Даму пачало трэсці. Дзікун быў пасунуўся да выхаду.
— Стаяць! Калі не хочаце, каб я націснула на пімпу выкліку міліцыі.
Дзікуну прачыталі лекцыю пра тое, што «ў вашы гады можна было б ведаць», што ў Горадзе-Героі публікуюцца толькі духоўны карцінкі, якія матывуюць да добрых думак і дзеянняў. І калі вы бачыце на малюнку акт саіція, гэты малюнак зроблены так, каб вы думалі пра каханне, пра любоў, пра працяг роду, пра працвітанне дзяржавы ўрэшце. А вось там, на Захадзе, палавыя акты дэманструюць для таго, каб закабаліць просты народ, стымулюючы ягоныя цёмныя бакі натуры. «А яшчэ яны хочуць пасварыць брацкія народы».
Дзікун ветліва даслухаў, набыў адзін комікс і вярнуўся ў кавярню.
«Вечер за решёткой догорает, / Догорает солнца уголёк. / И тихонько песню напевает / На тюремных нарах паренёк...»
Дзікун вярнуўся своечасова. П'яны госць дастаў пісталет, каб страляць у бок барнай стойкі. У бармена ці толькі па бутэльках, Дзікун не ведаў, але небяспека для бачуна была відавочнай. Раз — рука перахопленая. Два — з «макарава» вынятая абойма. Тры — пісталет у адной кішэні, абойма ў другой. Чатыры — мордай у астылыя дранікі. «Адпачывай, ардзенаносец».
Да трусіка з гарнірам удзячны за дапамогу ўладальнік кавярні дадаў кошык з экзатычнай садавіной: мангастан, лічы, рамбутан, ланган, дурыян, чэрымоя. «Усё са свайго агароду». Дзікун скарыстаўся з адсутнасці іншых наведнікаў і разглядаў набытыя ў хлопца на рынку коміксы. Сумневу не было: персанаж «Альгердавай дзіды» быў вылітым Мао. Сюжэт быў такі. У час да Вялікага Выбуху ў мястэчку побач з сярэднявечным замкам ладзіцца Фэст сярэднявечнай культуры. Ралевікі — хлопец-рыцар і дзяўчына-князёўна — хаваюцца ў кустах, мілуюцца, раптам заўважаюць уваход у пячору. Там толькі пачынаюць займацца сексам, як бачаць дамавіну, вечка якой уздымаецца знутры, як рычагом, гіганцкім чэлесам.
З дамавіны выходзіць рыцар, які сваім палавым органам валіць усіх ралевікоў на фэсце. Цягам гісторыі высвятляецца, што ў сярэдзіне XIV стагоддзя на замову вялікага князя Альгерда вядзьмарка зрабіла з трыццаці трох самцоў змяі похву для мяча. Калі князь насоўваў похву на чэлес, чэлес набываў неверагодны памер і сілу. Похва-прэзерватыў-стымулятар перадавалася ў родзе князя з генерацыі ў генерацыю. Аднойчы адзін рыцар заснуў летаргічным сном, і вось юная пара вярнула яго сваймі эратычнымі гульнямі да жыцця на самым пачатку ХХІ ст.
Да рыцара стае ў чаргу мноства дзеўчын у нацыянальных строях. Нараджаецца багата будучых герояў. Рыцар ачольвае народны рух разам з падрослымі сынамі і дочкамі, а падчас масавага грамадскага пратэсту ў цэнтры Менску разганяе чэлесам усіх дэманаў з дубінкамі, і народ робіцца вольным.
У фінале рыцар выкідае сваю дзіва-похву ў Свіслач і жыве нармальным чалавечым жыццём, аточаны прыўкрасным кабетамі, а краіна радасна ідзе насустрач шчаслівай будучыні. Рыцар-супергерой, змаляваны з Мао, меў на шчыце выяву зоркі-знічкі.
У коміксах з «крамы мастацкіх вырабаў» Дзікун таксама ўбачыў порна. Сшытак зваўся «Разам да працвітання». Малюнкі былі дэманстратыўныя, але без вялікай фантазіі. З пэўным наборам схемаў паводзінаў падчас палавога акту. Прымітыўная «Камастура на пальцах». Фактычна выглядала як інструкцыя карыстання якой-небудзь пралкай ці пыласмокам. Секс: так, так, гэтак, пасля вось так, і ў фінале — сільная працвітаюшчая краіна маладых і моцных людзей!
Бармен нечакана прамовіў з-за спіны:
— Давайце вашыя коміксы, набытыя відавочна не ў краме, я іх спалю на кухні ад граху падалей.
Калі бармен вярнуўся з кухні, то пільна паглядзеў у вочы Дзікуну і прамовіў амаль шэптам:
— Mianie Vitautam klicuc, tut — Viktaram. I nikoli nie kazycie «ok». Chutaranie z vyspau tak nie havorac.
Дзікун адказаў «dziakuj», разлічыўся і пайшоў у гатэль. «Забыць слова «гатэль», толькі «гасцініца»! Па дарозе абышоў натоўп, які згуртаваўся вакол расказчыка серыялаў, каларытнага дзядзькі з доўгімі валасамі саламянага колеру, змацаванымі стужкай вакол галавы. Стужка была аздобленая знакамі старажытнага арнаменту. Расказчык выгодна вылучаўся стылёвым іміджам на фоне калег-канкурэнтаў, якія мала сачылі за сваім абліччам. Дзікун пачаў ужо быў уздымацца па ганку гасцініцы, як вуха зачапілася за фразу «...і тады народ выйшаў з-пад зямлі і скінуў караля».
Істэрычна завішчаў свісток, слухачы пабеглі хто куды, дзесьці ўтварыўся затор. Апроч двух міліцыянтаў, якія свісталі, на пляцык выскачылі «чорныя п'яўкі». Яны моўчкі білі людзей прыкладамі «калашнікавых», імкнучыся прабіцца да расказчыка. Дзікун уважліва сачыў за тым, чым усё скончыцца. Натоўп рассеяўся, хіба што на зямлі засталіся валяцца пабітыя і патаптаныя. Саламянага дзядзькі не было. Міліцыянты і «чорныя» засталіся ні з чым. Але Дзікун гатовы быў прысягнуць, што вандроўны расказчык не пакідаў пляцу разам з натоўпам.