— Proszę o ciszę! — powiedziała pani. — Czekajcie... Może ty pójdziesz, Gotfrydzie, ale wracaj szybko, dobrze? Nie włócz się po korytarzu.
Gotfryd poszedł zadowolony jak nie wiem co i wrócił uśmiechnięty od ucha do ucha, z garścią pełną kawałków kredy.
— Dziękuję ci, Gotfrydzie — powiedziała pani. — Wracaj na miejsce. Kleofas, proszę do tablicy. Kleofas, mówię do ciebie!
Kiedy zadzwonił dzwonek, wybiegliśmy wszyscy z klasy o-prócz Kleofasa, z którym pani miała do pomówienia, jak zawsze, kiedy jest pytany.
A na schodach Gotfryd powiedział nam:
— Po szkole chodźcie wszyscy ze mną. Pokażę wam coś fajnego!
Wyszliśmy ze szkoły i zapytaliśmy Gotfryda, co nam chce pokazać, ale Gotfryd rozejrzał się na wszystkie strony i powiedział: „Nie tutaj. Chodźcie!" Gotfryd ze wszystkiego lubi robić tajemnice, dlatego nas złości. Ale poszliśmy za nim, skręciliśmy za rogiem, przeszliśmy przez ulicę, poszliśmy kawałek prosto, znów przeszliśmy przez ulicę, a potem Gotfryd zatrzymał się, a my stanęliśmy koło niego. Gotfryd jeszcze raz rozejrzał się dookoła, włożył rękę do kieszeni i powiedział:
— Patrzcie!
W ręku miał — nigdy byście nie zgadli — kawałek kredy!
— Rosół dał mi pięć kawałków — wyjaśnił nam Gotfryd, strasznie dumny. — A ja dałem pani tylko cztery!
— O rany —- powiedział Rufus — aleś ty odważny!
— No — powiedział Joachim — jakby Rosół albo pani wiedzieli, na pewno wyrzucono by cię ze szkoły!
— Fajnie by było — powiedział Joachim — napisać coś na murze.
— No — powiedział Maksencjusz. — Można by napisać: Banda Mścicieli. W ten sposób nieprzyjaciele wiedzieliby, żeśmy tu byli.
— Aha — powiedział Gotfryd. — A potem wyrzucą mnie ze szkoły! Świetnie!
Brawo!
— Boisz się! — powiedział Maksencjusz.
— Boję się? Ja, który tak się dla was narażałem? Trzymajcie mnie, bo umrę ze śmiechu! — powiedział Gotfryd.
— Jeżeli się nie boisz, to napisz coś na murze — powiedział Maksencjusz.
— A jeśli potem wszystkich nas wyrzucą? — zapytał Euzebiusz.
— Dobra, chłopaki — powiedział Joachim. — Ja już sobie idę. Inaczej spóźnię się do domu i będę miał drakę.
I Joachim poleciał strasznie szybko. Nigdy nie widziałem, żeby tak spieszył się do domu.
— Fajnie by było — powiedział Euzebiusz — porobić rysunki na plakatach. No, wiecie, domalować okulary, wąsy, brody i fajki!
Uznaliśmy, że to dobry pomysł, tylko że na ulicy nie było plakatów. Więc zaczęliśmy szukać, ale zawsze jest tak samo: kiedy człowiek szuka plakatów, jak na złość nigdzie ich nie ma,
— Przecież pamiętani — powiedział Euzebiusz — że gdzieś tu niedaleko był plakat... No, wiecie, z takim dzieciakiem, co je czekoladowe ciastko z kremem...
— Aha — powiedział Alcest. — Wiern który. Nawet wyciąłem sobie taki z gazety mojej mamy.
I Alcest powiedział, że w domu czekają na niego z podwieczorkiem, i pędem poleciał
do siebie.
Ponieważ robiło się późno, postanowiliśmy nie szukać dłużej plakatów, tylko dalej bawić się kredą.
— Wiecie co, chłopaki? — krzyknął Maksencjusz. — Może pogramy w klasy!
Narysujemy na chodniku i...
— Co ty, chory? — powiedział Euzebiusz. — Klasy to jest zabawa dla dziewczyn!
— Nie, mój drogi! Nie, mój drogi! — powiedział Maksencjusz, który zrobił się cały czerwony. — To nie jest zabawa dla dziewczyn!
Wtedy Euzebiusz zaczął stroić miny i zapiszczał cienkim głosikiem:
— Panna Maksencja chce grać w klasy! Panna Maksencja chce grać w klasy!
— Idziemy się bić na plac! — krzyknął Maksencjusz. — No, chodź, jeżeli jesteś mężczyzną!
I Euzebiusz z Maksencjuszem sobie poszli, ale przy końcu ulicy się rozdzielili. Bo przez tę całą zabawę kredą nie zauważyliśmy, że zrobiło się strasznie późno.
Zostaliśmy sami z Gotfrydem. Gotfryd zaczął udawać, że krę-
da to papieros, a potem zatknął ją sobie między górną wargę a nos, jakby to były wąsy.
— Dasz mi kawałek? — spytałem.
Ale Gotfryd pokręcił głową, że nie, więc próbowałem mu zabrać, kreda upadła na ziemię i złamała się na dwie części. ; Gotfryd był strasznie wściekły.
— Patrz! — krzyknął. — Zobacz, co zrobię z twoim kawałkiem!
I rozgniótł obcasem jeden kawałek kredy.
— Tak? — krzyknąłem. — To zobacz, co ja zrobię z twoim kawałkiem!
I trach! — rozgniotłem obcasem jego kawałek. A ponieważ nie mieliśmy już kredy, więc poszliśmy do domu.
Twórcami cyklu książek o Mikołajku i jego szkolnych kolegach są: znany humorysta francuski René Goscinny (1926—1978) oraz rysownik Jean Jacques Sempé.
Renę Gościnny urodził się w Paryżu jako syn polskiego emigranta (Francuzi wymawiają jego nazwisko: gosini, z akcentem na ostatniej sylabie), kształcił się w Buenos Aires, był przez kilka lat dyrektorem wydawnictwa dla dzieci w Nowym Jorku. Po powrocie do Francji pracował w redakcji tygodnika dla starszej młodzieży „Pilote", potem został dyrektorem wydawnictwa, a od r. 1959 rozpoczął pisać teksty do popularnych serii książek obrazkowych, m.in. o przygodach Asterixa — młodego Galia, wśród Rzymian, a przede wszystkim opowiadania o szkolnych i domowych perypetiach Mikolajka i jego kolegów.