Дзікун ведаў імя Артура Карлавіча. Альгердыч згадваў пра тое, што выведніца Зуля выйшла на важную інфармацыю, звязаную з вынаходніцтвам абсалютнай зброі ў адной з сакрэтных лабараторыяў Міністэрства абароны. І што Карлавіч нейкім чынам быў звязаны з той імавернай абсалютнай зброяй.
13
— Немец, а як ты апынуўся ў мяне ў нумары?
— А ты давай, прыгадвай, а я дапамагу.
— На рынку быў хапун. Я вярнуўся ў гасцініцу. Падарыў Але Пятроўне букет кветак, куды ўклаў пяць іншамарак. Пайшоў да ліфта... там налева ад ліфтаў — уваход у рэстаран. У ім ішла гулянка.
— Ну, давай, — падбадзёрыў Немец.
— Я заўважыў, што па калідоры бегалі святочна адзетыя дзеці, яны гуляліся... Гуляліся ў п'яных!
— Так.
— А, перад тым я сустрэў Алу Пятроўну на ганку гасцініцы. «Зноў набілі пасуды», — сказала яна, абносячы частку прыступак чырвонай стужкай. Я яшчэ падумаў, што біць шкло — гэта нейкі шык, што нават у маім VIP-нумары посуд металічны. І што біць шкло — відаць, нейкая прыкмета.
— Прыкмета — на шчасце. А шчасце чаго? — Немец намякаў-падштурхоўваў.
— Мяне перахапіла кабета... Кабета назвалася Марынай. Яна спыталася, ці не іду я на... На вяселле! Шкляны посуд б'юць на шчасце сямейнага жыцця! Вяселле, я быў на вяселлі!
Дзікун узгадаў усё.
Марына завярнула Дзікуна ад ліфтаў і прывяла ў рэстаран. У зале за сталамі, ссунутымі літарай «П», сядзела чалавек сто пяцьдзясят. На выгляд, сядзелі даўно. Добра датыя, распараныя, учырванелыя, усе размаўлялі з усімі і адначасова ні з кім. У глыбіні залы за галоўным сталом, за верхняй перакладзінай літары «П», — маладыя, сведкі і бацькі. Бліжэй да ўваходу ў рэстаран базавалася міні-сцэна, на якой стаяў высокі лысы дзядзька ў строі, падобным да клоўнскага: ружовы колер, клёшы, залатыя аблямоўкі і лампасы. У руках «клоўн» трымаў фужэр з напоем. «Вып'ем этава бажэсьцьвеннава нектара за здароўе маладых!» Выпілі. «Пусьць любоў маладажонаў будзе хмяльной і сладкай, как эта віно! І нікада не будзе горкай! Горка!» Усе доўга крычалі «горка!», маладая рабіла выгляд, што саромеецца цалавацца, пасля доўга цалаваліся. Марына пасадзіла Дзікуна на самым краі, каля ўваходу, спінай да дзвярэй, тварам да залы.
«Клоўн» перадаў свой фужэр афіцыянтцы і бадзёра грымнуў у мікрафон: «Здравствуй, чужая милая!..» Але калонкі рэзка засвісталі, і «клоўн» запнуўся.
«Хацеў пёрнуць, а ўсраўся!» — гыгыкнуў мужык, які сядзеў насупраць Дзікуна. І адразу да суседа за сталом: «Што ты робіш?! Чэрэз руку не налівай!.. І на вясу не налівай!.. Бляха, як дзеці проста». Мужык забраў бутэльку, прачытаў этыкетку. «Што ты ліеш, гэта ж лікёр... Градус не паніжай». Наліў гарэлкі сабе, суседу і Дзікуну, да якога звярнуўся з добразычлівай інтанацыяй: «А ты чаго не ясі? Салаціка во палажы».
Праз пару хвілінаў апаратуру наладзілі.
«Здравствуй, чужая милая,
Та, что была моей.
Как же мне не любить тебя
До самых последних дней!..»
Прысутныя запляскалі, а наваспечаны муж запрасіў сваю жонку на танец.
«Жалко, что не смогли мы,
Не сберегли с тобой
Всё, что зовут любовью,
Что стоит нам жизни той...»
Пара кружляла, а Дзікун прыслухоўваўся да абрыўкаў размоваў, якія даляталі да краю стала. Справа, з боку суседкі, фарбаванай бландзінкі ў чырвонай сукенцы, чулася:
— В плане прадуктаў ён мужык харошы. Всегда прынасіў!
— Ну а к ней ён как атнасіўся?
— Ну к ней не очэнь атнасіўся. Ну дык дзе яно бывае, штоб усё сразу?
Жартаўнік насупраць тлумачыў свайму суседу ўласнае жыццёвае крэда: «Жыць нада па прынцыпах. У міня два глаўных: не гавары «гоп», пака не ўвідзіш гопніка, і — узяўся за гуж, абасраўся і стой».
Па дыяганалі ад Дзікуна сядзелі, з усяго відаць, муж, жонка і сын — пісклявы шасцікласнік. У школьніка на твары былі свежыя абдзёртасці. «Яны там, на Западзе, у школах праводзяць гей-парады. А в качэстве наказанія ў ніх у школах яб@ць у жопу!» — страшыў малога бацька. «Дык ім жа ў жопу мусіць быць па кайфу!» — пісклявым голасам парыраваў шасцікляснік і атрымаў поўху ад маці.
Тым часам сусед-жартаўнік, здаравушчы чырванаморды дзядзька сталага веку, працягваў размову са сваім знаёмым. На пальцах у чырванамордага красавалі наколкі. Справа — «МАЗ», злева — «30».