Ten strach uświadomił mi również coś innego, coś, co jeszcze bardziej pogorszyło sytuację. Zdałem sobie sprawę, że w ogóle nie znałem jej kiedy była zdrowa. Zacząłem z nią chodzić dopiero przed kilkoma miesiącami i zakochałem się przed osiemnastoma dniami. Te osiemnaście dni wydawały mi się całym moim życiem, ale spoglądając na nią, nie mogłem nie zastanawiać się, ile jeszcze dnia nam zostało.
W poniedziałek nie przyszłą do szkoły i wiedziałem, że nigdy już nie pojawi się na szkolnym korytarzu. Nigdy nie zobaczę, jak czyta na uboczu Biblię podczas długiej przerwy. Nigdy nie zobaczę jej brązowego swetra sunącego przez tłum, kiedy przechodziła z klasy do klasy. Na zawsze skończyła ze szkołą; nigdy nie dostanie matury.
Siedząc tego pierwszego dnia po feriach w klasie i słuchając, jak nauczyciele mówią nam to, co usłyszeliśmy już wcześniej, nie mogłem się w ogóle skoncentrować. Reakcja była podobna do tej w niedzielę, w kościele. Dziewczęta płakały, chłopcy zwieszali głowy, ludzie opowiadali o niej tak, jakby już odeszła. Co możemy zrobić? – zastanawiali się na głos, spoglądając w moją stronę.
– Nie wiem – brzmiała jedna odpowiedź, jakiej mogłem im udzielić.
Wyszedłem ze szkoły, urywając się z popołudniowych lekcji, i poszedłem do Jamie. Kiedy zapukałem do drzwi, otworzyła je pogodna tak samo jak zawsze i wydawałoby się, wolna od jakiejkolwiek troski.
– Cześć, Landon – powitała mnie. – Co za niespodzianka.
Cmoknęła mnie w policzek, a ja odwzajemniłem jej pocałunek, choć właściwie chciało mi się płakać.
– Ojca nie ma w domu, ale jeśli chcesz, możemy usiąść na werandzie – oświadczyła.
– Jak możesz to robić? – zapytałem nagle. – Jak możesz udawać, że wszystko jest w porządku?
– Wcale nie udaję, że wszystko jest w porządku, Landon. Wezmę tylko płaszcz i usiądziemy na dworze, dobrze?
Uśmiechnęła się do mnie, czekając na odpowiedź, więc w końcu zacisnąłem wargi i skinąłem głową. Jamie poklepała mnie po ramieniu.
– Zaraz wracam – powiedziała.
Usiadłem na krześle i chwilę później Jamie pojawiła się z powrotem, w grubym płaszczu, rękawiczkach i czapce, żeby nie zmarznąć. Północno – wschodni wiatr ustał już i zrobiło się o wiele cieplej niż podczas weekendu, dla niej było jednak z pewnością za zimno.
– Nie przyszłaś dziś do szkoły – stwierdziłem.
– Tak – przyznała, spuszczając wzrok.
– Zamierzasz tam jeszcze chodzić?
Właściwie znałem odpowiedź na to pytanie, ale chciałem ją usłyszeć z jej ust.
– Nie – odparła cicho. – Nie zamierzam.
– Dlaczego? Jesteś aż taka chora?
Mimowolnie podniosłem głos i Jamie wzięła mnie za rękę.
– Nie. Dziś czuje się właściwie dość dobrze. Chodzi o to, że chcę być w domu rano, zanim ojciec wyjdzie do kościoła. Chcę spędzać z nim możliwie jak najwięcej czasu.
Zmian umrę, miała na myśli, ale nie powiedziała tego na głos. Milczałem, czując, że robi mi się niedobrze.
– Kiedy lekarze postawili diagnozę – mówiła dalej – powiedzieli, żeby starała się tak długo, jak to możliwe, prowadzić normalne życie. Mówili, że zachowam dzięki temu dłużej siły.
– Nie ma w tym nic normalnego – stwierdziłem gorzko.
– Wiem.
– Boisz się?
Nie wiem dlaczego, lecz oczekiwałem, że zaprzeczy, że powie coś mądrego, jak ktos dorosły, albo wyjaśni, że nie możemy wnikać w Boże zamysły.
Zamiast tego uciekła w bok wzrokiem.
– Tak – oznajmiła w k9oncu. – Boję się cały czas.
– Więc dlaczego nie zachowujesz się tak, jakbyś się bała?
– Zachowuje się. Ale tylko wtedy kiedy jestem sama.
– Bo mi nie ufasz?
– Nie – odparła. – Bo wiem, że ty też się boisz.
