— Chodźmy już — zaproponował i natychmiast wprowadził tę propozycję w życie.
— Ale… — Kirsty nigdy łatwo nie ustępowała.
— Nie potrafię tego zrobić jeszcze raz — przerwał jej. — A poza tym nigdy już nie będzie właściwego momentu.
Bigmac z Wobblerem nie byli w kłopotach głównie dlatego, iż niedawno narobiło się wokół tyle kłopotów, że chwilowo przynajmniej nie można się było znaleźć w żadnym nowym. A stare przypadkowo zupełnie ich nie dotyczyły.
— To ma być schron przeciwlotniczy? — Bigmac nie mógł wyjść z szoku. — Przecież schrony są betonowe i solidne, mają syczące, pancerne drzwi, migające światła i inne te, co wiesz… A to jest zwykła blacha falista przysypana ziemią, na której rośnie sałata!
Obiektem, który dość trafnie opisał, był schron znajdujący się w ogródku posesji pod numerem dziewiątym.
Obaj próbowali otworzyć wiodące doń drzwi: Bigmac oburącz, a Wobbler za pomocą uratowanej ze wspomnień po szklarni łopaty. Wspólnym wysiłkiem udało im się odsunąć blokujące wejście cegły, dzięki czemu drzwi otwarły się i wytoczyła się z nich nieco oszołomiona kobieta w średnim wieku, ubrana w nocną koszulę i szlafrok w różowe kwiatki. W objęciach ściskała okrągłe akwarium z dwiema złotymi rybkami, a do szlafroka tuliła się mała dziewczynka.
— Gdzie Michael?! — krzyknęła, ledwie znalazła się na świeżym powietrzu. — Widział go ktoś? Odwróciłam się, żeby złapać Adolfa i Stalina, a on już był za drzwiami, jak…
— Chodzi o takiego małego w zielonych portkach? — przerwał jej Wobbler. — Nosi okulary i ma uszy jak kocioł? I namiętnie szuka szrapneli?
— Żyje? — Kobiecie najwyraźniej ulżyło. — Pojęcia nie mam, co bym powiedziała jego matce!
— Nic pani nie jest? — spytał ostrożnie Bigmac. — Bo obawiam się, że pani dom jest nieco… bardziej spłaszczony, niż był.
Pani Density przyjrzała się pozostałościom numeru dziewiątego.
— Cóż, gorsze rzeczy zdarzają się na morzu — stwierdziła spokojnie.
— Naprawdę? — Bigmac był pod wrażeniem.
— Całe szczęście, że nas tam nie było — dodała pani Density.
Cegły osunęły się z łoskotem i zjechał po nich strażak.
— Pani Density? — upewnił się. — Wychodzi, że była pani ostatnia. Wypije pani filiżankę herbaty?
— O, witaj, Bili.
— Te chłopaki to kto? — zainteresował się strażak.
— Z okolicy. — Wobbler wykazał się rzadką przytomnością umysłu. — Pomagamy…
— A, to dobrze. Chodźcie stąd, bo wyszło nam, że pod dwunastym został niewypał. — Strażak przyjrzał się strojowi Bigmaca, wzruszył ramionami i odebrał pani Density akwarium, otaczając je równocześnie drugą ręką. — Filiżanka ciepłej herbaty i koc. Tego pani potrzeba. Tędy proszę. — I poprowadził ją przez gruzowisko trasą wymagającą trochę wdrapywania się i zjeżdżania.
— Człowieka zbombardują i zamiast pomocy proponują herbatę? — wykrztusił Bigmac, obserwując postępy pani Density i strażaka w pokonywaniu przeszkód terenowych.
— Lepsze niż zbombardowanie i permanentna niemożność wypicia herbaty, nie? Zresztą…
Eeeeyyyyooooowwwwmmmm! — zawyło coś za nimi.
Odwrócili się naprawdę szybko.
Dziadek Wobblera stał na stercie gruzu i w blasku płomieni wyglądał niczym nieletni diabeł w kusych portkach. Sadza pokrywała go raczej dokładnie, a w dodatku wymachiwał czymś w powietrzu i próbował naśladować samolot. Na szczęście jedynie akustycznie.
— To wygląda jak… — Bigmac nie do końca odzyskał głos.
— To kawałek bomby! — oznajmił dumnie dziadek Wobblera. — Prawie cały statecznik! Nie znam nikogo, kto miałby prawie cały statecznik! — I znowu zaczął wymachiwać pogiętym metalem.
— Słuchaj no… ty! — zaczął Wobbler. Machanie ustało.
