А ты ўсё адно
Застается жывым
Заўсёды:
Раптоўны ратунак
Цябе беражэ,
Імгненнае выйсце
Цябе пільнуе.
44
Не назіраў —
A бачыў,
Не слухаў —
Ачуў,
Крылаў не меў —
A лётаў.
Быў там,
Куды сцежкі не дасягаюць,
I рэчы,
Якія не маюць наймення
У мове людской,
Разумеў.
45
Нібы груганы — ахвяру,
Цябе апаноўваюць
Змрочныя,
Горкія,
Цяжкія думкі.
I не хапае
На тэты раз моцы,
Каб ix адпрэчыць,
І не хапае
На тэты раз шчасця,
Каб ix адолець
Iпавярнуць наўпроць.
Звернуты вочы
Углыб сябе.
Каб адразу
Ўсё зведаць i вырашыць,
Падаешся,
Прымаючы выклік,
Насустрач нязведанай долі —
Бядзе.
46
На чоўне
З малымі сынамі,
Апосталамі малымі,
Нлывеш схаладнелай вадой
Да супротных князёў —
Хаўруснікаў i варагоўцаў.
Надоечы цалавалі
Яны святы крыж,
Прысягаючы,
Што не прычыняць
Табе аніякай шкоды.
Але калі прыплывеш,
Яны раптам
Прысягу зломяць.
Даўся,
Каб ашукалі,
Ці зазірнуў
У імглістую будучыню
I згадзіўся:
Хай будзе,
Што мае быць?!.
47
Зняволенага, цябе
Вязуць князі-вераломцы
У стольны Кіеў,
А Полацак
Ідзе следам.
Цешыцца княскі двор
I ходзіць глядзець
На дзівоснага вязня,
А Полацак побач
Тужыць.
Цябе замыкаюць
У поруб-цямніцу:
Цяпер,
Што хочаш, рабі
I, што хочаш, думай.
А Полацак ходзіць
Па вуліцах Кіева
I месцічаў водзіць
Услед за сабой,
I намаўляе на нешта.
Табе аддаюць уладу,
Князем вяльмуюць
І на пасад узводзяць,
А Полацак за руку
Бярэ цябе:
Княжа,
Ці не пара дадому?!.
48
Прастора
Напружваецца, як цеціва,
I час
Скіроўваецца,
Як страла,
Па найкарацейшай дарозе.
Яшчэ не мінула ноч,
А ты апынаешся ў дні,
I тое,
Што будзе заўтра,
Распазнаеш сягоння.
49
Людзям чыніш суды,
Князям
Раздает гарады,
Падзеям
Дапамагаеш скласціся так,
Як яны
Гэтага хочуць.
Носіш —
Выношваючы — у сабе
Наступнасць
I настаеш
З яе.
50
Што здзейсніцца —
Застанецца,
А што застанецца —
З часам
Забудзе,
Што азначала яно,
Іпачне
Сведчыць сябе самое.
Шчыльныя літары
У летапісах пажоўклых
Спыняюцца,
Каб даўмецца,
Д з е ты
I х т о.
51
Употайкі
Сустракаешся са святым,
Чыёй келляй —
Падземныя сутарэнні,
I гэтаксама —
Употайкі —
З вешчуном.
Знаходзіш
З абодвума імі
Паразуменне,
3 абодвума імі
Вядзеш гаворку
Аб справе,
Аб часе,
Аб чалавеку.
З'ядноўваюцца ў табе
Вышыня i глыбачыня,
Зямля i нябёсы,
Святло i цемра,
Дзейсніцца,
Тоячыся ад паверхні,
Нязнаны Бог.
52
Вестку за весткай
Прывозяць табе
Ганцы.
Няма калі жыць,
Як хацеў бы,
Мусіш —
Як дбае дзень,
Як вымагае тыдзень.
П'еш, як ваду,
Бяду,
Ясі, як хлеб,
Гора.
Траціш сябе
Дарэшть!
I зноў,
Страчваючы,
Знаходзіш.
53
Уклаў у Сафію
Сваю душу,
I калі
Звоняць званы,
Дзе б ні быў,
Усё роўна чуеш.
У намаганнях i ў спробах
Жыццё
Набывае ўсё больш аблічча,
Што даспадобы
Яму самому.
С в о й край,
С в о й народ,
С в а е гарады
I с в а я Сафія,
I ты ім таксама
Свой.
54
Гэтакі час: