Каласы

                толькі па яго інструкцыях,
Без зігзагаў,
Каб слова яго
                (гаворачы, ён глядзеў
                з высокай сваёй вышыні)
                я лавіў на ляту,
Каб моўчкі, ківаючы галавою — але, але! —
                выслухоўваў я
                любую яго лухту,
Каб я забываў на сябе,
                каб рабіў толькі так i так,
Каб перад ім — о, ён вялікі у гэтым свеце!
                поўзаў я, як чарвяк.
Ды я не думаў
                яму паддавацца,
Выкручвацца i згінацца.
Я нёс —
                маё права! —
Яму ў зубы
                заяву.
Пытальнікам вылупіў вочы.
Так, я штатнае месца
                па ўласнай ахвоце
                вызваліць мушу.
У павучыную сетку вачэй
                хай ловіць іншую муху!
Нада мною ж будзе ад сёння
Справядлівейшы самы загадчык —
Сонца.
За яго настроем
                толькі i буду сачыць дзень за днём,
                як сланечнік.
Аднаму яму
                буду я падпарадкавацца
                вечна.
Зялёная Дуброва — яго абход.
Сонца ніколі яе не мінае.
Тут будуць маімі —
                кожны яго узыход i заход,
                яго лясы i ўраджаі,
Яго — пад Ласінай балоцінай — клік,
                яго арахі за Падліп'ем,
Яго раўкі,
Яго метлюкі,
                яго салавей у ліпе...
Тут буду я жыць.
Журавель — у зары.
Старыя засаўкі ў лопуху.
Тут некуды ў зоры
                гадоў вятры
                нясуць нашу хату, як лодку.
Даўно нас выветрыла з яе,
                не знаю, якой залевай.
Як птушкі з гнязда — хто куды —
                разляцеліся мы
                па голлях жыццёвага дрэва.
Устане маці.
Месяца грай.
Клятчатымі коўдрамі
                ложкі засцелены.
Дзеці! Дзеці!
Гукай не гукай —
                толькі вецер за сценамі.
Сышлі
                (цяпер адно пісем чакай).
Што ж, не было тут дзецям разгону.
Пайшлі па свеце
                шукаць свой хлеб,
                сышлі з дому.
У вушах — галасы, галасы.
                (Пецярых, без бацькі — бацьку забрала вайна —
                нас выхавала маці.)
У кожнага зараз
                галінка свая —
                абжывай ды мацней трымайся.
У Валі — швейнае атэлье ў «раівоне»
                (з іголкі жыве Валя);
У Зіны — мінскі трактарны завод
                (як яна церпіць
                той грукат i скрогат?);
У Аліка — нейкі Белсаўпроф
                (хоць i няцяжкая ў яго работа,
                але зарабляе нядрэнна);
У Яні — завод у Старых Дарогах,
                на якім робяць сітро.
У Косціка...
Адзін толькі Косцік
                галінку сваю
                знайсці дагэтуль не змог.
Усё не адвыкне ён ад зямлі,
                што — як малы быў — плугам чапаў,
                усё не забудзе бацькаў парог.
Кінуў работу, пісаў.
Думае жыць з мазаля,
                вольным хлебам
                у вольным свеце —
Без начальства, без службы...
Дзеці, дзеці...