22
Хто зажадае сабе пакуты,
Калі магчымая ўцеха?
Хто накладзе на сябе лахманы,
Калі мае шаты?
I хто
Аддасць перавагу страце,
Калі кладзецца
Да ног набытак?
Разам з усімі з чараў
П'еш хмельную слодыч,
А сам — атруту.
I свет
Табе адкрывае свае таямніцы,
Iадчыняе
Табе свае скарбы
Смерць.
23
Вядзе цябе перамога
Ласкава
Ў палаты
Славы,
Аднак заставацца
Ты ў ix
Не хочаш.
Накрэслівае на тваім
Жыццяпісе
Параза
Свае пісьмёны жалезам,
А каб адужаць цябе —
Не можа.
Зрошчаны з целам,
Апе не цела,
Зроднены з духам,
Але не дух,
Зямлёю баронішся
Ад нябёсаў,
Нябёсамі —
Ад зямлі.
24
Уклалася ў чалавека
Таемная моц —
I ёю,
Што ён захоча,
Разбурыць можа,
І што захоча — стварыць...
Але ён
Блукае знадворку,
Але яна
Замкнёна ў святліцы,
I смерць
Трымае ключы.
25
Плывуць,
Як заўсёды,
Аблокі
I свеціць сонца.
I, як заўсёды,
Людзі
Не пільна бачаць
I разумеюць не дасканала.
Аднак
Тое, што хоча здзейсніцца,
Абірае
I ставіць свой знак на тым,
Кім яно здзейсніцца можа,—
На незаўсёдным,
На прыналежным да вечнасці
Невядомай,
На неспатольным,
Пакутным,
Жывым
Т а б е.
26
Нешта парушылася —
i парушэнне
Уклалася ў звычаі i ў абавязкі.
З паходу
Варочаешся дадому
З багатым палонам:
Нашто ён табе?
I слава —
Нашто яна, калі маеш
Большае адпачатку?
Але бадзёра
Гамоніць дружына,
Але маляўніча
Разгортваюцца краявіды...
Так шмат усяго,
Што ўсяго ўжо мала,
I кліча
Нястачу лішак.
27
Табе запярэчаць
Адпрэчаныя табою
Старыя багі —
I ўзварушаны люд
Абкружыць твой двор,
Iстрэлы
Запаленыя паляцяць
У твой дом...
Цяпер
Маліся свайму
Ўкрыжаванаму Богу,
Кліч
Замовы на дапамогу!..
Быццам спружына,
Сціснецца ў сілу адпору
Твой лес,
I лівень раптоўны
Ўсе дзверы адчыніць
Насцеж.
28
Гэта не ты,
А твае адбіткі,
Не ад'яднаныя ад цябе,
Як цені
Ад постаці, i гэтаксама,
Як з постаццю цені,
З табой не з'яднаныя...
Назіраеш,
Як самі сябе
Абхітроўваюць хітруны,
Пабраўшы
Усмешкі на вусны,
Як ганьбяць,
Павыстаўляўшыся напаказ,
Самі сябе ганарліўцы,
Як самі з сябе,
З рукава
Сеючы звягу ды абгаворы,
Зласлівяць зласліўцы,
Як самі сабе,
Натыкаючыся на нажы,
Помснікі помсцяць.
29
Хмара,
Маланкамі апавітая,
Над табой
Спыніцца, i ты ўбачыш
У ёй дзяўчыну-ваярку —
З дзідай у левай
I з крыжам у правай руцэ;
Затым
Хмара ў дзівосны палац
Пераменіцца раптам...
Усёю сваёй
Істотаю
Ты запомніш
Тэты свой сон,
А С в я т а я С а ф і я ,
Якая паўстане
На беразе стромкім Дзвіны,
Пачне
Яго тлумачыць
Стагоддзям.
30
Куды б ні заходзіў
Далека —
Усё адно
Прыходзіў адтуль дадому,
I як бы куды
Hi ўздымаўся высока —
Усё адно
Вяртаўся i абдымаў
Родных i блізкіх.
І ўсякі раз
Прыносіў з сабой
Ca свайго падарожжа
Айчыне i людзям айчыны
Дарунак —
Скібу
Самое далечыні
І вышыні самой лусту.
31
Усе перашкоды
Мусіш адолець сам,
Перацярпець усе крыўды,
Развеяць
Усе сумненні,
I ў перамозе
Сябе не згубіць,
I ў паразе
Сябе не страціць.