Першай.
37
Збочваем:
З бальшакоў
На патайныя сцежкі,
Каб забароненае забрала
У нас нямогласць,
А даравала моц.
Гліну,
Якая адольваецца,
Мяняем
На гліну,
Якая паволі,
Але няўхільна,
Адольвае нас.
38
Накрэсліваю на гліне
Знакі,
Узоры,
Вобразы —
І яны
З яе выпаўзаюць,
З яе вылятаюць,
З яе выходзяць,
Яе пакідаючы,
І пачынаюць
Адно за адным паляваць.
Калі сустракаюся з імі
У наваколлі,
Яны пужаюцца,
Уцякаюць,
Злуюць,
Быццам яны
Насампраўдзе жывыя,
Быццам яны
Насампраўдзе —
Я н ы.
39
Змена,
Што ўсе перайначвае,
А сама
Застаецца нязменнай.
Сабранае траціцца,
І рэчаіснасць
Разгортваецца ў здагадку,
Каб адшукацца
З таго боку слоў.
Вяртаюся ў заўтра,
Дзе гліна значыць
Болей,
Чым постаці
Уздоўж перыметру
Сцен.
40
Штодня сустракаемся
І штодня
Марым аб нейкай іншай
Тут немагчымай —
Сустрэчы.
Дрэвы
Нас памятаюць,
А гліна
Вядзе да свайго небакраю,
Дзе Бог
Не будзе адрознівацца
Ад чалавека
І жыццё —
Ад жыцця.
41
У глыбіні — пласты,
А тут,
На паверхні,
Звініць сцюдзёны ручай
І вецер
Вагае галіны дрэў,
І прастора
Не мае мяжы...
Але апынаецца паступова
Тое, што мучыць і радуе,
Вабіць і засмучае,
У мінулым,
І апынаецца ўсё бліжэй
Чалавек ля гліны.
42
Нібы ўбіваюцца ўглыб
Апоры,
Калі будуецца дом,
З глыбіні
Праступаюць задумы,
Каб неўзабаве
Звязацца ў цэласны тэкст,
Як гліна.
Прысутнічаеш незаўважна
У кожнай развазе,
А заўважаешся —
І прастора
Страчвае рыштаванні:
К у д ы і а д к у л ь .
43
Прыклейваешся да чаравікаў,
Да рук,
Да слоў,
І як бы далека
Хто ні заходзіў,
Не дазваляеш яму
Адысці назусім
І зрабіцца
Староннім,
Чужым,
Абыякавым да мясціны,
Табою асвечанай.
Нават
Не думаючы пра цябе,
Табе прысягаюць людзі,
Што будуць памятаць пра цябе
Да скону.
44
Моцай,
Якую ўкладаем у рэчы,
Каб імі валодаць,
Рэчы
Трымаюць нас.
Між сабой
Згаджаемся,
Узгадняемся
І вітаем
Адзін аднаго пры сустрэчы.
Але глыбіня
Ад нас адступаецца
І закрываецца
Тоўшчай паверхні.
І толькі гліна —
Каб мы не згубілі сябе дарэшты
Свеціцца,
Як ліхтар.
45
Знаходзіць сама ў сабе
Безліч рэчаў,
Але самую сябе
Губляе.
Згадвае мноства імёнаў,
Якія даюцца ўсяму,
Што ўзнікае,
Але сваё забывае.
Калі настае —
Мінае,
Калі становіцца нечым —
Перастае быць
Н і ч ы м .
І тады
У рыбін і птушак
Выпытвае шлях
Дадому.
46
Прысутнае вабіць
Вока
І вокам засвойваецца:
Адлегласць
Між тым, што знадворку,
І тым,
Што ўнутры.
Прамень
Напружанага спасціжэння
Прыцягвае і адпускае
Прадмет —
І прадмет
Пачынае распазнаваць
Адлегласць,
А ў ёй
Прысутную гліну.
47
Збан зберагае,
Што маецца ў ім,
І, што маецца ў ім,
Спаражняе.
Нібыта завязь у плод —
Няўзнак
Будучыня перайшла
У мінулае:
Ува што
Пярэйдзе мінулае?
Тут нас ужо няма,
Але ўжл
паявілася гліна.
48
Што ні здараецца з намі,
Здараецца як бы не з намі
А з некім.