Каласы

. . . . . . . . . .

Прамчала ў зоры чарада гадоў,
Знайшоў я хлеб, займеў імя паэта,
Ды толькі мой, з маленства ўзяты, доўг
Застаўся неаплочаным
                дагэтуль.

Ён сёння нават большы, як калі.
Усім, што ёсць,
                i ўсім, што яшчэ будзе,
Я абавязан маці i зямлі
I вам, вяскоўцы,—
                вечнай працы людзі.

Нібы з зямлі, вы ў гэты свет ішлі,
I — у сваёй глушэчы —
                толькі й зналі,
Што рвалі пні,
                уходжвалі палі,
Аралі,
                сеялі,
                палолі,
                жалі.
Не бачылі вы й свету прад сабой:
Еў пот вам вочы,
                пёк сляпень ахвоча,
Ды ў поле зноў ішлі —
                з кляцьбой, з мальбой —
Ад веку ў век,
                ад ночы i да ночы.

Вас, ціхіх, вас, даверлівых, сляпых,
Заўсёды толькі ёрмы i чакалі,
Шмат ездзіў хто па вас — цярпі, цярпі! —
I ўсюды пасвіў вас бізун
                вякамі.
Вы моўчкі неслі сваю скаргу ў дол —
Мой край,
                ты быў, як камень, безгалосы.
Скрыпелі толькі сохі навакол,
Званілі толькі ў балацінах косы.

Ступіў цяпер век іншы да сяла —
Даўно струхнелі сохі,
                i прасторы
Ад краю i да краю заняла
Сягоння песня новая —
                маторы.

Ёсць хлеб у вас — яго вам даў не бог!
Ды жывяце вы ўжо
                не толькі хлебам.
Вам трэба песня,
                шырыня дарог
Ды вольнае, без бамбавозаў неба...
Да вас, ледзь хвіля вольная,
                бягуць
Мае сцяжыны —
                жытам, верасамі.
Як хораша ізноў тут сэрцам чуць
Мне вашу мову —
                простую, як самі.

Прысяду каля цётак i дзядзькоў —
Пальецца рэчкай вольнаю гаворка.
Усё, што на душы ў землякоў,
Вазьму да сэрца —
                горка ці не горка.
I тое, што ў Падзерах паплавы
Ўзараны «Сельгастэхнікай» не ўзорна,
I што ад хіміі,
                замест травы,
Пчол гіне цьма —
                «унь ля вуллёў аж чорна»,
Я слова кожнае злавіць спяшу,
Каб знаць, вяскоўцы, клопат ваш i жыцце.
Той клопат — ён i мой,
                i я прашу:
Кажыце мне пра ўсё, як ёсць,
                кажыце.
Запомню ўсё, нічога не міну:
Праслаўлю дзень наш — сонечную
                птушку,
A раўнадушша, подласць i ману
Вазьму я на пяро,
                нібы на мушку.

Для праўды чыстай, што без пазалот,
Я адчыню ў радках шырока дзверы.
Адно мне трэба:
                думак вашых лёт
Адбіць, як ёсць, вяскоўцы,
                на паперы.
Любое мае слова, кожны зык —
Усё ад вас
                i ў вашу абарону.
Я — гэта ваша мова, ваш язык,
Нягучны хай,
                ды верны вам
                да скону.