— Табе хочацца паўтарыць бацькаў вопыт? А калі будзеш мець свой?.. Я на гэтыя гады гляджу так... Хіба мы ведаем, колькі нам адмерана?
— Усё ж такі...
— Ды, урэшце, у яе ёсць і дачка, недзе якраз напалавіну маладзейшая за цябе. Так што не зявай.
— І з дачкою? Ты, я бачу, добры сват. З табою толькі звяжыся.
— А што? Ты ў мяне дагэтуль не бадзяўся б самапасам...
Праз тыдзень у нядзелю Драгун з Жукам сабраліся ў госці да Яніны Акімаўны.
Засапліся, покуль узышлі на пяты паверх, адпачывалі трохі на пляцоўцы. Толькі Драгун хацеў пазваніць, як дзверы з лічбай «32» адчыніліся і выглянула сама Яніна. Няйначай, праз акно яна заўважыла іх.
— Гэта вы? Заходзьце! Калі ласка!
І яна шырока расчыніла дзверы. Сама яна ўжо была апранута па-святочнаму, у светлую крэмавую сукенку.
У кватэры смачна пахла пірагамі, смажанінай і яшчэ нечым. Госці распрануліся, павесілі плашчы, нават разуліся.
— Сядайце, госцікі, я тут яшчэ не ўсё давяла да ладу.— А ўбачыўшы, што на стол яны выставілі дзве пляшкі, кілбасу, цукеркі, пачала крычаць на іх: — Ну, што вы гэтулькі наняслі? Як на каляды! Ці ж так можна?
«Святая прастата,— падумаў Драгун.— Што ты заспявала б, каб мы прыйшлі з пустымі рукамі, няўжо ўзрадавалася б?»
А ёй сказаў:
— Добра, на другі раз улічым.
— Па-мойму, даражэй за ўсё тое, што чалавек прыносіць у душы, а не ў кішэні,— гаварыла Яніна Акімаўна ўжо з кухні.
Драгун раптам спахапіўся.
— Даруйце, але чаму я вас адразу не пазнаёміў? Яніна Акімаўна, хадзіце сюды.
Яна выйшла, першая падала руку — са шчырай усмешкай, пачырванелая, Жук — па-дзелавому, неяк важна-запаволена, як пад прымусам. На твары — ніякіх пачуццяў, толькі смуглявасць яшчэ болей апанавала яго шчокі. Цяпер Драгун здагадаўся, што гэта Жук так чырванее.
— Яніна Акімаўна...
— Іван.
— Хоць бы пацалаваліся на знаёмства! — пажартаваў Драгун.— А то вельмі поснае знаёмства.
— Поснае ці познае? — засмяялася Яніна Акімаўна, ідучы на кухню.
— Хай хоць познае, абы не дарэмнае,— адказаў ёй Драгун.
— Ну, пра гэта яшчэ памаўчым,— гукнула яна адтуль. Драгун усеўся на тахту, а тугадум Жук усё так жа моўчкі аглядаў падлогу, сцены, мэблю, пасопваў у нос, нешта сам сабе думаў.
— Ты чаго маўчыш? — спытаўся ў яго Драгун.
— Ды так...
— Баішся, каб не ўліпнуць?
— Не, мяне не так хутка забратаць, як табе здаецца.
— Я думаю... Старога бугая не вельмі ўломіш.
Драгун праглядаў газеты, а Жуку аддаў «Вокруг света».
— Бачыш, людзі, седзячы дома, падарожнічаюць вакол свету. Вучыся!
Драгун ужо пачынаў лаяць сябе, што ўзяўся за такую далікатную місію. Адразу відаць, што Жук не ў гуморы ад гэтага візіту і не на сёмым небе ад знаёмства. Але, урэшце, што яму трэба? Маладую?
— Яніна Акімаўна, а дзе ваша Жана? — спытаўся гучна Драгун.
— Жана? Недзе ў суседкі, гуляюць.— Яна выйшла з кухні, трымаючы ў адной руцэ нож, у другой — відэлец.— Ведаеце што? Я хачу...— яна замялася.— Хачу паклікаць да нас адну жанчыну, гэтую самую, да якой пайшла мая Жана. У яе дачка, равесніца з маёю, дык іх вадою не разліць. А мы, старэйшыя, таксама дружым, хоць сяды-тады і пасварымся... Дык як, паклікаць яе, ці не? Мо весялей будзе?
— А калі сумней? — Драгун зірнуў на Жука.— Як ты, Іван?
— Што мне? Я тут не камандую.
— Але ж у нас пытаюць...
— Мо гэта ў цябе?
— Калі ў мяне, то я не супроць. Што мне?
— То добра, я паклічу,— сказала Яніна Акімаўна і зноў пайшла на кухню.
Драгун паклаў газету, зайшоў следам за ёю. Гарэла газавая пліта. У жароўні нешта смажылася. На кухонным стале — яечня, пірог, сялянская кілбаса, кіслыя гуркі, памідоры.
— Вазьміце ў памочнікі,— сказаў Драгун.
— Няхай, я зараз і сама...
— Вы не падумайце, што я прыйшоў вас падганяць. Я памагаць!
— Што, жонка прывучыла?
— А што тут такога? Часам і памагаю. Але болей есці, чым гатаваць.
— Ну, вы, мужчыны, заўсёды так. Але нам і гэта прыемна — усё ж весялей у кампаніі.
— Падзел працы... Аднак што гэта за жанчына прыйдзе?
— Гэта спецыяльна для вас... Вы мяне знаёміце, я вас.
— Бачыце, якая вы добрая! А што, калі я напраўду закахаюся ў яе? Што тады?
— Няўжо вы такі хуткі? А жонка, дзеці?
— Ну, у мяне душа... шырокая, месца ўсім хопіць.
Яніна Акімаўна бліснула вачыма на Драгуна.
— Сцеражыцеся, у гэту можна і закахацца!
— Няўжо? Тады я ўцякаю.
— Вы сур’ёзна?
— А што? Мо ад гэтага залежыць мой лёс...
— Не думала я, што вы такі палахлівы...
— Тады застаюся! Я проста пажартаваў.
Яны ўжо сядзелі за сталом, а Драгун усё яшчэ быў пад уражаннем той хвілі, калі зайшла гэтая жанчына, што назвала сябе Шурай. Яго нібы асляпіла маланкай. «Вось гэта кабета,— сказаў ён сабе ў думках.— Вось гэта кабета! Ёсць жа такія на свеце!»