— Ты тупы ці пад'@бываеш? — добразычліва спытаўся чырванаморды ў свайго суседа, на выгляд маладзейшага і значна драбнейшага. — Я ў металаздабычы трыццаць год ужо. Вот эцімі рукамі, — сунуў наколкі пад нос драбнейшаму, — эцімі во рукамі знаеш сколькі я за трыццаць гадоў дэталяў павыкалупліваў? Колькі тон металапракату парасьпіліваў? Колькі тон механізмаў павыкручываў? О-го! МАЗ — эта сіла!
Чырванаморды пасунуў Дзікуну пад нос талерку з дранікамі і кампанейскі падміргнуў:
— Без бульбы х@й укорміш.
І назваўся:
— Мяне Пятровіч завуць.
Дзікун не паспеў адказаць, бо мікрафон узяў у рукі мужык, які сядзеў бліжэй да нявесты. «Мікалаіч, дырэктар МАЗа, мой начальна», — патлумачыў Пятровіч.
Дырэктар рашуча махнуў рукой у бок Менску:
— На нашы багацтва глядзяць з завісьцю. Але захваціць нашы заводы ў іх кішка танка! Вып'ем за працьвітаньне нашай металаздабываюшчай отрасьлі!
Выпілі.
Хоць Дзікун ніколі не каштаваў моцных напояў, тут вырашыў зведаць, што гэта такое. «Каб зафіксаваць формулу небяспекі». Наўкола ніякіх пагрозаў, апроч звычайных фонавых, Дзікун не адчуваў. Таму наважыўся. Разам з усімі выпіў «за працьвітаньне». У графінах была пяцідзесяціградусная «падруга», як ласкава казалі мясцовыя пра самагонку — ад назвы гатунку бульбы «дружба».
У галаву адразу дало. Прыемна дало. Праз некаторы час Дзікун злавіў сябе на тым, што каштуе і вараную, і смажаную, і тушаную, і печаную бульбу. Дзясяткі тры розных страваў з бульбы былі на сталах. Але асабліва спадабаліся дранікі. А яшчэ праз некаторы час Дзікун заўважыў, што зала змянілася. На сцяне ў, здавалася, пустой перад тым раме паўстаў партрэт мужчыны ў вайсковай фуражцы, усёй затканай залатымі вензелямi. Прысутныя ў зале жанчыны нібы толькі што пераапрануліся ў вечаровыя сукенкі, а мужчыны — у строгія гарнітуры. Як з кіно пра пачатак ХХ стагоддзя.
Чарговы тост:
«С законным бракам паздраўляем,
Бальшога шчасьця вам жэлаем!»
І яшчэ чамусьці мірнага неба над галавой.
Выпілі.
Цяпер уся зала цалкам змянілася. Шыкоўная мэбля, шыкоўная люстра пад столлю... Ужо XVIII стагоддзе... а цяпер пачатак XXI. А цяпер — зноў няўцямных формаў і колераў рэальнасць. А цяпер... Замест тумц-тумц-тумц з калонак вушы пачалі выхопліваць складаную мелодыю. Суседка стала выглядаць як поп-зорка Мадонна. Чырванаморды зрабіўся падобным да каўбоя з рэкламы цыгарэт «Marlboro», шасцікласнік прыпадобніўся да выявы хлопчыка з лебедзем: скульптуры ў цэнтры Менску. А вунь за сталамі насупраць сядзяць мушкецёры са шпагамі ў руках і белымі плашчамі на плячах.
Зноў усё знікла. «Мушкецёры» трымаюць у руках бутэлькі. «Хлопчык з лебедзем» лазіць пад сталамі, падглядае, што там у цётак пад спадніцамі. А чырванаморды Пятровіч пачаў казаць чарговы тост:
— Не вижу я сейчас причин,
Чтобы не выпить за мужчин.
За женщин тоже выпью я —
Родилась новая семья!
Пятровіч падглядаў у шпаргалцы:
— За молодых я предлагаю выпить,
За счастье их мы пьем, друзья, до дна,
Теперь нам нужно всем привыкнуть,
И называть их муж, жена!
Пятровіч адарваўся ад паперкі, махнуў рукой, нібы рашуча адрынуў хатнюю загатоўку, і панес шчырую адсябяціну:
— Дарагія маладыя, дарагія іх радзіцелі, дарагія госьці! В прэдверіі блізкага празьніка хачу сказаць тост. Пасьлязаўтра мы атмічаем не проста Дзень Горада-Героя. Пасьлязаўтра мы атмічаем знамінацельнае сабыціе — пабеду ў Бітве за Велазавод. Без этай пабеды не была б у нас мірнава неба над галавой. Не гулялі б мы сіводня эту свадзьбу. Жылі б мы в рабстве. Но у ніх эта не палучылась.
Пятровіч не проста казаў «громка», Пятровіч роў так, што закладала вушы. Толькі цяпер Дзікун заўважыў, што ў чырванамордага адарванае адно вуха. «Тасціруюшчы» вытрымаў паўзу і драматычна выгукнуў:
— Хачу выпіць за Велазавод! Хай помняць. Можам паўтарыць!
«Можам паўтарыць!» — тры разы прараўлі зайчыкі, эльфы, сняжынкі, коцікі і каралеўны. Сам Пятровіч стаўся Дзедам-Барадзедам. А суседка — добрай феяй. Калі адгрымела кананада з цокання фужэрамі і крыкаў «ура!», Дзікун спытаўся ў суседкі:
— А што «можам паўтарыць»? Я чуў, што кантрольны пакет акцыяў Велазаводу належыць Менску.
— Што-о-о, бл@-а-а?! Ды Пятровіч на Велазаводзе вуха згубіў! Як ты смееш? Эта жа памяць!
Усе ў зале крыху сцішыліся. Шасцікласнік з падрапаным тварам гучна прапішчаў у бок Дзікуна: «А эты дзядзька, ён са стараны жаніха цілі нявесты?»