Dopiero później i to z powodów czysto praktycznych przeniesiono Nowy Rok na pierwszy dzień następnego miesiąca. Kościół wschodni z kolei świętuje narodzenie Jezusa w dniu 6 stycznia, ale różnica ta ma zupełnie inną przyczynę.
Wrócimy jeszcze do kilku podniesionych w tej części kwestii w innym rozdziale, w którym przedstawimy pozostałe dowody na ustalenie śmierci Jezusa i spełnienie proroctwa. Nie zmieni to jednak naszego przekonania, że dokładnej dziennej daty narodzin nigdy nie poznamy. Nie da się ustalić takiego momentu, który logicznie odpowiadałby zarówno zapisom ewangelii, jak i realnym wydarzeniom historycznym. A może zagmatwanie i zamieszanie, jakie obserwujemy jest zamysłem z góry powziętym?
Data śmierci Jezusa
W przedstawionym wyżej kalendarium życia i działalności Jezusa wskazaliśmy na 7 kwietnia 30 roku naszej ery jako na dzień śmierci Jezusa na krzyżu. Tymczasem sprawa nie jest tak oczywista. Ustalenie dokładnej daty śmierci było przedmiotem badań niezliczonych rzesz badaczy i poszukiwaczy sensacji, podobnie zresztą jak to miało miejsce z datą, miejscem i okolicznościami narodzin. Watykan, mimo nieścisłości i wielu wątpliwości, uznał dzień 3 kwietnia 33 roku naszej ery za datę śmierci Jezusa. Odpowiedź na pytanie, dlaczego tak się stało – jest dość prosta. Nie chodzi tu o jakiś błąd w wyliczeniu czy błędną interpretację zapisów Ewangelii, ale o zwykłe dostosowanie jakiejś daty do tradycji przekazywanej przez Kościół. Przyjęcie przez Kościół najbardziej prawdopodobnej daty śmierci Jezusa, tj. 7 kwietnia 30 roku, za oficjalną – musiałoby oznaczać zmianę kalendarza tzw. ery chrześcijańskiej. Przed jej wyznaczeniem, a więc już blisko 1500 lat temu, lata liczono od założenia Rzymu. Tak było aż do pontyfikatu papieża Jana I /523-526/, który postanowił dokonać zmiany tego systemu poprzez wprowadzenie sposobu liczenia lat od narodzin Jezusa. Tak powstała era chrześcijańska, nazywana erą po narodzeniu Chrystusa, a numerację lat poprzedzano określeniem „AD" – Anno Domini /Roku Pańskiego/. Obliczenia dokonał w 525 roku mnich Dionizy Mniejszy, wedle którego Jezus urodził się 25 grudnia 753 roku od założenia Rzymu. Następny rok, tj. 754 od założenia Rzymu, przyjęto jako pierwszy rok nowej ery – ery chrześcijańskiej. Jak wątpliwe były to wyliczenia, pokazujemy w wielu częściach tej książki. Tradycja ewangeliczna dowodzi, że Jezus miał żyć 33 lata. Nie mógł być więc ukrzyżowany w żadnym innym roku ery chrześcijańskiej, jak tylko 33.
Aż trudno sobie wyobrazić sytuację dostosowania numeracji lat ery chrześcijańskiej i ustalenia jej początku od faktycznej daty narodzin Jezusa. Byłoby to przedsięwzięcie pochłaniające dochody takich państw jak Polska zapewne przez dziesiątki lat. Nie byłoby dziedziny życia, w której nie trzeba byłoby dokonywać zmian. Coraz powszechniejsze przekonanie, że przyjęta przez Watykan data śmierci Jezusa i Jego narodzin są błędne sprawia, że z powszechnego użytku wychodzi, uprzednio zawsze stosowane, określenie lat ery chrześcijańskiej jako lat „po narodzeniu Chrystusa". W to miejsce, także w dokumentach Kościoła, choć w tym przypadku nie tak powszechnie, wprowadza się określenia „nasza era" rozumiane nie jako era chrześcijańska, tylko jako era cywilizacji Zachodu. Skąd więc wzięły się wątpliwości co do precyzyjnego określenia daty śmierci Jezusa? Szczegółowe wyliczenie daty ukrzyżowania ma znaczenie jeszcze z innego powodu. Chodzi bowiem o wyjaśnienie znaczenia Ostatniej Wieczerzy. Czy była ona symbolicznym przedstawieniem ofiarowania się Jezusa jako Baranka na znak wypełnienia misji, czy też zwykłą wieczerzą pożegnalną, w czasie której Jezus chciał pożegnać się ze swoimi uczniami, wiedząc co Go czeka za parę godzin? Czy Ostatnia Wieczerza była wreszcie przewidzianą wieczerzą paschalną, którą Żydzi spożywali dla uczczenia szczęśliwego wyjścia ludu Izraela pod wodzą Mojżesza z Egiptu i wyzwolenia się z niewoli? Święto Paschy trwa siedem dni. Rozpoczyna się w czternastym dniu miesiąca nisan. W noc poprzedzającą ów czternasty dzień, tzw. noc sederu, rozpamiętuje się szczęśliwe wyprowadzenie z Egiptu, rytualnie czyta się Pismo, a po jego zakończeniu spożywa się wieczerzę paschalną. 14 nisan to Święto Przaśników ku czci Pana. W czasie wieczerzy paschalnej spożywa się mięso jagniąt zabitych około południa, osiem godzin wcześniej, spożywa przaśny chleb /macę,/ a w rytualnej kolejności wypija się cztery kielichy wina.
