* * *
Казаў мудрэц: яно — i нараканне,
i сонца, i пякучай цемры сплаў...
«Якія вочы мне дало каханне!»,
але... спярша душу яму аддаў.
Гляджу на ўсе вачамі маладымі,
i гнеўнымі, i добрымі ўдвая...
Каханне i прынізіць, і... узніме,
пакуль у ім жыве душа мая.
* * *
Пры горкіх днях усе добразычліўцы.
Калі ж удача?.. Колькі вас, сябры?
Змяркаецца, a ў шклянцы чарнабрыўцы,
як россып промняў з далані зары.
Настрой мой адпаведны інтэр'еру,
а на тваім абліччы жалю цень...
Прыйшоў. Глядзіш вачамі недаверу,
нібы ў суседа ўкрала гэты дзень.
Да цемрадзі — ахвочая макрыца,
a сэрцам шчырых любіць адзінота...
У кутку таршэр, як прывід Дон-Кіхота,
i ен адзіны сёння ў доме рыцар.
* * *
Вазьмі і зразумей, дзе шчырасць,
а дзе прывычнае ныццё:
абкрадзены — пяе пра вырай,
пра боль — аблашчаны жыццём.
I ты, каму я ўслед глядзела,
як богу...
Дыхаць не магла.
Заняўся мітуснёй здрабнелай
з пыхлівым выглядам арла...
КУЛЁМА
Была вятрам бязлітасным знаёмай.
Ніхто не ведаў — хто яна? Адкуль?
Ішла сялом, шапталі ўслед: «Кулёма!
Не дзеўка, а саломы мокрай куль».
На тое й слова —
ўсцешыць i параніць,
калі ж клявалі зябліва гракі,
у сажалцы знайшлі яе пад ранне
скупыя на размовы рыбакі...
Хавалі,— сонца выбліснула ясна
на дрэвы, на зрудзелую траву,
i нехта з цётак у далоні пляснуў:
«Ба-а, людцы, як жа, бедную, завуць?»
З часоў тых, кажуць,
ля жытоў нязжатых,
дзе дзікае шалее васаўё,
Кулёма супыняе нежанатых,
пытаецца: «Дзе прозвішча мае?»
* * *
Перажыла адліжны тыдзень,
як быў увесь — да драбязы...
Хто не прыйшоў — ужо не прыйдзе,
яму не згрозяць маразы.
Ільды ізноў бяруць у ковы
вады рачное акаём,
i хтось чужы i выпадковы
на мэце мой трымае дом.
A ў гэтым доме без астачы
усё аддадзена, як ёсць,—
мой горкі плён, мае няўдачы,
журба, пяшчота, весялосць...
Усё аддадзена дарэшты,
нязвыкла пуста стала ў ім,
i недаказанае нешта,
як лёгкі дым, як лёгкі дым...
АДЗІНОТА
Кастрычнік па дарозе ў лістапад
з цікавасцю лістком у фортку гляне...
Яна даўно прыйшла ў дзіцячы сад,
даўно яна працуе ў садзе няняй...
Як дзетак корміць!
Потым ім пяе,—
цяпло з душы выспеўвае да грама,
і ёй здаецца, кожнае яе,
але ніхто з дзяцей не скажа: «Мама...»
* * *
I ў рыфмы лёгкай ёсць свае кантрасты,
да слова «боль» прыпала «алкаголь»,
а недзе побач думкамі фантасты
ляцяць праз астэроідную золь.
Хлапчук-акселерат, мне сімпатычны,
ў запале прэч адкідвае пенал,
расказвае: ён бачыў сон касмічны,
сузор'е Рыб нам падало сігнал...
Прыдумаць можна хоць якую з'яву,
ды па-зямному разважае век:
так доўга з мары мы рабілі яву,
што дзе-нідзе згубіўся чалавек.
На чэрствасці прапаў ці на выгодзе,
я ўсё ж яму як брату напішу,—
перш чым зірнуць у новае стагоддзе,
пільней зірнём ва ўласную душу...
ПТУШАЧКА
Бабіна дарога ад печы да парогa.
Патопчацца на досвітку ў двары,
свяцілу ўстаць з-за лесу дапаможа...
«Ты, сонейка, дзень добры сатвары»,—
ўздыхне яна дый сядзе на парожак.
I будзе доўга, ціхая, глядзець
у неба з яснатою галубінай,
i да сябе падцягне ночвы з глінай,
i стане над падатлівай карпець...
Нязвыкла пуста ў полі i ў гаях,
бяроза без лісця дрыжыць над склепам,
мінаюць дні, a цётачка ўсё лепіць:
«Хутчэй ляпіся, птушачка мая...»
Ужо напіўся ўволю луг дажджу,
акраўкі хмар з ляшчын здымае вецер...
— Што робіш, баба? — пасмяюцца дзеці.
— Ды на па рожку, мілыя, сяджу...
Збанкі i чыгункі тырчаць на плоце,
прыблудны цуцык трэцца каля ног,
ды знаў бы хто,— жыццё прайшло
ў палёце,
хоць i было ў ім — печка ды парог.