* * *
Папялушка! — ўздрыгваюць кусты.
Мілая! — бы шкельца заіскрыцца...
Словы, як з мінулага лісты,
Папялушцы ўжо даўно за трыццаць.
Быццам бы праз дымчастае шкло,
гоняць скоры ў адвячорак рэйкі,
хоць яшчэ прасейваюць святло
ўспуджаныя пацалункам вейкі.
Словамі не пэндзлем маляваць,
тут свае адценні, свае гамы...
I цікава мне, як будзеш зваць,
калі прыйдзе ўзрост віновай дамы.
КАЛЫХАНКА ДЛЯ АЛЕНЫ
Хутчэй засні, даносіць вецер весні
пачатак слоў, якія я сама
дала калісьці для шчымлівай песні,
i песню тую замяла зіма...
Галлё бяроз марозны студзень гушкаў,
i ў снежны дзень, з работы ідучы,
табе чужы — купіў лясную птушку
i песні той шчымлівай навучыў.
I часта людзі ў наваколлі чулі,
сярод начной прамерзлай нематы,
як на адчаі, горка i прачула
вёў птах лясны самотны свой матыў...
Нібы ў агонь, я ў сцюжу выбягала,
туды, дзе ў ночы білася крыло,
але адразу птушка замаўкала,
як быццам яе ў свеце не было.
Дзіцятка, спi, у доме будзе ціха,
каб жа папрок твой потым не ўкалоў,
пайду спытаю, на якое ліха
ён даў паслухаць мне пачатак слоў...
ШЫПШЫНА ПРЫ ДАЛІНЕ
I ўсе ж я не сказала: «Прэч!»,
хоць знала, што душой астынеш...
Дарма ў знак будучых сустрэч
садзіў шыпшыну пры даліне.
Не мне душу тваю караць,
будзь ласкавейшым з той,
што зараз
яшчэ не ўмее раўнаваць,
яна — твой суд i твая кара...
А мне разлука студзіць скронь —
не захліпнуцца б ва ўспаміне...
I палымнее, як агонь,
цвіце шыпшына пры даліне.
* * *
У дваццаць нуль-нуль на развілцы...
I крокі я чую здалёк.
Заблытаўся ў сонечнай грыўцы
пакутнай вясны матылек.
Ён верны сямейнаму дому,
ён ходзіць з дачкою ў музей,
але не раскажа нікому
пра ўздых, што ірвецца з грудзей.
Пра мой сарафан адмысловы,
пра сціпленькі белы букет,
пра самыя тайныя словы,
з якіх пачынаецца свет.
* * *
Імклівы лыжнік сцежку перабег,
дзе прыгарад лыжня злучае з гаем...
Ідзе такі ціхуткі лсгкі снег,
нібы прырода зараз пазяхае.
Хоць ведаю — не з'явіцца сюды,
хто ўчора абяцаў паўсвету ўсмешкай,
баюся, што засыпле снег сляды
i хутка стане чыстым полем сцежка.
Не звязваюць ні клопаты, ні дах.
Нас міг звязаў...
I трэба быць дурніцай,
каб несці столькі шчасця на губах,
што можна сбння ў бедах усумніцца.
Не ўсе ў гадах праяснена i гладка,
ды марным быў бы тыдняў карагод,
каб для мяне было цяпер загадкай
імгненне, што сказала больш, чым год.
Загадкай застаецца рух планет,
загадка — з прамінулага паданне...
Я слаўлю міг i знаю, што паэт
той, хто ў радок мой удыхнуў дыханне.
ВА ЎРОЧЫШЧЫ МАЛІННІК
1
У камінку гудзе вятрыска,
i аканіца — стук ды стук...
З падполля шоргатам i піскам
на шэпт адказвае пацук.
Сюды ўцяклі ад снегападаў,
ад маразоў i ад адліг...
Маладзічок, бы цень лампады,
i пыл на стосе тоўстых кніг.
I прыдаецца краем свету
за вокнамі шумлівы бор,
i на сцяне, засохлы з лета,
як памяць аб зямлі,— чабор.
I можа быць, цяпер другая,
на тым, другім, зямным краі,
цябе з тугою прыгадае
i назаве яшчэ сваім...
I можа быць, усяк бывае,
там, дзе цяпер мяне няма,
таксама нехта ўспамінае
маё спякотнае імя...
У камінку гудзе вятрыска,
i бор за вокнамі шуміць...
І шчасце зараз гэтак блізка,
што страшна мне шчаслівай быць.
2
Сюды б яшчэ ды куст маліны.
На плечы — мройны сарафан.
I лёгка бегчы за яліны,
дзе совы сцерагуць туман...
Зрываць i ягады,
i голас
i азірацца ўсе радзей...
I там,
дзе лес глухі наўкола,
сумненні выплакаць з грудзей.
... Табе я ўдзячна за вяртанне,
чаму ж так горка ў цішыні
перацінаецца дыханне,
калі былыя ўспомню дні?