* * *
У мяне ёсць мара глыбінная:
Здаць мясцкому ўсе ключы
I з сталіцы, як з лабірынта,
У лясныя нетры ўцячы.
Пасяліцца ля песні чыстай —
Нетаропкага ручая,
У сядзібе зялёналістай
Бестурботніка — салаўя.
Ды пакуль пачакайце,
Лясныя нетры,
Ручаёк булькатлівы,
Баравое паветра.
Я шчэ маю сяброў,
Без якіх
мне нідзе
не ўсядзіцца, не ўспіцца,
Я шчэ недругаў маю,
З якімі
ніяк не магу
не счапіцца!
Вырай
* * *
Далёка ад азяродаў,
там, дзе між хмарамі-марамі
зоркі ледзь-ледзь мігцяць,
Гусі — га-га! — ляцяць.
Над прыгорбленымі стрэхамі
(што маўчаць каля ліп нерухомых),
Над гразёю — аж дрыжыкі! — вуліц,
над блішчастых лужын холадам,
Над гарадамі-сотамі
(дзе ў светлых ад электрыкі вокнах
снуюць людзі ў піжамах бяссонна),
Над соткамі
(якія хавае змроку заслона),
Над прыазёрнымі чаратамі,
над маякамі,
над вякамі,
Як гуслі —
Гусі.
У вырай, у вырай, у вырай —
Гусі ляцяць.
Ізноў ім, ізноў ім, ізноў ім
за далячыняю далячынь
Звонкім ключом адмыкаць.
Будуць пад імі плысці
рэк паясы
i ветрам абсвістаныя даліны
Украіны.
Ca сваёй вышыні
яны павітаюцца
З аграмадай-Эльбрусам
пад белым абрусам.
Пройдзе паціху
Пад крыламі іхнімі,
Як Зямлі блакітная латка,
Адрыятыка.
А там —
мурожнай саванай-выганам —
гэй, прапусці, маладая вясёлка-арка!
Афрыка...
Далёка ад азяродаў —
што ім дарогі i межы,
што ім граніцы дзяржаў! —
Гусі ляцяць.
Дзікія гусі
ляцяць.
* * *
Памяці Л. Баразны
Жыў хлопец. Мастак. I былі ў яго скарбы —
Вялікае сэрца i ў скрыначцы фарбы!
Браў пэндзаль у пальцы ён не для забавы:
Хацеў ён людзям трошкі сонца прыбавіць,
Адкрыць неадкрытыя колеры радуг
I ў сэрцах пасеяць яшчэ адну радасць!
Ды вось — перастрэлі хлапца два тупіцы,
I свет, што ў фарбах ляжыць яго,
больш не раскрыецца!..
О, людзі, высокае племя! Па-брацку
Нам трэба б за рукі ўсім разам пабрацца...
Няўжо не асілім мы гэтую крыўду людскую —
заўчасную смерць?
Лісце
На дрэве — лісце. Добра ў небе сінім.
Пра вечнасць сні...
Але раптоўна — сівер,
I ліст за лістам — у траву, у прах.
А мы?
Не, мы — не лісце на вятрах!
Зярняты
У поце, у працы здабыты зярняты.
Нямыя, драбнюткія, спіць у вас Заутра.
Спіць Час, сняць Падзеі, мае ўсе надзеі..
Хаця б зберагчы вас ад лютай завеі.
* * *
He веру я, што ў нейкі век
Уладу возьме атам
I сваё месца чалавек
Саступіць аўтаматам.
Я знаю, прыйдзе час, калі
На злосць расістам розным
Скрозь запануе на Зямлі
Непераможны розум!
* * *