7
Зямля мая — калінавы куток,
дзе смаляком распаліць мама грубку,
дзе да гасцей памыецца каток,
а госць — не ў хату,
госцяю — галубка...
Крылом бялюткім мільгане між дрэў
i на любімым самым забуркоча,
як быццам плач ці ласкі ціхай спеў
звязаць яна з маей душою хоча...
I ў думках зноў паўторыцца усё:
палескія паляны з пахкіх кветак,
i татава самлелае кассе,
i матчын добра ўроблены палетак...
I салаўіны бэзавы дурман,
зямля мая, усе, што сагравала,
i радасць, i натхненне, хай... падман,—
што ўзносіла i смуткам адгарала...
Што інеем, што сонейкам цвіло,
ўсе спадзяванні, пошук i знаходкі,
i горыч, i надзейнае цяпло,
i халадок абуджанай паводкі...
Зямля мая — рабінавы спакой,
лаўлю ў нябесах цень галубкі шчырай.
Куды ж яна?
Ўсе птушкі чарадой...
Усе дамоў...
Навошта ж ей у вырай?
* * *
Адшуміць i ясень мой, i клен...
Стылым ранкам не тужыце, далі,
што яшчэ нядаўна апякалі
палахлівай марай юных дзён.
А цяпер вы клічаце з прысад
пудкіх птушак у чужое лета
ад платоў, дзе мой жаўцее сад,
да садоў больш цёплай часткі свету.
Пах асенняй прэласці ў гаях,
клёкат пералётны над вадою...
Некалі з птушынай чарадою
адыду ў свой незваротны шлях.
Ды хачу я,
каб у тую сінь,
што цяпла не сцеле над травою,
з годнасцю правёў дарослы сын,
а найлепш — з сівою галавою...
Хустачку нацягваю на скронь,
стала раптам холадна i горка...
Ці не з той дарогі на далонь
кінуў вецер лёгенькае пёрка?
* * *
Прывыклі ўнукі да тэлеэкрана,
як ix дзяды да плуга ў маладосці,
як ix бацькі да лесу за туманам,
што звабліва гукаў да дрэў у госці...
Гаворым, што радзеюць нашы пушчы,
мо высах дзесь астатнейшы ручай?..
У лес хачу, пад схову дрэў трывушчых,
дзе прадзед звера ласкай прыручаў.
РАМАНТЫЧНЫ ВЕРШ
Цяпер я знаю — шчасце злая ноша,
акно ў нядзелю, за якім імгла...
Туман i дождж, гарачы лісця пошум
i вецер з-пад птушынага крыла.
Праб'ецца вечнасць зоркай з паднябесся,
душу агорне дзіўных дум агонь,
i доўга ўночы будзе сніцца песня
пра мурагі, дзе ходзіць сівы конь.
Растане ў золку прывід трапятлівы,
пакіну радасць у трывожным сне,
а ранне блісне пасмай белай грывы,
ах, гэта конь, напэўна, па мяне...
Сплыве дасвецце хусткай паркалёвай,
рассеюць промні дзіўных дум агонь...
Няпраўда ўсё — адкуль у Мінску конь?!
Хіба што збег з палотнаў Шчамялёва...
* * *
Калі ў лясах зялёных птах пяе
у час начны, халодны i трывожны,
я знаю, ты прыходзіш ад Яе
i зноў ca мною сумны, як астрожнік.
На ноч расстанне наша адцягну,
калі ж з усходу сонца адзавецца,
ты пасміхнешся зманліва акну,
бы Той, што прымушае біцца сэрца.
О гэта ўсмешка — горычы ганец,
напэўна, вельмі доўга я кахала,
што нават часу ўспомніць не ставала
усё на свеце мае свой канец...
* * *
Клопаты звязалі нас адны,
i ўсе той жа цьмяны ў небе ветах,
што ж гаворыш, блізкі i зямны,
што жывём на розных мы планетах?
Верыла i ў цемру я, i ў бель,
верыла ў шчаслівую прыкмету,
зараз веру ў дзіўны карабель,
што аднойчы прыляціць з Сусвету.
Дзеці скажуць: «Мамка, толькі глянь!
Як тлумачыць таткаву гаворку?!»
Ціха!.. Прадстаўніцай ад зямлян
ен мяне бярэ на сваю зорку.
Сяду пры сцяжыне на камель,
між галін плыве бусліны клёкат...
Дзе ж прапаў чаканы карабель,
у якой Галактыцы далёкай?!