— Арына, харэограф, стылістка. Працую з дзецьмі «ыліты».
— Дзікун... Турыст.
Дзяўчаты па чарзе працягнулі рукі для вітальнага поціску.
Усе тры ўсміхаліся, відавочна, зусім нядаўна яны смяяліся з нейкага жарту.
— Ну. Чаго цябе затрымалі, Дзікун? — спыталася Яня.
— Не ведаю, — паціснуў плячыма Дзікун, які адзначыў для сябе, што такіх дзяўчат яшчэ не бачыў у Горадзе-Героі. Стылёвыя стрыжкі і вопратка, «як у кіно». Хоць, зрэшты, і як у Добрым Месцы, у якім мода фармавалася паводле фільмаў і часопісаў, прывезеных калісьці з Менску. Старыя візуальныя трэнды падмацоўвалі фантазію і за трыццаць гадоў паспрыялі ўтварэнню неверагодна разнастайных стыляў.
— А нас затрымалі за арганізацыю недазволенага рок-канцэрту, — далучылася да размовы Арына. — Цяпер, відаць, штраф упаяюць.
— Сплюнь, — сказала Хрысціна, — глядзі, каб не грамадскія работы.
— Дык а як цябе ўзялі, турыст? — не супакойвалася Яня.
— Зайшоў у пусты падтоплены прыватны дом, тут неўзабаве і прыехалі па мяне.
— А-ха-ха! Які стары фокус, — засмяялася Арына. — Паводле закону Горада-Героя, зямныя і марскія нетры ў межах Горада належаць дзяржаве. Пра гэта не папярэджваюць турыстаў, і калі тыя нават выпадкова заходзяць у ваду па-за спецыяльна вызначанымі для адпачынку месцамі, турыстаў затрымліваюць. Так міліцыянты робяць план па штрафах. Перавыконваюць — міліцыянтам даюць прэмію. Цябе развялі, Дзікун.
— А як яны дазналіся пра мяне?
— «Карычневых камізэлек» бачыў?
Сапраўды, Дзікун прыгадаў, што ў раёне Падшыпнікавага праезду бачыў «камізэлек». Яшчэ падумаў, маўляў, навошта яны, калі тут лішайнікі не плодзяцца. Прынамсі, бліжэй да зямлі.
— А дзе канкрэтна цябе ўзялі? — не адступалася Хрысціна.
— Падшыпнікавы праезд 3.
— Упс, — ціха прамовіла Яня, у якой змяніўся выраз твару з вясёлага на засяроджаны.
У «абізьянніку» запанавала цішыня.
Неўзабаве да кратаў наблізіўся дзяжурны міліцыянт:
— Дрозд, Яноўская, Мальцэвіч — на выхад.
Дзікун назіраў, як у дальнім куце прасторнага памяшкання пастарунку дзяўчаты хіхікалі, пакуль міліцыянт афармляў паперы. Праз паўгадзіны ўсіх адпусцілі.
— На первы раз вы палучаеце штраф разьмерам 500 рашчотных латарэйных білетаў. («Шалёныя грошы! 50 дзён пражывання ў «Турысце».) Пры паўторным праванарушэніі штраф увілічыца ў тры раза. Пры трэцім праванарушэніі вас кваліфіцыруют як угалоўнага прыступніка. Січас вы далжны аплаціць штраф в цечэніе трох сутак. Есьлі не аплаціце, вас направят на абшчэсьцьвенныя работы да цех пор, пака вы не кампенсіруеце гасударству неабхадзімую суму.
Міліцыянт вярнуў Дзікуну паперу ад «пасялення Кругі», насамрэч, зробленую дзядзькам Фэлюсем. Таксама — пасведчанне пра рэгістрацыю ў «Турысце», і замяніў сіні бранзалет на аранжавы:
— Цяпер вы імееце права перадзьвігацца толька ў граніцах турысьцічэскай зоны. Ад стадзіона «Трактар» да «ДК МАЗ», ну і тут па баках ад Парцізанскага прасьпекта. Самі сматрыце. Вот вам карта.
Недалёка ад пастарунку на пляцыку перад «ДК МАЗ» сядзелі новыя знаёмкі: Яня, Хрысця і Арына. Яны відавочна чакалі Дзікуна, які памахаў ім рукой. Перад уваходам у «ДК МАЗ» змейкай вілася здаравенная чарга з мужчынаў і жанчын усіх узростаў, чалавек дзвесце. «Не тое цяпер казіно, што раней», — кінуў дзядуля, што праходзіў міма. Дзікун паказаў дзяўчатам знакам, маўляў, «хвіліначку», і спытаўся ў дзядулі, чаму такі ажыятаж. «Сёння выходны, у людзей ёсць час паспытаць шчасця, — ахвотна патлумачыў дзядок. — Па выходных кожнаму, хто пажадае, даецца пятнаццаць хвілінаў на гульню ў доўг. Цябе, хлопец, туды не пусцяць з аранжавым бранзалетам. Тут толькі для мясцовых. Для турыстаў выключна ў «Турысце». Там толькі за валюту і толькі за грошы».
— А за што гуляюць мясцовыя?
— За свае працадні... — Дзядок быў, відавочна, рады ўвазе і магчымасці паразмаўляць. — Сарваць банк — гэта на некалькі гадоў вызваліць сябе ад працы і мець пры гэтым заробак. Але большасць прайграе. А некаторыя прыходзяць адыграцца і залазяць у кабалу да дзяржавы на гады і нават дзесяцігоддзі.
— А пенсія ў вас ці вялікая?
— А я яе прайграў даўно на дзесяць гадоў наперад, — дзядок спахмурнеў, махнуў рукой і пайшоў, не развітаўшыся.
Дзікун наблізіўся да дзяўчат:
— А дзе бываюць рок-канцэрты?
— А мы табе пакажам, тут недалёка зусім.
На рагу Партызанскага праспекту і Шасэйнай вуліцы кумпанія ўбачыла духавы аркестр і натоўп. Высветлілася, што ва ўрачыстай абстаноўцы прыпынак грамадскага гужавога і велатранспарту «Вуліца Шасэйная» пераймяноўвалі ў прыпынак «ПТВ № 71». З драўлянага памосту вяшчаў бугай з азызлым тварам і шклянымі вочкамі. Вочкі бегалі туды-сюды, але здавалася, што глядзяць проста на цябе: