Цікавіліся:
нумар — для арэн.
І цікавалі:
радуюся сховам.
І быў адзіны змест
у перамен:
як апынуцца ў целе
пацуковым.
Упісаныя ў пляц,
нібы ў квадрат,
у век наступны
слаліся пасылкі.
Утоптваючы грунт,
ішоў атрад.
Патыліцы прадбачылі
памылкі.
Я мыюся
слатою і жарствой.
Зламаны год —
ці змыюцца пячаткі,
накрэсленыя ім?
Я ўжо не той,
кім краявіду
бачыўся спачатку.
Сам перашкодай стаўшы
насланню,
я перашкоду
адсланю вачыма,
каб хоць здалёк
убачыць светлыню —
дзе апынуся некалі —
айчыны.
Страх адступаўся.
Вецер ёю пах:
каб мелі шчасце
ўваскрасаць і лётаць,
усходзіла
ў дзіравых чарапах,
паволі распускаючыся,
лотаць.
РАГВАЛОД
*
Ты — першы.
Але
не здагадваешся пра тэта.
Імёны
ўвайшлі ў паданні,
постаці — у далячыні
i ад цябе
яшчэ зусім недалёка.
Ты нават ix можаш гукнуць
i нават
пачуць іхні водгалас.
Ды ўсё адно
пачатак — ад Рагвалода.
*
Прыйшоў
i знайшоў на гэтым
пагорку горад,
у гэтым
краі - айчыну,
у гэтых
людзях — народ;
a ў гэтым народзе—
справу,
a ў гэтай айчыне —
славу,
a ў горадзе гэтым —
лёс.
*
Магчымасць
пярэчыць магчымасці
i брат — брату.
І тое, што настае,
вышэй i важчэй за тое,
што ўжо настала.
Але табе з дзвюх магчымасцяў
трэба
выбраць адну
i з двух
аддаць аднаму
перавагу.
*
Высноўвае шчыт,
абгрунтоўвае меч
i дзіда тлумачыць,
як мусіць
паводзіцца чалавек
i што яму ў свеце
належыць...
Змаганне
займае сабою
усе берагі,
i згуба
кіруецца да вытокаў.
*
Прачнешся ўначы:
у чорным
чэраве неба
плыве i нырае ў аблокі
бліскучы месяц,
i недзе
нехта
крычыць.
*
То адчыняюцца, то
зачыняюцца дзверы.
Сваты то выходзяць,
то зноўку ўваходзяць,
I нерухома сядзіць
між князёў маладых,
нікому не кажачы слова,
Рагнеда.
*
Спытаешся ў птаха,
куды ён ляціць,
спытаешся ў звера,
куды ён бяжыць,
спытаешся ў гада,
куды ён поўзе таропка.
I кожны
адкажа адказам,
які цябе змусіць
знямець:
«Каштаваць Рагвалода».
*
Некалі потым,
але не цяпер!..
Хай ліха
адхіліцца за лясы,
хай гора
схаваецца за пагоркі,
хай у бязлюдных лядах
заблудзіцца злыбеда!..
*
Здзіўляецца князь у табе:
як можа
нехта чужы,
іншародны,
няпрошаны,
самачынны
уторгвацца ў княства тваё
i гвалт
несці з сабой на дзідах?!.
Здзіўляецца Бог у табе:
як можа
нехта чужы,
іншародны,
няпрошанны,
самачынны
табою валодаць
i пагражаць
гожаму целу твайму
жалезам?!.
*
Ці гэта людзі,
ці лес?
Ці гэта чаўны,
ці аблокі?
Нешта наўмыснае,
блытанае,
сляпое
цябе абступае:
памкнешся
з ім ваяваць,
але з кім — не ўгледзіш;
памкнешся ўхіліцца —
расступіцца, як імгла,
але не адступіць.
*
Плыў у наступнасць —
да Кіева i да самога
Цар-горада —
i ўзрушаў
прастору крывіцкай гаворкаю,
а цяпер
мусіш ісці i высільвацца,
i цягнуць
волакам човен;