Wieczerza paschalna odbywała się według ściśle ustalonego przed wiekami rytuału. Uczestniczyli w niej goście dobrani według tych zasad, także kobiety. Na ten temat piszemy szerzej w poprzedniej książce Biblioteki Klubu da Vinci poświęconej Marii Magdalenie.
Jest bezsporne, że Jezus i Jego uczniowie uczestniczyli właśnie w tradycyjnej uczcie paschalnej. Dowodzi tego chociażby wspomnienie przez wszystkich autorów ewangelii synoptycznych jagnięcia paschalnego oraz wzmianka u Mateusza „o pierwszym dniu przaśnych chlebów". Naszego przekonania nie burzy fakt, że ewangelie opisując Ostatnią Wieczerzę, ani słowem nie wspominają o podstawowym obowiązku, jaki spoczywa na głowie domu w czasie wieczerzy paschalnej – obowiązku interpretowania święta Paschy i rytualnego czytania Pisma. Badacze katoliccy zaprzeczają, jakoby Ostatnia Wieczerza była tradycyjną wieczerzą paschalną, gdyż uczestniczyli w niej, wbrew zasadom tej ostatniej, tylko uczniowie Jezusa, a nie – jak to było w zwyczaju – wszyscy domownicy, w tym kobiety. Tradycja kościelna zaprzecza, jakoby w Ostatniej Wieczerzy uczestniczyła jakakolwiek kobieta. Ponieważ Ostatnia Wieczerza uważana jest jako czas ustanowienia Eucharystii i sakramentu kapłaństwa, stąd domniemany brak udziału w niej kobiet bywa argumentem za niedopuszczeniem ich do tego sakramentu. Tymczasem jest wiele dowodów, że Maria Magdalena oraz inne kobiety były uczestniczkami Ostatniej Wieczerzy, jest to niemal pewne. W zagadkowym dokumencie „Porządek apostolski", stworzonym przez oponentów Marii, a opisującym wydarzenia Ostatniej Wieczerzy, znajduje się fragment: „Jan rzekł: Kiedy Mistrz pobłogosławił chleb i kielich, i rozdał je ze słowami: To moje Ciało i Krew, nie zaproponował ich kobietom, które są z nami. Marta odpowiedziała: Nie przekazał ich Marii, ponieważ się śmiała". Znajdujemy w tym fragmencie jednoznaczne potwierdzenie obecności kobiet w czasie Ostatniej Wieczerzy.
W wielu dziełach malarskich przedstawiających to wydarzenie znajdziemy także postaci kobiece uczestniczące w wieczerzy. Jeżeli więc Jezus wraz ze swoimi współtowarzyszami uczestniczył w tradycyjnej uczcie paschalnej, to od tego momentu musimy liczyć czas do jego śmierci na krzyżu. Wszystkie wydarzenia pojmania Jezusa, sądu Żydów i Rzymian nad nim, męki, drogi krzyżowej i samej śmierci musiały się wydarzyć poczynając od późnej nocy między 13 a 14 dniem nisan, pod wieczór czy też wczesną noc 14 dnia nisan, kiedy miał być ukrzyżowany, i 16 nisan, kiedy wcześnie rano ukazał się kobietom idącym do grobu, obwieszczając im tym samym tajemnicę Zmartwychwstania.