Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

Гэты.

75
Спрабуеш,
Але не можаш
Ужо ўмясціцца ў паўторы
I ўтое,
Што некалі ўмеў як ніхто,
Не можаш
Укласціся зноў:
У прысак
Знікае агонь,
I туды,
Адкуль быў табою ўзяты,
Вяртаецца крыж, з табою
Развітваючыся,
I адпускаюць
Новыя пераможцы цябе дамоў —

У наступнасць.

76
Народжаны ў свеце,
Але не супаўшы ca светам,
Не растлумачыш — адкуль
Прыходзіш,
Куды
Адыходзіш.

Недзе далёка,
За сінім лесам
I за блакітным
Полем,
Дагэтуль
Стаяць вешчуны-мудрацы
Ля тваёй калыскі
I моўчкі ўзіраюцца
У твой дзіўны,
У твой таямнічы,
У твой чалавечы,
Таю не падобны на іншыя,

Лёс.

77
Што спраўдзілася —
Аціхла,
Што адбылося —
Знікла,
Што выявілася —
Растала
І стала нічым.

Чалавек —
Гэта шлях,
Які трэба прайсці,
Магчымасць,
Якую трэба ўвасобіць?!.
Імгла,
У якой
Нікога няма,
Але ў ёй
Згусцілася i пульсуе,
I адгукаецца думцы
Рэха,
Што мае

Тваё імя.

78
Так шмат чаго змесціцца
У тваім
Вірлівым жыцці,
Што жыццё
Некалі стане цяжкім.

Просіш у смерці
Ласкавай:
Сатры
Усё, што было,
Каб зноў
Позірк стаў ясным,
А памяць

Чыстай.

79
Жывыя — памруць,
A мёртвыя —
Уваскрэснуць...
Нібы расстаешся
З сабою самім —
Адыходзіш
Адтуль,
Дзе было ўсё тваім,
Туды -
Дзе ты сам...

Будзеш бачыць:
Наблізіўся да канца,
А ведаць:
Вяртаешся да пачатку.

80
Дакладна,
Быццам зацьменне сонца
Ці нараджэнне зоркі,
Ці катастрофу,
Якая прыцягне
I затрымае ўвагу
Усіх,
Занатуюць
Колішнія летапісцы:

«1101 год.
Месяца красавіка
На дзень чатырнаццаты
А дзевятай гадзіне
У сераду
Навекі спачыў Усяслаў,
Полацкі князь».

Усё?
Цяпер насампраўдзе
Усё?..

81
З прадоння
Мінулых гадоў
Узнікаюць падзеі,
З падзеяў —
Людзі.

I, думкай адпушчаныя,
Знікаюць.

З'яднаны са зместам,
Заўсёды ўвасобленым
I не належным
Hi постаці,
Hi найменню,
Ты — ўжо не ты,

А сама
Непарушная глыбіня,
Сама
Недасяжная вышыня,
Сама
Туманамі спавітая
Далечыня.