— Ясна, брат, — адказаў Мао, які засяроджана дубасіў прыкладам драбавіка чарговую галаву «жывога крухмалу».
Міма па праспекце пранесліся міліцэйскія БТР і вадамёт. Прычым не проста вадамёт, а вадамёт — швейцарскі нож! Тут табе і магчымасць рассякаць натоўп — кошам целы адкідаць-раскідаць. І паліваць вадзічкай — самае тое для аперацыі супраць «чорных». І ёсць спецыяльныя байніцы для агнявога бою.
— Віцёк, я код знайшла. Скажы, што ты мяне кахаеш!
Дзікун прыкідваў, наколькі часу БТР з вадамётам могуць затрымаць хвалю «чорных».
— Мао, калі ты зараз не прызнаешся ў каханні, я цябе асабіста прыстрэлю.
— Дзікун, а як прызнацца?
— Пульні ракету.
Мао пульнуў.
— Віцечка, гэта было каханне? Зараз, золатца, код такі. Дакладна каханне, ты глядзі мне!
БТР з вадамётам, відаць, усё. Паток «чорных» валіў ужо па Даўгабродскай у раёне парку 50-леція, яшчэ пара хвілінаў — і затопіць плошчу перад «Універмагам» і «Турыстам». Мао выпусціў трэцюю — апошнюю — ракету.
— Ладна, зайка, код такі: ад нуля да дзевяці тры разы.
Дзікун набраў патрэбныя лічбы, на пульце запаліўся зялёны агеньчык, палец націснуў на пімпу насупраць надпісу «стоп». Чорныя сталі як адзін, то бок — усе.
Запанавала ціша. Як той казаў — звіняшчая.
— Зайчык, — ажылі мацюгальнікі. — Кароль кажа, што сярод пімпачак на «5» запраграмаваны «пункт збору». Навядзі куды хочаш прыбор і націсні. «Чорныя» мусяць туды ўсе пацеляпацца.
Дзікун падышоў да краю даха, накіраваў на цэнтр рынкавай плошчы прыбор і націснуў «пункт збору». «Чорныя» і праўда пасунуліся ў адным кірунку. Цяпер зусім не страшныя, хутчэй забаўныя, нібы пінгвіны.
З акна «Турыста» радасна махаў рукой Немец. «Сёння ў «Сумёце» будзе свята да раніцы, — падумаў Дзікун. — Вось і ўсё. Збірацца ў дарогу дадому. Не! Збірацца вяртаць дадому — у Менск — паплечнікаў».
— Што ж, Мао, цяпер у цябе работы — трымайся за поручні! Самаарганізацыя грамадства на такой немалой тэрыторыі — гэта не абы-што. І ад Зулі спачатку адграбеш. За ўсіх тваіх жэншчын, якім ты задурыў галовы «дзеля вялікай справы». — Дзікун уявіў, як да Мао выштыхоўваецца чарга з кабет са спісам прэтэнзіяў. Кабет, якім цяпер не затлуміш мазгі падполлем, супрацівам, пагрозай з боку «чорных» ды якой іншай рэвалюцыйнай неабходнасцю. — З іншага боку, зможаш са сваіх кабет зрабіць першую суполку самакіравання.
Мао маўчаў, нібыта толькі што нічога эк- страардынарнага не адбылося. Маўчаў і кру- ціў у руках пульт кіравання.
— Дзікун, тут адна падпісаная словам «Купал» пімпа ёсць.
— Я заўважыў адразу.
— Цісканём?
— Не-а. Трэба быць гатовымі да чаго заўгодна, што можа быць за тым Купалам. Пакуль прыбіраем вызваленую ад «чорных», а па ходу і ад Караля, тэрыторыю.
— Хм, хм. Хлопчыкі! Вітольд Робертавіч Кароль кажа, што на пульце ў ніжнім правым куце ёсць маленькая непадпісаная пімпачка. Яе пальцам не націснеш, трэба шпількай ці дзюбкай алоўка. Пімпачка адкрывае нашу астахерэлую клетку на ЦЭЦ. Давайце хуценька вызваляйце вязняў залатой камеры.
Мао пашукаў па кішэнях, знайшоў кавалак тонкага дроту, націснуў.
— Дзякі, дзякі, чмокі, чмокі, мы ідзем, я, Кароль і дзевачкі. Унізе «Універмагу» ёсць кавярня «Паўночны вецер». Скажыце Вітаўту, гаспадару, каб накрываў сталы проста на двары... Народ! Усе чуеце? Сёння будзе пір на ўвесь мір, толькі без бульбы. Патрэбная дапамога прывезці з ЦЭЦ ежу. З нашага прыватнага рэстарану! Вы таксама нясіце ўсе, хто што можа, з ежы і пітва, але яшчэ раз: «фры каларадка дэй» сёння. Сталы і крэслы нясіце ці лавы. Сёння з 18-й на рынку зажыгаем!
Мао і Дзікун спусціліся на плошчу. Абняліся з Немцам, абняліся з Люцыяй, паціснулі руку Андрэічу з райаддзелу — таго самага, дзе Дзікуна афармлялі за тое, што «ўступіў у водныя нетры» на Падшыпнікавым праездзе.
— Андрэіч, — кампанейскі сказаў Мао, — перадай сваім, што хто не заляпаўся адыёзнымі выкрутасамі супраць мірнага насельніцтва, а так — па дробязі нашкодзіў, можа спакойна заставацца і ўлівацца ў новае жыццё. Каму ёсць што хаваць, мае дзень, каб уцячы: хоць на выспы, хоць у Даліну склізняў, хоць на Заходнія тэрыторыі. Амністыя дзейнічае дзень, запомні... А гэта што?!
Па Партызанскім праспекце бадзёра сунуліся тралейбусы. Салоны машынаў былі забітыя хлопцамі і дзеўкамі са стралковай зброяй. Публіка паводзіла сябе жвава, гарлапаніла вясёлыя песні.
— Нашы, анархі, — патлумачыў сам сабе Мао. — Я й не ведаў, што электралініі — у працоўным стане.