П i л ь ш т ы н
(злосна)
Дык, можа, кінеш зноў кашэль, дурніца,
каб ад цябе ж мне зараз адкупіцца?!
С а л а м е я
Вар'ят!.. Які вар'ят!..
* * *
Не адхварэла, лепей адспявала,
бо ўжо не носіць сэрца тых пакут,
я шклінкаю халоднай адтавала,
адагравала воляй кожны кут...
Прарочыца,
распусніца,
вясталка —
усё ў адно, каб раптам зразумець:
душа, тугой працятая,
як джалкам,
не можа анічога адагрэць.
Туга ў вачах...
Я ж верай, не малебнам
вяртала ўсім гаротным ясны зрок
i вось сама ад слёз пякучых слепну,
ад шчасця да няшчасця —
толькі крок!
Сляза —
радня i роспачы, i кратам.
Куды ступіць? Адчай, як вастрыё...
I ўпала я, шукаючы свае,
а Ён падняў,—
Ён, з сэрцам амарата.
ЛІСТ ДА АМАРАТА
Чым найцяжэй да рога пад гарy,
тым радасней бывае на вяршыні,
з якою асалодай гавару,—
ты — як цяпельца пасля доўгай стыні.
Я думаць пачынала, што турма —
ўсе дні мае, адкуль ужо не выйсці...
Святых i грэшных ганіла дарма,
твая душа мне падказала выйсце.
Не прыгнятае страт былых цяжар,
бо тыя страты, як сатлелы клунак,
цяпер мае жыцце — раздзьмуты жар,
твой кожны доты к — першы пацалунак.
Зноў стан мой паслухмяны, як струна,
што кожным гукам радуе музыку,
i дзень, i ноч з табою — не ў пазыку,
усе, што не падман, не мае дна...
РАСЧАРАВАННЕ
Няхай ад ласкі ўчора млела,
ды не спасціг ніхто душы!
Пакуты выкрасліць хацела,
ты — даўні боль разварушыў.
Што не збылося — адасніцца,
за даллю не сцяна, а даль...
Пачуццям легка паўтарыцца:
ізноў каханне — зноў i жаль.
Хацела б горыч я аспрэчыць,
ды ці не раз ca мной было,—
кляліся, цалавалі плечы,
a позіркі былі як шкло...
Танюткай шторкі трапятанне,
за шыбай — снежаньскі лядок...
Парыў астуджвае прызнанне —
«Твая!» — ты сэрца на замок!
РОЗНЫЯ ДУМКІ Ў РОЗНЫ ЧАС
*
Надрыў, адчай — усё глыбей...
Заместа літасці — папрокі...
Старэю. Пачаліся ўцёкі,
куды найдалей... ад сябе.
*
Ты сваю радасць не ўпасеш,
але ў адчаі ці на ўздыме
заўсёды лепшае нясеш
нябозе,
дзецям
i радзіме.
*
Ёсць месца ўдачы i бядзе,
а шлях зямны, ён не бясконцы,
i покуль жывы ўсе ідзем
з начы насустрач свайму сонцу.
*
Ізноў Турэччына... Мяжа...
Камечу ў одуме пальчатку.
Дзе пачала хварэць душа,
пачну адтуль усё спачатку...
САЛАМЕЯ ЗАПІСВАЕ Ў ДЗЁННІК
Быццё — прастора тлуму,—
не графа,
дзе ні адзнакі добрай, ні памаркі,
гарэм твой — неба ночы, Мустафа,
дзе заміж зорак — цьмяныя агаркі...
Ды ёсць адна, бы вечар без цямна,
яна — твае шалёнае гарэнне,
i боль, i асалода, i натхненне,
жыццё тваё i смерць твая яна.
Я — лекарка, сляпым нясу святло,
была пры ім i богам, i ахвярай,
твой пацалунак для яе, як кара,
абдымак твой, як ластаўцы сіло.
Пад сонцам грэшным можна жыць з ілжы,
пад сонцам ясным — толькі з думак
чыстых,
i я сказала: «Родная, бяжы —
няможна ў свет,— да хваляў
серабрыстых...»
А чым яшчэ магла я памагчы?
Хоць знаю, ятаган няўмольна гостры,
з вачэй яе зняла радно начы,
цяпер, султан, чакаю тваёй пометы...
СОН САЛАМЕІ
С а л а м е я
Як дзіўна, я — ў былым забытым доме.
Вунь столік мой, вунь крэсла...
ў сэрцы — мір.
(Замірае.)
Падман?! Ды не!.. Стаіць нехта ў праёме
дзвярэй... I ўжо ідзе...
(Вельмі спалохана.)
Сюды ідзе Гальпір!
Паўза.
Схавацца? Збегчы? Па мяне, няйначай,
ідзе... Не падыходзь, Якуб, ты — страх!