— Станіслаў? Я Таццяна, ваша пакаёўка на ўвесь час побыту ў нашай гасцініцы, — маладая кабета з густа намаляваным чырвонай памадай ротам не павіталася, а развярнулася і моўчкі пайшла па калідоры.
Дзікун пацеляпаўся следам, разважаючы, ці перадаць прывітанне ад Мао, і разглядаючы новую спадарожніцу. Карацюсенькая спадніца не да канца прыкрывала някідкі, але, як на вока Дзікуна, сімпатычны азадак. Хутчэй за ўсё пад спадніцай былі стрынгі, але дакладна сказаць было нельга, бо ў калідоры панавалі прыцемкі. Чорнага колеру сцены і падлога калідору былі падсветленыя рубінавымі плафонамі. На пакаёўцы былі чорныя панчохі, якія адцянялі чырвоныя лабутэны.
«Бар, саўна, басейн, парная лазня, рэстаран, більярд, казіно, вышэй яшчэ адзін рэстаран і лаўндж-бар. Тамсама асобна дыскатэка. Пройдземце да ліфта». У адрозненне ад калідору, ліфт быў добра асветлены. Таццяна на сваіх абцасах была на паўгалавы вышэйшая за Дзікуна, якому толькі заставалася разглядаць грудзі пакаёўкі.
Нумар быў на апошнім — пятнаццатым — паверсе. Таццяна паказала, што дзе ляжыць з неабходнага для туалету, пажадала добрага вечара і сышла строгай паходкай, нібы бізнес-лэдзі пакінула перамовы. Толькі нагадала на развітанне, што паліць дазваляецца ў спецыяльным месцы ў канцы калідору.
З вокнаў быў бачны густа падсветлены ліхтарамі пляц. Направа — Партызанскі праспект, налева — па ўсім відаць, «забаўляльна-гандлёвая ўстанова «Універмаг». Далей горад ляжаў у абсалютнай цемры. Не, яшчэ крыху дзесьці былі агні. «ДК МАЗ», — прыгадаў мапу Дзікун.
На часопісным століку ляжала брашура «Стоп рабства!». З такой самай выявай, што і на плакаце ў холе. Дзікун разгарнуў і прачытаў тэкст, з якога дазнаўся, што прыезджым ні пры якіх абставінах не рэкамендуецца знаёміцца з жанчынамі на вуліцы. У якасці ілюстрацыі ішла гісторыя пра тое, як два інтурысты загулялі з мясцовымі дзяўчатамі ў адным з бараў, пасля паехалі да дзяўчат дадому, а ўрэшце апынуліся ў скляпенні, дзе два месяцы смажылі дранікі на продаж. І што толькі цудам інтурысты здолелі ўцячы ад рабскай працы.
На століку была яшчэ газета пад назвай «Город Мечты» з выявай нейкага мужыка пасярэдзіне, стос такіх самых газетаў Дзікун заўважыў на рэцэпцыі. Былі тут ці то брашуры, ці то рэкламкі, але Дзікун вырашыў пачытаць іх пазней. Хацелася нарэшце проста бестурботна прагуляцца. Перад тым, як спусціцца ў хол, Дзікун пайшоў папаліць. Пакойчык для курцоў выходзіў вокнамі ў бок Менску. Мяжа з Горадам-Героем была выразна бачная: вось тут цемра, а вось тут пачынаецца асветленая тэрыторыя. Дзікун нават угледзеў памежную вышку з кулямётным гняздом, міма якой праехаў браняваны цягнічок.
— Я п'ян, — паведаміў Ваня ў пустэчу вечаровага праспекту.
Ваня сядзеў на кукішках перад уваходам у бар «Сумёт» — проста праз дарогу ад «Турыста».
— Я п'ян, — паўтарыў Ваня, павярнуўшыся да куста, які таптаўся каля ганка. Здавалася, куст усёй сваёй сукупнасцю галінаў і лісця выцягнуўся ў бок Вані, каб лепш зразумець словы.
З адкрытых дзвярэй барчыку пачулася:
— А што гэта Ізяслаў Віктаравіч не заходзіць?
— Той, які прафесар? А... Гэта, Уладзік, Ізяслаў Віктаравіч сказаў п'янаму Ваню, што ў захапленні ад таго, як Ваня з трасянкі на трасянку пераключаецца. Назваў Ваню лінгвістычным амбідэкстарам. За што Ваня даў яму ў нос.
— Ясна, Анжэлка. Бачу, Ізяслаў Віктаравіч ужо прайшоў усе кругі бару.
— Анжэла, дай мне менскую гарэлку, я гэтай свінячай «каларадкі» піць не буду! — прагучаў іншы голас. Дзікун акурат у гэты момант праходзіў міма, але голас прымусіў спыніцца і зазірнуць унутр невялічкага бару, зробленага ў колішнім пад'ездзе.
— Немчык, якая «свінячая», ну колькі ўжо можна, што ты людзей абражаеш?
— Немец? — спытаўся Дзікун, працягваючы руку.
— А, шчанюк худы, — радасна прыгадаў Немец. — Сілён, брадзяга! Я бачыў, як ты на піўняку малаціў тых дурымараў.
У Немца спачатку была мянушка Тэўтонец, бо ён захапляўся крыжакамі: з дзяцінства калекцыянаваў салдацікаў-крыжакоў, прачытаў пра крыжацкія ордэны, найперш Тэўтонскі, усе магчымыя кнігі. Татухі сабе набіў крыжацкія. Таму Тэўтонец, Тэўтончык, а ўрэшце для зручнасці сталі клікаць Немец і Немчык.
— Ды вы хоць разумееце, што канкрэтна вы бухаеце?! Вы ж сабе апошнія мазгі вычышчаеце! — відавочна працягваў старую дыскусію Немец.