* * *
Мы б'ёмся над рыфмай,
рвём жылы на гонях,
Ідзём — за ўсмешку адну! —
у агонь мы,
Клён садзім,
ляцім у захмар'е знічкаю
Шукае, шукае душа гармоніі
У свеце негарманічным.
* * *
Мы ў гэты свет на нейкі міг прыйшлі
I чалавек, i звер, i птушка, i расліна.
Усе мы мацеры адной — Зямлі
I па-братэрску, каб цвісці маглі,
Адзін другога
берагчы павінны!
Хіцер - Зміцер
Маўчанне
Я чуў, што маўчанне — золата,
Што лепш за ўсё чалавеку —
Жыць без голаса.
Немы крык —
распранаюць жанчыну на вуліцы,
Гром —
б'юць бандыты суседа ў жывот нагцакамі,
Але —
трымай язык за зубамі!
Дык хіба ж гэта золата?
Зброя мяшчанства —
маўчанне.
* * *
Мая хата з краю,
Твая хата з краю,
Яго хата з краю...
О, гэта ж была б такая лафа
для злодзеяў,
для гвалтаўнікоў,
для забойцаў,
для тыранаў,
Калі б ўсе хаты стаялі з краю!
Хіцер-Зміцер
Вырастаў у пасёлку адным Зміцер
Па прозвішчу Хіцер.
Не любіў працаваць Зміцер —
Любіў паляжаць Хіцер.
Вось толькі есці часта хацеў Зміцер —
I пачаў шукаць лёгкага хлеба Хіцер.
Надумаў знайсці такую работу Зміцер,
Каб менш зрабіць, ды больш зарабіць, Хіцер.
Хацеў падацца ў навуку Зміцер,
Але пакуль вучонага хлеба паясі,
Богу душу аддасі —
Разважаў Хіцер.
Пайсці на завод наважваўся Зміцер,
Але ж трэба пацець там штодзень —
Ізноў адмаўляўся Хіцер.
Рашыў не шукаць гучнай пасады Зміцер —
Убіўся на складзік гандлёвы Хіцер.
Праўда, зарплату маленькую меў тут Зміцер,
Але ніколькі не сумаваў Хіцер.
На пачатку ледзь не філолагам стаў Зміцер:
Розныя словы ўзяўся вучыць Хіцер.
«Дэфіцыт», «даць у лапу», «грэць рукі»,—
шаптаў Зміцер,
«З-пад палы», «блат», «шыта-крыта»,—
— паўтараў Хіцер.
Назубок зазубрыў словы магічныя Зміцер
I ў ход пачаў памаленьку пускаць ix Хіцер.
Пусціць адно —
«Гарызонт» у кватэры пакручвае Зміцер,
Пусціць другое —
дываном заморскім хваліцца Хіцер,
Трэцяе пусціць —
жонцы футру, як казну, даруе Зміцер,
Чацвёртае — п'е каньякі, ікрой заядаючы, Хіцер.
Не з зарплаты — са слоў гэтых простых
дачу хутка ўзнёс да нябёс Зміцер,
Потым з ix жа, звычайных тых слоў,
«Волгу», як ляльку, «зварганіў» Хіцер...
Кажуць, недзе жыве i па сёння,
спяваючы песенькі, Зміцер
Пa прозвішчу Хіцер.
Качкі
Вось так жыццё ўсё:
ходзяць па двары ўраскачку
I знаць ні пра што не хочуць
ляныя, тлустыя качкі.
Адна ў ix ідэя:
як
Набіць валляк.
На пенсію
Такі закон жыцця ўжо ёсць:
Ледзь прыйдзе старасць, нібы госць,
Табе ўжо ў плечы весела
Лакцем штурхае маладосць:
На пенсію! На пенсію!
I мы, былыя дзеячы,
З абжытых месц устаючы,
Ca скрыпам хто, хто з песняю —
Здаём другім свае ключы —
На пенсію! На пенсію!
I мроіцца нам ціхі рай:
Гурочкі сей, грыбкі збірай,
Навуджвай рыбку прэсную
Альбо ад суму памірай —
На пенсію! На пенсію!
Чуў свет, як выступаў спявак,
Быў ён цудоўнейшы мастак,
Ды час прыйшоў, i спеўся ён.
Што ж, адпачні, браток, раз так —
На пенсію! На пенсію!
А гэты Заг так крэсла ўгрэў,
Так да яго ён прыкарэў,
Так ля яго раз'еўся ён,
Што — не пытай — хутчэй памрэ,
Чым пойдзе сам на пенсію!