– Што ты брэшаш, дурань?! Прэч пайшоў, не чапай мяне! – адказаў стары.
– Што-о?! – уклініўся ў размову іншы паліцэйскі. – Уставай дзед Ян, па-добраму просім.
– Чуеце, хлопцы, не чапайце мяне! Гэта мая хата!!! Што гэта вы выдумалі!?
– Так… Ну, а цяпер уставай!
Адважыліся, узяцца за дзеда… Цягнулі рукі, каб падняць яго. Старык Ян паваліўся на глебу з пустыннымі вачыма, памёр, з заціснутай у зубах трубкай для тытуню. У жаху, няхутка, салдаты пакінулі гэтае месца.
Некаторыя ж, жыхары, не заставаліся ў вёсцы і не ўступалі ў паліцыю, а далучаліся да атрадаў партызан, якія жывуць у лясах. Налётчыкі і бунтары, давалі адпор акупантам.
Брат Васіля, Навум, як і сам Васіль, не стаў выбіраць адзін з бакоў: падацца да партызанаў або служыць у паліцыі. У войска іх таксама не пабралі, ні якіх позваў не прыходзіла ў вёску. Можа з-за таго, што не паспелі ім адправіць ці проста своечасова не дайшлі да сваіх адрасатаў. Таму, яны бадзяюцца ў лясах, са сваімі сем'ямі.
Дзень за днём ішоў бесперапынна. Ежы станавілася ўсё меней. Голад рос. Жыхары ведалі адзін пра аднаго шмат чаго. Чуткі і гісторыі даносіліся быццым бы па ветру. Партызаны прачэсвалі лес. Адзін з якіх ведаў, бачыў, як перад вайной Васіль хаваў свае запасы ў бочку на хутары, бо сачыў за ім. Хлопец гэты, жыў адзін, жыўнасці ў яго двары не вадзілася. Высокі, худзенькі, шепелявый. Сам сабе праз раз верыць. Ён прагна сачыў за Васілём, у той яшчэ мірны дзень для вёскі… Зараз жа ён уступіў у невялікі атрад партызан. І адразу ж распавёў таямніцу Лешанка, каб паесці і адчуць сябе героем сярод сваіх. Чаго ж ён хацеў больш: сытасці або славы? Ён і сам не ведаў у той момант.
Пад вечар, невялікі туман хаваў зямлю. Пяць чалавек знайшлі схаваныя запасы. Мяса пацягнулі разам з бочкамі.
Вялікая сям'я засталася амаль не з чым. Даведаўшыся аб выкраданні, Васіль, задыхаўся ад злосці. Ён пабег у бок той елкі, дзе на вяршыню якой, яны з братам вешалі калісьці кавалак мяса. Нахмурыўшы бровы, ён, забраўшыся на дрэва, ён аглядзеўся. З высокай елкі была добра бачна ўся мясцовыя дрыгва, а ўдалечыні праглядаліся дахі хат. Пейзаж зачароўваў. Васіль уздыхнуў. Зняў напалову высмаглы кавалак, памерам з куру. Спусціўся. Прысеў. Адчуваў, як паступова супакойваецца яго сэрца. Цяпер з'явілася хоць нейкая ежа.
Наступныя некалькі дзён, Паліна адрэзала маленькія кавалачкі з пакінутага кавалка мяса. Падзяляла на сям'ю, варыла на агні рэдкі суп з іх. Таксама, яны харчаваліся ягадамі і грыбамі, сушылі дзікія яблыкі, грушы, якія растуць на ўскрайку лесу, каля вёскі. А часам, толькі завязаўся яблык у маленькі гурток, ды дзеці хутка яго з'ядалі. Але ўсё ж такі, ім вельмі хацелася белага хлебу.
***
Праз два месяцы, у жніўні, пасля наступу германскага войску, у вёсцы не перастала быць шматлюдна. Былі ваенныя і мірныя грамадзяне.
Па краям вёскі ідуць доўгія палі. Сонца вісіць над полем у глыбокай сіні. Мяккі вецер калыхае жоўта-зялёныя каласы.
Ірачка і Надзенька з іншымі дзецьмі, падвязаўшы фартухі, вельмі асцярожна блудзілі па палям, каб ніхто іх не заўважыў. Сагнуўшыся, прысеўшы, яны зрывалі толькі што сфармаваўшыяся каласы, мяккае салодкае зерне. Не рэдка, траплялі ім і зусім спелыя каласкі жыта. Вецер даносіў слабыя гукі, шолах лісця і невыразныя адгалоскі прамоў. З кожнай хвілінай станавілася ўсё больш напружана. Надзя пачула нейкі шум, чыесць словы. Яна схапіла за руку сястру, пацягнула ўніз. Дзяўчынкі, лежачы, замерлі ў густым жыце і ўслухоўваліся ў кожны шоргат. Нешта незразумелае даносілася. Сціснуўшы зубы, дзеці папаўзлі ў лес.
Учора было бяспечней. Можна было падняць галаву над каласамі, абгледзеўшы, што нікога паблізу няма, уцячы.
З сабраных каласоў, Паліна адбівала зерне. Мяккае, смажыла на невялікім агні вогнішча. А цвёрдае зерне, расцірала да мукі.
У гэтую хвіліну зашумеў лес. Паліна падняла галаву, паглядзела па баках. Здалёк даносіліся глухія грымоты выбухаў. Нібы дзесьці гуляе гром.
– Мам, глядзі! – раптам, з-за спіны, загаварыў Сцяпан.
Паліна спалохалася, ускочыла, павярнулася да сына.
– Глядзі, што знайшоў. Трымай! – працягнуў ёй рукі сын.
На яго далонях ляжалі шэсць зеленаватых качыных яек.
***
Восень не прымушала сябе доўга чакаць. З цёплымі вятрамі і халодным дажджом усё цяжэй станавілася пражыць млявыя дні. Прырода губляла свае фарбы, дні станавіліся карацей.
Галодныя, стомленыя, ужо ў зусім зношанай вопратцы, разам з іншымі дзецьмі па полі бегалі тры сястры. Дзяўчынкі часта прыходзілі на поле, каб знайсці раптам застаўшыяся клубні бульбы. Не шкадуючы рук, яны рыхлілі цвёрдую глебу, якая ўпівалася пад пазногці. Сёння немцы, убачыўшы рабятню на полі, не ганялі яе. А проста назіралі здалёку, на хутка рухаючых дзяцей, як за дзікімі жывёламі.