* * *
Успеньвае стаялую ваду
вяслом
той, хто маўчыць ізноў упарта...
Не крыўджуся, бо знаю, не знайду
з ім шчасця, без якога жыць не варта.
Даверу думкі сумныя вадзе
i сцежкам, што ўзбягаюць на пагорак,
можа, яго адна з ix прывядзе
у дзень, пад позірк недасяжных зорак.
Бо зоркі знаюць толькі вышыню
i могуць бачыць рознаю гадзінай,
як будзе пераконваць цішыню,
што я была ў яго душы адзінай.
* * *
Выбліснуў дзень,— як прыроды адвольнасць,
з яснага неба на пашу зялёную гром...
Упершыню адчуваю бяздомнасць,
маючы светлы памерамі дом.
Трэба куточак маленькі — не пута,
з радасцю трэба, дзе ў лішніх трывога...
Зараз сустрэць бы таго баламута,
што даць мог усё,
ды не даў мне нічога.
* * *
Кароткіх сустрэч на прыпынку не будзе
і доўгіх размоў пры святле ліхтара...
Ад жалю ўратуюць сардэчныя людзі,
ад плёткі — усёбачнае вока двара.
Над светам глыбока ўздыхне завіруха,
і ў белай, бы з цвету каліны, начы
заплача няшчасны — пякельная скруха,
шчаслівы падумае — песня гучыць.
Да кофты дзіцячай прыладжваю брыжык,
вучуся ў разважлівай строгасці жыць...
А кот Бургамістр, бесталковы і рыжы,
самлелаю вартай на сходах ляжыць.
ЗЛАСЛІЎЦУ
Не трэба злоўжываць даверам,
дзе не аціхла горыч слоў,
дзе крыўда стукаецца ў дзверы
так, як да вас мой дзеяслоў:
«Спыніцеся!
Бо зло ў намерах.
Ваш едкі смех гучыць дарма...»
Тады душа жыве ў зняверы,
калі ёй веры ўжо няма
ДЗЯДЫ
Звычайна ўсё, вячэра як вячэра,
чамусьці толькі бацька мой не есць,
i мама кажа: «Выйду i яшчэ раз
зірну, ці добра прычыніла клець».
Брат просіць сына: «Клямкаю не ляскай.
Вялікі дзень, хіба не аццурэў?..»
Багаты стол... Над ім у рамцы дзядзька,
у танку ён пад Вязьмаю згарэў.
...Гусцее ноч. За сценкай бразнуў
рыдзель,
у гнёздах сціхла птушак валтузня.
Спi, мама,— аніхто да нас не прыйдзе.
Спі, тата,— ў сенцах бавіцца скразняк.
* * *
Старэюць людзі, дрэвы i кусты,
прыроды рух,— ён i суддзя, i сведка,
ужо да зор пракладзены масты,
a ў вечнасці не быў ніхто ў адведках...
Па ніцях нерваў мой сыходзіць час
пад дахам, дзе заўжды ў адным парадку
з зімы ды ў лета вечны Валапас
пераганяе зоркавыя статкі.
I ўсе законы — i быцця, i з'яў,
як не праломіць векавая прызма,—
жыццё ў абсягах вечных толькі прысмак,
а што ёсць смак,—
ніхто мне не сказаў.
ГУАНЧЫ
...Калі скласці спіс неразгаданых таямніц свету, дык загадка гуанчы, відадь, акажацца ў ім на першым месцы.
У часе загубіліся гуанчы,
ці нешта я паблытала ў часах,—
крылаты брыз галінку пальмы няньчыць,
начуе сонца ў рыжых валасах...
Балюе сінь славянская ў паглядах,
гуанчы —
дзеці волі і ліян,
сям'я адна,— ім невядома здрада,
і хцівасць,
і варожасць,
і падман.
Як і калі прывецілі Канары,
дзе прарадзіма? Хто адкажа мне,
сатканай з жалю, рызыкі і мары,
ідуць гуанчы — ліст не шалахне.
Ідуць гуанчы — вяне пыха франтаў,
а летуценнік вызначыць уміг,—
яны нашчадкі пастухоў атлантаў,
шчаслівы момант выратаваў іх.
Грымучай прорвай дыхаў вал патопу,
ён гарадамі мераў глыбіню...
Час — не тэатр, але чаму Еўропе
прымерваецца мантыя з агню?..
Душа — матыль на веснавой выгодзе,
ёй дораг і палетак і бур'ян...
— Ау-у-у, гуанчы! — пакрычу ў стагоддзі,
ў адказ заплешча хваляй акіян.
У ЧАКАННІ ВЯСНЫ
Шуміць вясёлаю дзяўчынкай
сасна — дрыготкі мройны свет,
i на далонь ляціць сняжынка —
святлістай раніцы прывет...
Шумі, сасна, пад ветрам рэзкім,
твой шум — жыццё чужой душы.
Ты толькі першую пралеску
ігліцай не запарушы.