— Так. Ён у дзяцінстве казаў, што гэта, каб нашы поціскі між сабой былі больш моцнымі, — сказаў Дзікун.
— Дык а што тут з гэтай дзіўнай бульбай атрымалася? Я праз радыё чуў пра нейкую «каларадку». Я хоць дапамог тады Альгердычу сваёй інфармацыяй? Ён трапіў у лабараторыю?
— Артур Карлавіч, — узяў слова Мао, ён жа Камандантэ. — Апроч нашага госця з Новай Зямлі астатнія тут прысутныя звязаныя братэрствам Супраціву. А значыць, мы ведаем не толькі Альгердыча, але і Зулю, а ад іх — пра вас. А таму, шаноўны Артур Карлавіч, давайце вы не будзеце прыкідацца чалавекам не пры справах, які толькі дзесьці штосьці калісьці чуў. Вернемся да сутнасці нашай размовы — да «каларадкі», пра якую вы пачулі яшчэ тады, трыццаць гадоў таму, а не цяпер праз радыё. Часу ў нас мала. Мне даклалі, што «чорныя» канцэнтруюцца на самай мяжы Менску. Нам трэба адшукаць лабараторыю і трапіць у яе, бо мы спадзяемся знайсці там абсалютную зброю, якая дапаможа супрацьстаяць «чорным». Вы ўсё дакладна зразумелі, што я сказаў?
Мао дастаў з кабуры на поясе пісталет Макарава і паклаў на стол.
Карлавіч загаварыў вельмі шпарка. Алкаголь, выпіты ў «Айцах-Заснавальніках», ад эмацыйнага ўзрушэння выпарваўся ўсё хутчэй, рытм гаворкі рабіўся ўсё больш выразным.
— Я меў доступ шмат да якіх архіваў. Там паўсюль у сістэмах былі паролі ад нуля да дзевяці альбо дата Дня абаронцы айчыны. Я падумаў, што не маю права адзін валодаць інфармацыяй пра бульбу. Сыду, знікну ў Пушчы... А Фларыян Альгердавіч мне падаўся вельмі прыстойным чалавекам. Я нават не ведаў тады пра Супраціў. Калі я распавёў Фларыяну пра сваю камандзіроўку на Альманы і наступную знаходку інфармацыі пра лабараторыю, Фларыян Альгердавіч наўзамен прыадкрыў мне інфармацыю пра Супраціў. Думаю, ён хацеў далучыць мяне да актыўнай дзейнасці, не ведаў, што я ўжо валізкі сабраў на хутар. Мы абодва рызыкавалі, калі раскрываліся адзін аднаму. Вайсковыя біяхімікі, далучаныя да таямніцы чароўнай бульбы, знайшлі, што «калараднае рэчыва» ёсць у кожным гатунку бульбы, але ў малых колькасцях. Рэчыва дзейнічае, але слаба. Народы поўначы Еўропы з канца XVIII — пачатку XIX стагоддзя пачалі актыўна ўжываць бульбу, і ў выніку самі ведаеце: былыя драпежнікі-вікінгі сталіся траваеднымі, а народы на кантыненце палюбілі дэспатаў і тыранаў. Гэта мая аўтарская інтэрпрэтацыя... Дык вось, Ціцюкін і Кароль з дапамогай навукоўцаў знайшлі спосаб актывізаваць працэс выдзялення рэчыва, якое цяпер клічуць «каларадкай»... А хто ведае пра лёс тых навукоўцаў?.. Дык вы кажаце, што Ціцюкін даўно знік? А Зуля — у палоне Караля? — зрабіў круглыя вочы Карлавіч.
— Артур Карлавіч, вы так сябе паводзіце, нібыта да вашага хутару радыё «Адзінка» не дабівае. Ахоп перадатчыка — большы за сто кіламетраў у радыусе, усю Налібацкую пушчу накрывае. А яшчэ ёсць асобны канал на сярэдніх хвалях, які дублюе інфармацыйныя выпускі «Адзінкі», а замест музыкі круціць аўдыякнігі і радыёпастаноўкі. Акурат у разліку на тое, што Менск пачуюць тыя, хто дзесьці заграз у аддаленых мясцовасцях. Дык у навінах і пашыраных інфармацыйных перадачах жыццё Караля згадваецца перыядычна. Бо радыё транслюе і з разлікам на той бок, на Горад-Герой. І пра фаварытку Караля Сузану Шубзду «Адзінка» паведамляла не аднойчы. Артур Карлавіч, мы ў курсе, што вы ведаеце болей, чым пакуль кажаце. Прашу вас зразумець, што цягам бліжэйшай паловы гадзіны мы тут, проста ў гэтай зале, мусім прыняць важнае палітычнае рашэнне. Пра «чорных» вы чулі праз радыё ў «Айцах-Заснавальніках». Мы, анархісты, можам чакаць, пакуль «чорныя» прыйдуць да нас. Мы можам выканаць інтэрнацыянальны абавязак і пайсці на перадавую ў Менск. Мы можам самастойна зрабіць палітычны крок і, напрыклад, напасці на «чорных» у Горадзе-Героі. З нашага боку гэта будзе выглядаць як акт агрэсіі. Але калі «чорныя» — адзіны арганізм, а мы ў гэтым не сумняемся, значыць, Горад-Герой не мае на іх уплыву. Значыць, гэта будзе не агрэсія, а дапамога і адначасова прэвентыўны ўдар для абароны. Але для таго, каб прыняць максімальна правільнае рашэнне, нам патрэбна больш інфармацыі, у тым ліку ад вас, Артур Карлавіч. Такім чынам: ці вы ведаеце штосьці пра абсалютную зброю?
— Нічога.
Выглядала, што ніхто нічога не ведаў пра абсалютную зброю, апроч таго, што Зуля калісьці знайшла гэтую назву ў адным з файлаў Ціцюкіна.
— Як варыянт, «абсалютная зброя» можа быць іншасказам. Магчыма, гэта і ёсць тая самая «каларадка», — прапанаваў версію Карлавіч.
— Але «каларадка» дзейнічае павольна, зброя мусіць быць хуткай і канкрэтнай. Нават калі яна прызначаная для масавага знішчэння, — парыраваў Дзікун.