Ад Бога.
13
Жалезам
Пастукаю па табе —
Iскрына
Выблiсне i пагасне,
Водгук
Аб’явiцца i растане.
Яшчэ
Не ведаю, як да цябе
Падступiцца i як
З табою загаварыць,
Ды ўжо
З табою не здолею
Размiнуцца.
14
Быццам падважваюць
Камень
I падсыпаюць,
Падважваючы,
У яму,
Iм вылежаную,
Зямлi,
Каб змог
Ён аб’явiцца ўсёй постаццю
Неўзабаве,—
Сябе самога
Скiроўвае чалавек
У сваю,
Iм задуманую,
Рэчаiснасць;
I ў волю
Ўкладае вагу,
I мае
Апiрышчам i прыпынкам
Усякi раз вышыню,
Адоленую перад гэтым.
15
Сярод разнастайнага —
Аднастайны,
Сярод распадзеленага на думкi
I постацi —
Непадзельны,
Сярод скiраванага ў час —
Адданы
Першапачатку,
Сабой
Ахвяруеш употай
I чалавеку
Кажаш пра т а й н ы шлях
I т а й н а г а чалавека.
16
Звёў
I ўвабраў у сябе
Наваколле,
I аддаеш
Змест,
Якi здзейснiўся,
Нанава наваколлю.
Але каб знiкаць —
Не знiкаеш,
Каб меншаць —
Не меншаеш
I не бяднееш:
Нiбыта
Табою гарыць
Немiрглiва-роўна
Агонь
Без агню.
17
Свет нахiлiўся —
I ў меру
Угрунтаваўся н а х i л:
Безупынна
Падае чалавек
За небасхiл рэчаiснасцi,
А з iм разам
Усё, што назваў ён
Сваiм.
I адно
Шэры,
Няўклюдны,
Нiчыйны камень,
Адно толькi ён трымае
I беражэ
Раўнавагу.
18
Нас яшчэ
Быццам няма:
Ад нас
Адхiляюцца сутнасцi,
З намi
Не раяцца сiлы,
I скарб,
Якi нам належыць здаўна,
Не даецца ў рукi.
Лiем,
Каб нечаму дагадзiць
На камень
То малако,
То кроў,
I прымаем
Вобразы сваiх думак
За знакi,
Што аб’яўляюцца нам.
19
Растане
Свiтальны туман —
А з iм
Растануць развагi,
Што ўчора
Здавалiся слушнымi,
Пастановы,
Якiм немагчыма было
Запярэчыць,
Намеры,
Што бачылi ў буйных
I ў дробных рысах
Будучы дзень,—
I зноў
Апынецца свет
Незасвоены i нiчыйны...
Ды выявяцца
Камянi.
20
Свет разнасцежыцца
Галасамi
I захвалюецца плынню —
Вабны i маляўнiчы.
Жаданне —
Яно мяне забярэ,
Уцеха —
Яна мяне запалонiць.
I толькi шкада,
Што камень
Тады застанецца навек,
Тады застанецца навек
Знямелы.
21
Хацеў назаўсёды
Цябе мiнуць,
Каб мерай
Тваёю не мераць
Нi веку свайго,
Нi абсягу.
Але, мiнуўшы,
Нешта забыў,
А што —
Не ўдавалася ўспомнiць.
I я заблудзiўся
Ў знаёмых днях,
I я ў краявiдах знаёмых
Згубiўся.
22
Як цябе
Нi кладзi,
Што з табой
Нi рабi,
Табе ўсё аднолькава
Добра.
Снiш свае сны —
I ў iх
Лунаеш сярод анёлаў
I не звяртаеш
Увагi на пастку,
Што за табою
Цiкуе —
Нiбы трымае
Цябе на нябачнай нiтцы,—
На свой забыты
I над табою не ўладны
Зусiм
Цяжар.
23
Да каменя прытулюся,
Каменем паклянуся,
На камень наткнуся
I спатыкнуся
Аб камень…
Прастора,
Якая ўяўлялася простай
I аднастайнай,
Хавае ў сабе,
Неўпрыкмет
Аказаўшыся побач,
Не ўлiчаныя вымярэннi,
Што перайначвацца
I спрашчацца,
Як чалавек,
Не могуць.
24
Мiнае пацiху
Дзень,
Як мiнуў
Учора i пазаўчора,