Так проста
Было б аб’явiць:
«Ты тут!..» —
I адчуць
Шурпатую глыбу,
Намацаную рукамi.
Але не гэтак
Адшукваецца чалавек,
I камень
Адшукваецца не гэтак.
2
Мусiм з табою лiчыцца,
Але не ведаем,
Як.
Уводзiм цябе
У абсягi свайго жыцця,
А жыць па-твойму
Не ўмеем.
Чакаем,
Што ты загаворыш,
Аднак
Самi змаўкаем.
Падзея —
Якой не можам
Прыняць,
Падзея —
Якой не можам
Аспрэчыць.
3
Усёю моцай
Iстоты сваёй
Засяроджваешся на тым,
Што маеш
Iстотай сваёй.
Не займае
Цябе нiчога з таго,
Што прысутнiчае
Па-за табой.
Ты нават не ведаеш,
Цi ты дужы,
Ты нават не разумееш,
Цi ты вялiкi,
I не адрознiваеш ад веку
Хвiлiны малой.
4
Уцеляснiўся ў месца
I месца
Пераўтварыў у свой змест.
Адпускаеш
I зноў да сябе
Прыцягваеш чалавека:
Няхай спасцiгае,
Адкуль
Бярэцца тое, што ёсць,
I чаму
Тое, што ёсць,— заўжды
Уводзiны
У таямнiцу.
5
Рух,
Што ўвасобiўся
У нерухомасць,
Агонь,
Што схаваўся
У холад,
Святло,
Што памкнулася ўнутр
I супала са змрокам,—
Камень
На раздарожжы
Усiх стагоддзяў,
На скрыжаваннi
Усiх шляхоў.
6
Упiсаны ў наваколле,
Нiбы ў скрыжалi
Слова закона,
Вартуеш
Час наваколля —
Каб ён не скамечыўся
I не ўцёк,
А дазволiў
Насельнiкам наваколля
Зрабiцца сваiмi
I ўспадкаваць
Табою ўтрыманае…
Вечны:
А не стары,
Сённяшнi:
А не новы.
7
На небе — аблокi,
А на зямлi —
Камянi.
Прастора,
Пранятая плынным
I нерухомым,
Уцягваецца ў падзеi
I ўрошчваецца ў краявiд.
Такi недакладны
Вынiк —
А ён абумоўлiвае наступнасць,
Такi выпадковы вобраз —
А ён усталёўваецца
I жыве.
8
Самы тутэйшы:
Прысутнiчаеш цяпер,
Iснуеш заўсёды.
Усё ў цябе склалася,
Як у людзей
Скласцiся нават
За безлiч вякоў
Не можа,
I ўдакладняцца
Не мае патрэбы.
А людзi
Жывуць напавер,
I наступнасць
Iм вытлумачвае,
Што было
Некалi
З iмi.
9
Тое,
Чым ты выяўляешся,
Вылучае
Цябе з чарады
Разнаiсных рэчаў
I пазбаўляе
Месца ў нятоесным
Асяродку.
Зоркi
Запальваюцца i згараюць,
Кружачы над табою,
А месяц
Мяняецца ў тварах,
Гадаючы,
Цi далёка
Той час,
Калi свет замкнецца
I адамкнешся ты.
10
Мы разважаем краямi
I разумеем падзеяй,
I патрабуем
Усякi раз доказаў —
Каб згадзiцца
З тым блiзкiм, што хоча
Зрабiцца сваiм.
Безупынна
Мы то знiкаем
З поля сваёй увагi,
То зноўку
У iм узнiкаем.
А камень
Усякi раз кажа нам,
Што заўсёды
Ўсё тут.
11
Пераўзыходзiш названае
I нiчыёй
Удзячнасцi не прымаеш:
Поўны —
Але пустатою,
Нiшто —
Але ўлiтае ў нешта.
Заўжды
У свеце прысутнiчаеш,
Нiбыта
У свеце адсутнiчаеш,—
Прарок
Невядомага Бога,
Якi заўжды настае
I, аднак,
Нiяк не настане.
12
Калi ў грамадзе
Выспявае нешта,
Што вылучыцца павiнна,
Яно абiрае п а д с т а в у,
Якая яго зразумела б,—
Камень.
I з iм
Усiх пераконвае, што яно
Належыць усiм,
Што яно —