poznać twoje intencje. – Rozłożył ręce. – W końcu walczę w poważnych wyborach.
– Myślisz, że pracuję dla Davisona?
– Przyjechałeś tu z Windsorem pod fałszywym pretekstem. Zacząłeś zadawać dziwne pytania na temat mojej przeszłości, przekupiłeś policjantkę, żeby wykradła akta dotyczące śmierci mojej żony. Jesteś związany z człowiekiem, który niedawno próbował mnie szantażować. A do tego widziano, jak rozmawiasz ze znanymi wspólnikami Davisona z kręgów przestępczych. – Bradford posłał Myronowi uprzejmy uśmiech polityka, który mimo woli patrzy na wszystkich nieco z góry. – Co byś sobie na moim miejscu pomyślał?
– Chwileczkę. Po pierwsze, nie zapłaciłem za kradzież akt.
– Zaprzeczasz, że spotkałeś się z policjantką Francine Neagly w barze Ritz?
– Nie. – Myron nie widział sensu we wdawaniu się w długie wyjaśnienia. – Na razie zostawmy ten temat. Kto próbował cię szantażować?
Na basen wszedł służący.
– Czy podać mrożoną herbatę, proszę pana? – spytał.
– Lemoniadę, Mattius – odparł Bradford po namyśle. – Z rozkoszą napiję się lemoniady.
– Tak jest, proszę pana. A pan, panie Bolitar?
Myron wątpił, czy Bradford ma w domu yoo-hoo.
– Dla mnie to samo, Mattius. Ale przyrządź ją tak, bym się napił z najwyższą rozkoszą.