Дзікун разумеў. Ён прыгадаў словы Альгердыча са школы: «Хоць вы і выраслі тут, на выспах, памятайце, што ваша радзіма — Менск. І мы ўсе туды калі-небудзь мусім вярнуцца. Выгнанне наша вымушанае і часовае».
— Хацеў бы ў Менск трапіць? — нібы счытаў думку Немец. — Практычна немагчыма. Права ўезду маюць працаўнікі сумесных фірмаў, як я, напрыклад. Я на Велазаводзе — шараговы рабацяга ў зборачным цэху. Але маю права. Яшчэ дыпламаты, ясна. Некаторыя дзеячы культуры, якія асобна ад палітыкі Караля муцяць творчыя праекты з фінансавай падтрымкі Менску. Толькі іх улады Горада-Героя не выпускаюць за мяжу.
— А гандляры?
— Паміж Менскам і Горадам-Героем ёсць экстэрытарыяльная зона — Стары Чэрвеньскі рынак. Там лагістычны цэнтр. Менскія тавар прывезлі, «героі» — грамадзяне Горада-Героя — забралі. І наадварот. Усё пад наглядам бронецягнічкоў. Тут і тут чыгунка, там Свіслач, якая патрулюецца на катарах. Не, без варыянтаў — гаўно доля. Не праскочыш.
Немец пакалькулераваў штосьці ў галаве.
— А нават калі здолееш перабрацца, там цябе адразу вылічаць. Ды хоць бы па гаворцы. Ты ўвесь час кажаш «ок», «окей», а гэта даўно састарэлае слоўца. У мяне толькі адзін знаёмы ўжывае «окей». «Окей, гугаль» — гэта ў яго замест «бл@ць-нахер». Яго так і клічуць — Вася Гугаль... Карацей, вылічаць цябе і дэпартуюць сюды назад. Толькі згодна законаў Менску, ты трапіш на прымусовыя працы. У іх з Менскам такая дамова. Так менскія ўтылізуюць не самых цяжкіх злачынцаў.
«Прывітанне, сябры, у Менску — адзінаццатая трыццаць, на радыё «Адзінка» — выпуск навінаў. Менск рыхтуецца да аднаўлення інтэрнэту. Цырымонія адкрыцця адбудзецца паслязаўтра, трэцяга чэрвеня, апоўдні на плошчы Свабоды. Вас чакае да самага позняга вечара музычная праграма: джаз, класіка, рок і фольк. Будзе працаваць фуд-корт.
Саюзныя войскі анархістаў былі атакаваныя бандай, якая прыйшла з раёну Розачкі. Нагадваем пра неабходнасць быць пільнымі і трымаць персанальную зброю ў баявым стане.
Вялікая партыя кантрабанднага сала была вылаўленая ў Свіслачы ў раёне Старога Чэрвеньскага рынку.
А цяпер — пра надвор'е. Верхавы вецер, як заўжды, дзьме на паўднёвы ўсход, тэмпература паветра: між плошчаю Незалежнасці і плошчаю Перамогі — 25 градусаў цяпла, ад плошчы Якуба Коласа і да Паўночнага Лесу — 18 градусаў, уся Паркавая магістраль да Ждановічаў уключна — плюс 20. Месцамі невялікія дажджы.
Сонца будзе бачнае ў прамежку між пятнаццатай і шаснаццатай гадзінамі па адрасах: Дамініканская 14, Падгорная 6, а таксама з Міхайлаўскага скверу.
І пра курсы валют. Адзін менскоін сёння роўны паўтара менскіх бакса.
Добрага ўсім дня!»
Як высветлілася, менскі бакс — найперш валюта для разлікаў з Горадам-Героем. «Для лахоў чылійскіх», — удакладніў Немец.
— У іх жа ў Менску як бы крыптавалюта.
— Гэта як?!
— Ну банк у іх інфармацыйны, — пачаў тлумачыць Немец. — Кожны грамадзянін мае сваю папку. Разлічваюцца між сабою чэкамі, а пасля сумы спісваюцца ці дадаюцца ў камп'ютары. Але і баксамі можна, канечне.
З прымача пайшлі дэбаты пра магчымасці змены выбарчага заканадаўства, Немец прыглушыў гук. Тут Дзікун зразумеў, што гасцініца «Турыст» — адзінае месца ў Горадзе-Героі, унутры якога не было рэпрадуктараў-мацюгальнікаў.
— Я чуў на рынку, што ў вас тут прымачы забароненыя.
— Похер на прымач. Улады могуць забраць каго заўгодна за што заўгодна. Але ж ёсць Менск, які часам перакрывае пастаўку газу. У Менску газасховішча ёсць, а гэтым гаўно куды дзяваць? Тут тонкі палітычны расклад. Усе кладуць болт на забарону... Ну, як усе. Калі мяне забяруць на Свінакомплекс, будзе міжнародны скандал. — Немец задумаўся. — Магчыма, будзе дробны скандал. Я ж на «Мотавела» працую. Думаеш, тут ёсць багата людзей, якія могуць маю працу рабіць? Ха! Калі Кароль пачне саджаць усіх, хто ўмее штосьці рабіць, дык тут медным тазам усё накрыецца. Я так думаю. Карацей, галоўнае — не нахабнічаць, не свяціць радыёпрымач.
«Таксі да кавярні «Айцы-Заснавальнікі», увага, Артур Карлавіч Жмулінскі просіць таксі да ганка бару «Айцы-Заснавальнікі».
Гэта з радыёпрымача Немца такая абвестка прагучала.
— Стоп! Хто?! Артур Карлавіч? Ёхарны бабай! Я яго сто гадоў не бачыў, — Немец ажно заззяў ад радасці. — Гэта ж мой дружок-піражок з мінулага жыцця. Мы ў Менску ў адзін бар хадзілі — у «Бутэрбродны-Плюс-М».