На дварэ даўно пахаладнела,
можа, табе ў сэрца удыхнуў
яры снежань свіст кудасы белай,
каб ты ціхай ласкі не пачуў.
Наша лета доўга адцвітала,
аж пакуль зусім не адцвіло...
Снег ляжыць на вулідах квартала,
сыдзе ён, і... вернецца цяпло.
У душы народзіцца здзіўленне,
ну няўжо — адлёгся снегапад?..
Дай пабыць тваім крылатым ценем,—
словы тыя забяры назад.
СТАРЫ САД
Ёсць сад стары за сіняй азярынай,
там па адным не ходзяць, толькі ўдвух,
там аблачыны сцелюцца пярынай,
калі туман, дык гэта з неба пух...
Чакаю адвячорка, каб хутчэй
між дрэў грывастых і раслін калючых
сустрэць святло зажураных вачэй,—
бы раптам лес расступіцца дрымучы.
Прыручаны, як дрэвамі шпакі,
даверлівы... з ім лёгка і трывожна,
бы матылька падносіць да шчакі —
так душна стане, прадыхнуць няможна.
Гуркі ў разоры. Корчык ля грады.
Край неба над шпакоўняй заімглёны...
А сад такі ўрачысты і зялёны,
што сэрцу ўжо не хочацца туды.
* * *
Ледзь толькі промень жвавы глянуў
на дах гасцініцы іржавы,
мы з'ехалі цішком з Варшавы
ў адчайна бэзавы Вілянуў.
I повязь гронак тых павіслых
духмянай сыпала парошай,
нас прывячала ціха Вісла
санлівым шэптам: «Bardzo proszę».
Такім агнём палілі промні,
так бэз шумеў раскалыханы,
што весела было не помніць
таго, хто быў маім каханым.
Збягалі з юнага пагорка,—
цішэлі словы нечакана,
але пра што была гаворка,
дазвольце ведаць мне ды пану.
Ужо гады нашы прывялі,
а ў пору бэзавай парошы
працяглым рэхам «Bardzo proszę»
камусьці адгукнуцца хвалі...
* * *
О, я не ў сон глухі закута,
сумота сэрца не скрабе,
было турмою і атрутай
усё, дзе не было цябе.
Апошпі снег... Ён, як збавенне
ад спраў, што марнымі былі.
Ты мне вярнуў ізноў натхненне,
бязмежнасць неба і зямлі.
Як многа стала летуценняў,
бы ўночы зорак залатых,
і як чароўны міг цвіцення,
мне сінява вачэй тваіх.
Капрыз свавольнае прыроды
ці дня настылага адчай? —
Чуць не хачу, з якой нагоды
гукнуў ледзь чутна: «Прывячай...»
Ёсць тлум жыццёвай крутаверці,
ёсць ачышчальнае святло,
і не закрэсліць нават смерці
таго, што радасцю было.
Так хораша ўсяму здзіўляцца,
бы рэчка ў пустку зацякла,
а пацеркі ў халодных пальцах
усё дрыжаць, нібы са шкла...
ВЕРА
Прычароўваў словам і пяшчотай,
з творчае выкрадваў цішыні,
а пасля назваў усё дурнотай
і застаўся ў прамінулым дні.
Дзён шчаслівых многа тоіць будзень
цешыў сэрца просценькі матыў...
Ах, яно ізноўку верыць: будзе
гэткі дзень,
забыўшыся, што быў.
* * *
За прыціхлымі дварамі
халадок схаваўся ў лог,
дзе ты бачыў, каб у драмы
быў шчаслівы эпілог?
Новая патрэбна дзея,
палу новага павеў,
і... стаю з адной надзеяй:
хоць бы ты хлусіць умеў.
Без цябе нашто мне неба?
З кім я долю падзялю?..
Не адводзь вачэй, не трэба,
я й такім цябе люблю.
ЗІМОВЫ ВЕЧАР
Дзіця маё, з галіны не змахні
пушысты снег,—
ён горад упрыгожыў...
Санлівых вуліц рыцары-агні
мігцяць,
бы пішуць казкі для прахожых.
Пабольшалі і дрэвы, і кіёск
у бляску электрычнае вясёлкі,
калматых аблачын касмічны воск
на небе адлівае цень ад ёлкі...
Захопіць пераплецены віток,
пакінуты канькамі віртуоза,
да ночы не ўгамоніцца каток —
узлёты і падзенні,
смех і слёзы...
А ветру мімалётнага парыў
так лёгка над сумётамі шугае,
бы першы раз са мной загаварыў
той, з кім сустрэч сама цяпер шукаю.