— Wiesz… o motorach…?
— No nie! — jęknął Bigmac. — Nie możesz mu nic powiedzieć o…
— Zamknij się! — warknął Wobbler. — Masz dziadka, nie?
— No, mam. Tylko jak go odwiedzam, to zawsze klawisz się nam przygląda.
Wobbler skoncentrował się na usmoleńcu.
— Motocykle są bardzo niebezpieczne! — oświadczył z naciskiem.
— Jak podrosnę, to będę miał duży motor — oświadczył stanowczo jego dziadek. — Z rakietami, karabinami maszynowymi i wszystkim. Eeeooowwmmmm!
— Nie robiłbym tego na twoim miejscu! — powiedział Wobbler specjalnym tonem, jakiego używał w rozmowach z wyjątkowo męczącymi dziećmi. — Rozbijanie motorów nie jest przyjemne. Możesz mi wierzyć.
— Nie rozbiję go. — Pewność siebie jego dziadka pozostała niezachwiana. — Możesz mi wierzyć.
— Córka pani Density to całkiem miła dziewczyna, prawda? — Wobbler spróbował desperackiego manewru.
— Nieprawda. Jest beksa i w ogóle straszna. Eeeeoowwmmmm! A pan i tak jest gruby. — Po tym oświadczeniu jego dziadek zbiegł z kupy gruzu i zniknął między strażakami. O jego obecności w okolicy świadczyło jedynie sporadyczne, przenikliwe wycie.
— Chodź, wracamy do kaplicy — odezwał się Bigmac. — Strażak coś mówił o jakimś niewypale w pobliżu…
— Dlaczego on mnie w ogóle nie słuchał?! Ja bym posłuchał.
— No, już to widzę!
— Pewnie, że bym posłuchał!
— No! Nie filozofuj, tylko chodź!
— Mogłem mu pomóc, gdyby tylko chciał słuchać! Wiem przecież różne rzeczy, które mogłyby mu ułatwić życie. Dlaczego nie chciał słuchać?
— Bo to widać u was rodzinne. Przestań zrzędzić i rusz się wreszcie!
Bigmac i Wobbler dotarli do kaplicy w chwili, w której Johnny i pozostali nadbiegli ulicą.
— Wszyscy cali? — spytała lekko zadyszana Kirsty. — Dlaczego obaj jesteście wypaprani w sadzy?
— Bo ratowaliśmy ludzi — odparł dumnie Wobbler. — No, nie sami.
Odruchowo wszyscy spojrzeli na pozostałości po Paradise Street. Ludzie stali lub siedzieli na rumowisku w małych grupach. Kilka kobiet w oficjalnie wyglądających kapeluszach kończyło ustawianie stolika z dzbankiem do herbaty i filiżankami. Płonęło jeszcze kilka niewielkich pożarów, strażacy więc mieli co robić, a scenę urozmaicał od czasu do czasu słyszalny łomot, gdy jakaś cebula pokryta lodem wracała na dół.
— Wszyscy przeżyli — powiedział Wobbler, uważnie przyglądając się Johnny’emu.
— Wiem.
— Bo syrena zawyła na czas.
— Wiem.
— Mam nadzieję, że będą mieli porządne doradztwo — rozległ się głos Kirsty.
— A tak, dostaną po filiżance herbaty i usłyszą, że uszy do góry, bo mogło być gorzej — odparł Bigmac.
— I to wszystko?!
— No, może jeszcze po biszkopcie.
Johnny ciągle przyglądał się ruinie, której ogień nadawał prawie radosny wygląd. Na ten obraz nakładał mu się inny — paliło się w tych samych miejscach, te same zwały gruzu zajmowały te same miejsca i ci sami strażacy kręcili się wokół pożarów. Ale ludzi nie było — jeśli nie liczyć tych, którzy zajęci byli noszami.
Byli w nowym czasie.
Bowiem wszystko, co człowiek zrobi, zmienia wszystko, co go otacza, a za każdym razem gdy podróżuje się w czasie, trafia się do czasu troszeczkę innego niż ten, który się opuściło. Nie zmienia się bowiem Przyszłości, tylko przyszłość.
Są miliony miejsc, w których bomby zabiły wszystkich mieszkańców Paradise Street.
I jedno, w którym tego nie zrobiły.
Obraz nałożony na to, co widział, wyblakł i zniknął, gdy drugi czas znalazł się w swej własnej przyszłości.
— Johnny? — spytał niezbyt pewnie Yo-less. — Lepiej się stąd wynieśmy.