піў чару з віном —
недапіу,
i цяпер
віно недапітае
мучыць смагай.
*
Слепне прастора:
слупамі
імгла над зямлёй,
i ў дзяцей
вялікія вочы.
*
Яшчэ недасніў цябе
сон,
яшчэ недаздзейсніла цябе
мэта,
яшчэ недадумала цябе
думка,
i мова недаказала,
i моўча недамаўчала,
i недаўсвядоміў Бог.
*
Чаўны адвязаліся
i без нікога
плывуць i плывуць:
куды?!.
УСЯСЛАЎ ЧАРАДЗЕЙ
1
У летапісах уцалелых
Знаходжу
Радкі пра цябе,
У старадаўніх паданнях —
Згадкі.
Адлюстраванне,
Якое амаль патанула
У глыбіні векавечнай,
Рэха,
Якое амаль супала
З пахмурлівай
Далечынёй.
2
Не аддае цябе
Даўніна,
Невараць
Не вяргае,
Не адпускае
Нябыт.
Твае палачане
Цябе не бачаць,
Цябе твае крывічы
Не чуюць,
Цябе нашчадкі твае
Успомніць не могуць.
А ты
Прымаеш усё, што ёсць,
Але ўсё адно,
Але ўсё адно
Згадзіцца з гэтым
Не хочаш.
3
Клічу цябе,
Каб прыйшоў
У сённяшні дзень
I прывёў
3 сабою стагоддзі,
Пакінутыя ў мінулым.
Звяртаюся да цябе,
Каб страту,
Што забірае
Людзей ад людзей
Iчалавека ад чалавека,
Перааспрэчыў.
4
Хто
Знік мазусім,
Не пакінуўшы ў свеце
Следу,
Хто
У свой след увасобіўся
I стаў знаны.
А ты
Усё застается
На той мяжы,
Дзе нябыт
Супадае з быццём:
Чакаеш,
Калі стане іншаю
Неўміручасць?
5
Як убірае ў сябе
Чалавек
Свой век,
Так убірае
I памятае чалавека
Імя,
Яму дадзенае нараджэннем
I спраўджанае жыццём.
Удумваюся ў яго,
Услухоўваюся ў яго,
Трымаю яго на вуснах.
I ключ,
i замок,
Iпрастора,
Належная іншаму вымярэнню,—
Імя,
Што прыйшло ад цябе,
Каб весці
Цяпер да цябе:
Усяслаў Чарадзей.
6
Няхай не думае чалавек,
Што тут,
На зямлі,
Ён найпершы
I найвялікшы.
Няхай зразумее,
Пакуль не зляцеліся крумкачы
I не збегліся лісы,
Сваё прызначэнне
I месца.
Няхай,
Калі здолее,
Да цябе
Падыдзе i вымавіць:
«Бог ува мне,
I Бог у табе,
І над усімі
Намі».
7
На кожную ўладу
Ёсць яшчэ большая
Ўлада,
На кожную перамогу
Ёсць яшчэ большая
Перамога.
Шукаеш той стан,
Той адзіны стан,
Што цалкам цябе
I выявіць,
i ўвасобіць,
I ад здабытку,
Даступнага ўсім,
Адмаўляешся,
I знаходзіш
Сябе на шляхах
Невядомых.
Не ведае ўшана,
Якія найменні
Табе прысвяціць,
I ўхвала,
He маючы слоў параўнання,
Нямее перад табою.
8
Ззяючы ўсімі
Колерамі вясёлкі,
Плыве над зямлёю
Дзівосны змей,
А валхвы
Збіраюцца разам i вызначаюць:
«Таго, хто цяпер нарадзіўся,
Вясткуе падзея,
Вітае неба»,—
I пойдуць
Сцяжынамі з'явы,
Iзнойдуць
Цябе.
9
Славы не прагнеш,
Удачай не ганарышся,
Адно намагаешся асягнуць,
Што не ўдаецца іншым,
I чалавека —
Кім ты ўвасобіўся
Ў гэтым целе
I ў гэтым жыцці —
Выпрабаваць дарэшты.
Загадка,
Якую ўсім загадаў,
I той,
Кім яна авалодвае,
Пазнае
У рысах сваіх
Здаўна
Знаёмыя рысы.
10
Табою выходжу
За межы часу
I разглядаю табою тое,
Што апранулася ў небакраі,
I тое,
Што пасялілася ў невымоўным,
Табой вымаўляю.
Прыкметы
Акрэсліваюцца ў краявіды,
Дарадцаю робіцца небяспека,
Ä мэта — павадыром.