А ён
Жыве нараджэннем і сконам
І тужыць,
Што гэта —
Усе жыццё.
16
Злучае
І прымушае трымацца
Разам,
Нібы слепата — сляпых,
Постаці рухаў
І думак.
Навобмацак,
Але мякка,
Нібы знутры
Звыклых паводзінаў
Імі кіруе
Не бачны ім павадыр.
Такі неймаверна далёкі
Заблытаны шлях
Да мэты,
Якая заўсёды
Тут.
17
Выводзіш
Свой самы вялікі твор —
Чалавека —
Увесь яго век
З нятоеснага вымярэння.
Табе пярэчаць
Найменні і вобразы,
Што чалавек
І адпаведны ім,
І вядомы.
А ён,
Жадаючы жыць,
Пакідае
І ўсё не пакіне ніяк
Сваю заўчасную вечнасць.
18
Маланка
Стараецца рассвятліць
Тваю сутонлівую светлыню
І выклікаць сілу,
Якая ў табе пагасае,
На спрэчку.
Пярун
Уладарна загадвае,
Каб ты ўклала
Сваю нямую душу
У споведзь.
А дождж
Прытуляецца да цябе
І просіць,
Каб ты даравала
Маланцы
Яе слепату,
А перуну — безразважнасць,
І не
Дазволіла свету
Знікнуць.
19
У спратах зямлі:
Бярэшся
І ўсё адно
Пакідаешся без увагі.
Неба
То прасвятляецца,
То хмурнее.
Сцежкі
Сыходзяцца разам
І зноў
Разыходзяцца па паверхні.
Ты зазіраеш
Мне ў памяць —
І ў ей
Знаходзіш утоенае
І ад мяне самога.
Адвечны скарб —
Які ўсім відаць,
А нікім
Знайсціся не можа.
20
Нібы абсяг
Рэчаіснасці нераспазнанай
Паказвае думцы,
Кудою думаць
І як разумець,—
Увесь час
Забараняюць
І дазваляюць
Нам акалічнасці нешта.
У намаганнях
Гартуецца моц
І, каб дзейнічалі,
Вымагае.
А тое,
Што мусіць адбыцца з намі,
Само настае
І само вытлумачваецца,
Як гліна
У кожным дні.
21
Рэчы ўкарэньваюдца
У карысць
І, што паўтараецца тут,
Вартуюць.
Усіхняя і нічыя,
Не рупішся аб ураджаі
І не адрозніваеш,
Дзе — восень,
А дзе — вясна.
Адпаўшы ад неба,
Але не супаўшы з зямлёю,
Вучышся быць паслухмянай таму,
Што не мае
Абгрунтавання.
22
Бясконцая колькасць
Абліччаў
З цябе вынікае,
А ты
Не супадаеш з ніводным.
Ні з кім не ваюеш,
Не хаўрусуеш
І не адстойваеш сваёй праўды.
Але звяртаюцца да цябе,
Урэшце,
Усе абліччы
Па канчатковае высвятленне:
Што значаць яны,
Калі яны ёсць,
І што яны будуць значыць,
Калі іх не стане?
23
Бесперастанку
Вяртаецца да цябе
Наваколле,
Як рэха,
Якое акрэсліла круг
І ўвабрала, што ў крузе,—
І постаці дрэў,
І турму будынкаў,
І ўвесь краявід,—
Але ўжо не можа,
Вяртаючыся, знайсці,
Адкуль яно ўзнікла
І з кім
Мае супасці...
Далучаная да наваколля,
Шукаеш з ім разам
Нешта —
Што не адшукваецца,
А ёсць.
24
Імгла:
Ні святло, ні цемра.
Замкнуліся вочы,
Што бачылі
І разумелі ўначы,
А вочы,
Што бачаць удзень,
Не спяшаюцца адамкнуцца
Такая наша пара —
Між колішнім
І наступным.
І самай відушчай
У гэтай пары
Абвяшчаецца гліна.
25
Рухавая,
Як вада,
І непарушная, нібы камень
Ці толькі яшчэ
Падаешся да небакраю,
Ці ўжо вярнулася —
І небакрай
Ператварыла ў сваю прыкмету
Вандруеш са стану ў стан
І, што пакідаеш,
Маеш
Сваім набыткам.