* * *
Як часта ў свеце, бы ў бязладнай хаце,
перад якою госцяю стаю,
бяссрэбранік гаворыць пра багацце,
а хцівы пра нішчымніцу сваю.
Пакрыўджаны глыбей хавае слёзы,
бяздушны — непрыяззі пачуццё...
Няма фальшывых, што жывуць без позы... -
ёсць свет
і розны погляд на жыцце.
* * *
Адорыць глеба рупны клопат злакам,
чаканых верне мараю шаша,
дзе лёс вучыў пакутаваць i плакаць,
смяяцца навучылася душа.
A чэрвень па цяплу прайшоўся градам,
a жнівень спапяліў пяшчоту граў,
як можна зараз захапляцца садам,
што завязі ніводнае не даў?
Ды ёсць жа, есць жа ісціна на свеце:
ва ўласнай долі — кожны садавод,
я на слязе ізноў гадую квецень,
пакутую: ці дасць жаданы плод?!
ПЭПКА
Цвіў лён. Жаўцела дзе-нідзе свірэпка.
I раптам з хмаркі лёгенькае — град...
Я з хаты ў двор, a наўздагон: «Там Пэпка!
крычаў дзядуля.— Пэпка там... Назад!»
Там Пэпка! — чула ля віхлястай кладкі,
у лесе — Пэпка, ён жа i ў стажку...
Я да лілей цягнулася з аглядкай,
а што, як Пэпка ўхопіць за руку?..
Бывала, цемра... ані зоркі слепкай,
не ноч — а апраметны дэтэктыў,
ды пазіраў з-за шыбак дзіўны Пэпка,
так, як дзіця глядзіць у аб'ектыў...
Ён не лякаў. Я ведала, што стогне
на печы дзед. А Пэпка... ён — дзівак!
Зусім нядаўна залячыў мне вогнік,
смяяўся ж дзед,— ад Пэпкі мёду гляк!
...Зноў лён цвіце, каля мяжы свірэпка,
мой сын бяжыць да кладкі, да вады,
i я крычу: «Назад, сынок... Там Пэпка!..
Хутчэй вярніся... Чуеш, ты?.. Куды?!»
Куды-ы! — плыве па лугавым кіліме.
Там Пэпка-а! — рэха ўецца па траве.
Даўно памёр дзядуля мой Ладзімер,
а Пэпка i дасюль усё жыве...
* * *
Не кожны мае ўладу, як халіф,
не кожны грошы гэтаксама мае,
ды кожны носіць пры сабе свой міф,
спярша стварае, потым разбурае.
Вось ты... яшчэ прыходзіш гаманлівы,
і словы часта кружаць галаву,
а ўжо не помню дзён сваіх шчаслівых,
у прадчуванні шчасця зноў жыву.
* * *
Не верыць ні ўгаворам, ні слязе
прамоўца слоў і правільных, і смелых,
ён сёння маці кволую вязе
з глухой сядзібы ў дом для састарэлых.
Ужо сабрана ў клункі ўсё, што ёсць,
да сцен бацькоўскіх не прывыклі дзеці,
дзе маці пахавала маладосць,
мо старасць больш утульныя асвецяць?
Ах, цётачка, надзея — не віхор,
каго заўгодна можна абнадзеіць,
мажліва, праўда, састарэлых хор
развейвае самоту штонядзелю...
Тут — адзінота стрэламі ў вушах,
там — фільм штодня ад скрухі і ад гора.
Шчакою трэшся аб стары вушак,
што быў заўжды надзейнаю апорай.
Перавярнуўся з ног на галаву
старэнькі свет пад стрэсамі, няйначай,
ды не шапчы ты: «Дня не пражыву!».
ды не залатвай лёс ціхуткім плачам.
Як б'ецца часам ён за кругам круг,
наш лёс, калі руку прыложаць злыдні,
не плач, а лепш з адчаю ўсяго вытні
таго, хто ўжо не помніць ласкі рук...
* * *
А давай як у даўнішнім...
Зноўку
мы сустрэнемся ў Доме кіно.
Лісце прыме ў шадёр свой салоўку,
ты далонню прыкрыеш акно.
Ты не мой!..
Мы яшчэ незнаёмы.
Нас не вяжуць разладам гады.
Толькі там... у аконным праёме
дражняць квеценню белай сады.
I паглядам разгубленым цесна,
і рука неслухмяна дрыжыць,
і астатнім нячутная песня
з губ у губы праз залу бяжыць.
I паркет закалыхвае слізкі,
ну хутчэй, родны мой, падбяжы...
Стань, як день неадступны мой, блізкім,
каб сказаць без сумнення —
чужы!
НЕ ТРЭБА СЛОЎ
Як лёгка спудзіць касякі малькоў
на сініх пашах бацюхны Нептуна...
Не трэба слоў узвышаных, хвалько,
калі пясм свой лёс на розных струнах.
Мая туга амаль i не гучыць,
трывожны гук, а сэрца адспявала...
Завуць да згоды рукі на плячы,
ix жар — агонь бенгальскі карнавала.
Тады навошта ж быць такой цярплівай,
што ні світанак — сонечны настрой,
каб ты дасюль лічыў мяне шчаслівай
i адпаведна гаварыў ca мной?!