— Разумная, брат, а не дурная. Дзе двое, там i трое. A глядзіш — рубля лішняга на чарку i пашкадуеш...
Алік — з нашага пад'езда, з самай верхатуры. Дзе робіць, дык я, папраўдзе, толкам i не ведаю. Здаецца, бульдазерыстам на будоўлі. Хлопец, на погляд, i ніштаваты — ціхі, сарамяжы, рабацяшчы. Вясною пабяліў у двары ўсе яблыні i ігрушыны, абгарадзіў нізенькім штыкетнікам кветкі, каб не дратавалі дзеці. Адно — часам прыходзіць дадому «над мухай», i тады падоўгу «высвятляе адносіны» з цешчай i жонкай. Высвятляе «пры зачыненых дзвярах» — так кажа дзядзька Андрэй... Аліка, калі ён вяртаецца дамоў нападпітку, не пускаюць у хату. I от тады пачынаецца тое высвятленне адносін пры зачыненых дзвярах: ён — па адзін бок, на лесвічнай пляцоўцы, жонка i цешча па другі, у кватэры. Больш крычыць адзін бок — жаночы. Адтуль, з-за дзвярэй, можна пачуць i «прымака», i «галадранца», i «апівоху». Алік жа адно ціха ўгаворвае: «Мама, Люська, не смяшыце людзей, адчыніце». Кажуць, верхаводзіць у кватэры цешча. Яна, урэшце, адчыняе дзверы, i ўсё супакойваецца...
Пасля, недзе каля васьмі, з дзядзькам Аядрэем гамоніць цётка Вікця.
— Харошы дзянёк,— гукае яна знізу.— Звечара бытта i ветрылася, а во якая цяплынь i парнасць з самой ранічкі. А ты ўсё пляцеш?
— Пляту, Вікторыя Лазараўна,— адказвае дзядзька Андрэй.
Я ўсміхагося сам сабе. Відаць, толькі адзін мой сусед называе так цётку Вікцю. У доме, ведаю, яе недалюбліваюць — за доўгі язык, i часцей, за вочы, клічуць лапатухай. Што б дзе н здарылася, цётка Вікця заўсёды ўсё ведае. Недалюблівае яе i дзядзька Андрэй, але знарок звяртаецца да яе так уважна: Вікторыя Лазараўна.
Цётка Вікця, аднак, не заўважае іроніі ў голасе суседа і, відаць, спыняецца.
— Аднаму i пенсіі хваціла б,— кажа яна,— а на пяць ратоў дык i шнуркі гэтыя трэба шморгаць, вочы сляпіць.
— Ну, цяпер абы раток, а хлеба знойдзецца кусок. Але ж — трэба, Лазараўна,— памяркоўна адказвае дзядзька Андрэй, хоць я ведаю, што ён не любіць, калі хто напамінае яму пра яго пяць ратоў: дзядзьку Андрэю пад шэсцьдзесят, a дзеці — два хлопчыкі i дзяўчынка — зусім яшчэ малеча, адно пад адным.
— А не так жа ix пракарміць, як адзець-абуць,— сыпле цётка Вікця.
— Яно, ё-маё, ведама, малое — малым,— бубніць дзядзька Андрэй.— I то, Лазараўпа, праўда. З трыма малымі не пазагараеш. То там дзірка, то тут нешта трэба. От i пляту таму. Якая б капейчына нi была, але, як той казаў, свежая. Ты, Лазараўна, куды так рана?
— Куды ж я хаджу яшчэ?! Ні ён, ні яна не сходзяць, да гатовенькага прывыклі. Ад стала да стала. А ты i па магазінах палетай, i ў кулінарыі паштурхайся, i згатуй, i памый, i дзяцей дагледзь... Казалі ўчора, курэй будуць даваць, дзяшовых. Дык падбягу. Малым на булён. Сабе дык які той наедак з курыцы!
— Ну, але ж! A дзіцяці, ё-маё, добра!
— То, можа, i табе парачку захапіць? Я ж ужо хлопца туды паслала. Калі чарга будзе, каб пастаяў. Дык жа лянота! Ледзь успарола... Ты ўчора чуў ці не? Зноў жа ціятр быў. Ну, з Алікам вашым. Да поўначы ў хату не пускалі. Гадаўкі, а не бабы. Заездзілі чалавека. Точ, як прымак даўнейшы. Самі за яго гарбом трыбухі паадгадоўвалі, а яшчэ i здзекуюцца. I людзей не стыдзяцца, па ўвесь дом лямантуюць.
Не бачу, але адчуваю, што дзядзька Андрэй ад гэтых слоў хмурыцца — не любіць ён, ведаю, такіх гаворак. Пэўна, ніжэй схіліўся над сваёй сеткай, пасапвае, ківае галавой. Урэшце, чую:
— А табе, Лазараўна, тое бытта баліць найбольш?
— Каб мне яшчэ балела? Ды няхай яны там пазадушваюцца! Каб мне яшчэ балела...
— Чаму ж так злосна, Лазараўна? Да ўсяго табе дзела, усё табе трэба ведаць i асудзіць. A ці ведаеш, Лазараўна, як цябе клічуць от за гэтае самае?
— Як трэба, так i клічуць,— ужо крычыць лапатуха.— Ці не сам першы i наплявузгаў на мяне, га? Думаеш, сам добранькі? Го, сказала б я табе, ды людзей сорамна, няшчасны! Ліпіш во на балконе, дык i ліпі. Знайшоўся мне ўказчык! Жонцы сваёй, гаротніцы, указвай. А то яна, бедная, радачкі не знаходзіць, як з пятлі выбавіцца. Я старая, i то ніколі не рашылася б на такое. Цьфу на цябе!
Чутно, як яна пашлэпала па двары...
Счакаўшы крыху, выходжу хутка па балкон, кажу:
— Добры дзень, дзядзька Андрэй!
— Здароў, Раманавіч! — Колькі часу маўчыць, пасля падымае галаву, сіліцца ўсміхнуцца: — Чуў, ё-маё? От жа шкодлівая баба. Не проста абгаворыць, а яшчэ i ўкусіць. I за самае балючае месца... Ну, што новага?
Я дастаю з кішэні цыгарэты, не спяшаючыся прыпальваю.
— Не ведаю, дзядзька Андрэй. Нічога такога.
Сусед, відно, рады, забыцца на тое, што было, бо падхоплівае:
— А я ў шэсць слухаў радзіва. Апошнія ізвесція. Hiчога, як ты кажаш, такога. Непанятна мне, Раманавіч, толькі адно. Да якой гэта пары будзе тое, ё-маё, у В'етнаме? Гэта ж колькі гадоў ужо!