Там людзi
Ваююць жалезам,
Жалеза ваюе
Людзьмi.
40
Чакалi:
Што будзе?
Гадалi:
Хто прыйдзе?
I пiльна ўзiралiся
У цьмяную глыб
Люстэрка.
Тое, што ўбачылi,
Не было
Нi з’яваю, нi асобай,
Але я н о
Выступiла з люстэрка
I на аскепкi
Разбiла люстэрка.
41
Я не хацеў з iм
Хаўрусаваць,
Я не хацеў з iм
Варагаваць,
Я не хацеў аб iм
Думаць.
Але ўсё роўна
Ў мяне высвятляюць
Кожнаю справаздачай,
Распытваюць
Кожным жыццёпiсам,
Дзе тады быў я,
Калi жалеза
Рушыла ў свой пераможны паход
На ўсход,
Што я тады рабiў,
Калi насаджала
Жалеза ў дзяржаве свой лад,
Што думаў,
Калi жалеза
Высноўвала неабходнасць
Вялiкай перабудовы.
42
Зашамацела трава,
Заварушыўся хмызняк,
Захiсталiся лозы…
— Iдзi паглядзi,
Жалеза,
Хто там i што…
Пайшло,
А вярнулася — дык сказала:
— Нiдзе нiкога няма.
Вазьму з сабою лiхтар
I пайду
Сам пагляджу, цi праўду
Жалеза кажа:
Была
Здратавана трава,
Былi пасечаны лозы
I быў пацяты хмызняк,
I ляжалi
На голай зямлi нерухома
Упокат чыесьцi
Целы.
43
Пачатак нявечыцца
Ў спраўджаным.
I хоць змест
Мецiць: тут — шчырасць,
Тут — цэласнасць,
Спеў
Ужо не жыве
Ў iхнiх гнёздах.
Цi знойдзецца хто,
Каго б
Не зыначыў вынiк
I не раздвоiла адлюстраванне?
Па-свойму
Людзi маўчаць,
I маўчыць
Жалеза па-свойму.
44
Н е ш т а павабiла:
Ўладна —
Нiбы яно
Ведала загадзя
Маю мэту.
Але калi
Я захацеў вярнуцца
Туды, дзе ўжо быў,—
Убачыў:
Высiцца ў наваколлi
Жалезны плот
I займае
Маё неад’емнае месца
Н е ш т а.
45
Побач,
Але не намi,
Дзейснiцца свет:
Небяспека
З захаду i з усходу.
Мы ўжо не можам
Дайсцi да канца:
Затаптаны
Вiдушчыя сцежкi,
I месцы, дзе Бог
Дзялiўся сабою з людзьмi,
Не на месцы.
Мы кажам навобмацак,
А жалеза
Злучае са сказам
Сказ.
46
Паставiлi каля брамы
На варце жалеза,
А самi
Замкнулiся, каб мiж сабою
Высветлiць,
Што было,
Разважыць,
Што будзе.
Але нiбыта
Хтось меўся прыйсцi
I марудзiў,
Раз-пораз
Пыталiся цiха адно ў другога:
«Мо падало
Якi знак жалеза?
Мо пераслала жалеза
Якую вестку?»
47
Глядзеў у зямлю,
А з зямлi
Усёю iстотай сваёй на мяне
Пазiрала жалеза.
Iржа яго ела,
Але яно
Не мела нi моцы, нi здольнасцi
Паварушыцца.
I я нахiлiўся
I ў рукi
Узяў яго —
I ажыло
Адразу жалеза,
I ажылi
З жалезам падзеi.
48
Магчымасць прыводзiла
Да перашкоды:
У ёй
Сляпое з’ядноўвалася
З вiдушчым,
Суцэльнае — са шматразовым…
Але калi
Перашкода адольвалася,
З таго боку
Усё выглядала наадварот:
Сляпое аказвалася
Вiдушчым,
Суцэльнае — шматразовым,
I там,
Дзе яснела i выдавала
Сваю няўступную цвёрдасць
Жалеза,
Падаў
У цёмную глыб
Прагал.
49
Быццам жывая iстота,
За мною
Паўзе пустэча.
Каб не паўзла —
Жалезам
Скароджу яе,
Лупцую,
Рэжу,
Дратую,
Сяку…
А пустэча
Ўсё роўна паўзе
I ўсё роўна шэпча:
— Калi мы абое
Дойдзем да краю часу,
Не стане цябе,
А з мяне паўстануць
Жалезныя людзi,
Ўзбуяе
Жалезная збажына.