Zacząłem się modlić o cud.
Podobno zdarzają się bez przerwy i czytamy o tym w gazetach. Ludzie odzyskują władze w nogach, chociaż mówiono im, że nie będą nigdy chodzić, albo uchodzą z życiem ze strasznego wypadku. Co jakiś czas w okolicach Beaufort wyrastał namiot wędrownego kaznodziei – uzdrowiciela i ludzie chodzili tam patrzeć, jak uzdrawia różne osoby. Byłem na kilku takich seansach i chociaż uważałem, że na ogół nie różniły się od jarczmarnych pokazów magii, zdarzały się czasem rzeczy, których nie potrafiłem wyjaśnić. Stary Sweeney, który był u nas piekarzem, walczył podczas Wielkiej Wojny w jednostce artylerii i po miesiącach kanonady ogłuchł na jedno ucho. Wcale nie udawał: naprawdę nic nie słyszał i kiedy byliśmy dziećmi, udawało nam się czasem dzięki temu zwędzić z piekarni bułkę z cynamonem. Ale kaznodzieja zaczął się żarliwie modlić i na koniec przyłożył rękę do boku głowy Sweeneya. Ten wrzasnął głośno, tak że ludzie o mało nie pospadali z ławek, i zrobił przerażoną minę, jakby facet dotknął go rozżarzonym do białości pogrzebaczem, a potem potrząsnął głową i rozejrzał się dookoła ze zdumieniem.
– Znowu słyszę – wymamrotał.
Nawet on nie mógł w to uwierzyć.
– Pan potrafi uczynić wszystko – stwierdził kaznodzieja, kiedy Sweeney wrócił na swoje miejsce. – Pan słyszy nasze modlitwy.
Tej nocy otworzyłem zatem Biblię, którą Jamie podarowała mi na Gwiazdkę, i zacząłem ją czytać. Znałem oczywiście Pismo Święte ze szkółki niedzielnej i nabożeństw, ale jeśli mam być szczery, pamiętałem tylko najważniejsze rzeczy: jak Pan Bóg zesłał siedem plag, żeby Izraelici mogli opuścić Egipt, jak wieloryb połknął Łazarza. Były i inne historie. Wiedziałem, że niemal w każdym rozdziale Pan Bóg robi coś spektakularnego, ale większość tych rzeczy wyleciała mi z głowy. My, chrześcijanie, opieramy się głównie na nauce Nowego Testamentu i nie miałem pojęcia o Księgach Jozuego, Rut czy Joela. Pierwszej nocy przeczytałem Księgę Rodzaju, drugiej Księgę Wyjścia. Potem zabrałem się za Księgę Kapłańską, Liczb i Powtórzonego Prawa. W pewnych miejscach czytanie szło mi dość opornie, ale nie dawałem za wygraną. Kierował mną wewnętrzny przymus, który nie do końca rozumiałem.
Kiedy dotarłem którejś nocy do Psalmów, było bardzo późno i zamykały mi się oczy, ale coś mi mówiło, że to jest to, czego szukam. Wszyscy słyszeli psalm dwudziesty trzeci, zaczynający się od słów „ Pan jest pasterzem moim, na niczym mi nie zbywa”, ale chciałem przeczytać pozostałe, ponieważ podobno żaden z nie jest mniej ważny od innych. Po godzinie trafiłem na podkreślony fragment. Jak sądziłem, zaznaczyła go Jamie, ponieważ coś dla niej znaczył. Oto jego treść
Do Ciebie, Panie, wołam, opoko moja,
Nie bądź głuchy na mnie!
Jeżeli Ty milcząc odwrócisz się ode mnie,
Podobny będę zstępującym do grobu.
Wysłuchaj głosu błagań moich, kiedy do Ciebie wołam,
Kiedy ręce moje podnoszę ku świętemu przybytkowi
Twojemu.
Zamknąłem Biblię ze łzami w oczach, nie mogąc doczytać psalmu do końca.
Wiedziałem, że podkreśliła ten fragment dla mnie.
– Nie wiem, co robić – stwierdziłem apatycznie, wpatrując się w przyćmione światło lampy mojej sypialni.
Siedziałem razem z mamą na łóżku. Zbliżał się koniec stycznia, najtrudniejszego miesiąca w moim życiu, i wiedziałem, że luty będzie jeszcze gorszy.
– Wiem, że to dla ciebie ciężkie – powiedziała – ale nie możesz nic na to poradzić.
– Nie chodzi o to, że Jamie jest chora. Wiem, że nie mogę nic na to poradzić. Chodzi mi o Jamie i o mnie.