Праз некалькі дзён адкрывалася нарада маладых сцэнарыстаў пры Доме творчасці пісьменнікаў, і Рымар тут жа сказаў, што абавязкова запросіць і Драгуна. Драгун адмовіўся, але праз пару дзён Рымар усё ж уручыў яму запрашэнне на нараду. Але Драгун так на яе і не паехаў...
Цяпер Драгун успамінае пра гэта і пачынае пераконвацца, што гэта ўсё ж нейкі мосцік, хоць і не надта трывалы, для іх збліжэння. Пазваніў яшчэ раз. З трывогай чакаў. Доўгія гудкі: адзін, другі, трэці...
Здымаюць трубку.
— Алё! — голас Рымараў.
— Гэта зноў я... Дык я чакаю! — не даў ён апамятацца Рымару.— Вы, вядомы кінадзеяч, павінны кінуць вокам на першую працу зялёнага сцэнарыста, тым больш што я цвёрда рашыў узяць вас суаўтарам! Вы павінны паслухаць, ці добрая задума, ці можа што выйсці!
— Гм... Ты яшчэ нікому не раззваніў пра гэта?
— Нікому! Толькі вам!
— Гм... Ну, добра. Праз якую гадзіну чакай... Значыць, пятнаццаты паверх, пакой 33...
— Чакаю!
Драгун сеў. Ногі ў каленяў дрыжалі, а рукі былі потныя.
Трохі супакоіўшыся, пазваніў у бар, заказаў вячэру на дзве персоны.
Хутка у пакой пастукалі. Драгун адчыніў. Маладжавая поўная афіцыянтка ўкаціла столік, застаўлены ядой і напіткамі.
— Калі ласка, прыміце...
— Шчыра дзякую. З прыемнасцю.
— А хто ў вас будзе? — таямніча-какетліва спыталася яна, хоць пытанне не ўваходзіла ў правілы на яе рабоце. Проста жаночая цікаўнасць.
— О, гэта вялікі сакрэт! — прашаптаў Драгун і ўсміхнуўся.— Але вам я скажу: адна незвычайная асоба...
Афіцыянтка гаспадарыла: накрыла пісьмовы стол, на яго перастаўляла са свайго, на калёсіках.
Драгун парыўся ў чамадане, дастаў дзве невялікія бляшанкі-кансервы.
— Скажыце, што вы любіце лепей: ікру ці крабы? — спытаў ён у афіцыянткі.
Жанчына рэзка выпрасталася.
— Што? — і з усмешкай адказала: — І крабы, і ікру.
— У вас надзіва добры густ,— сур’ёзна сказаў Драгун.— Вось вам, адтуль, дзе яны водзяцца...
— Ну што вы, я пажартавала...
— Бярыце. У мяне многа.
— Няўжо? А дзе ж вы ўзялі?
— У Находцы.
— Дзе, дзе? Знайшлі?
— Ва Уладзівастоку.
— Ого! Я бо гляджу, што ў вас такая барада... Проста хочацца пагладзіць...
— Пагладзьце каму другому.
Яна зрабіла выгляд, што не пачула, і не пакрыўдзілася нічуць.
— Шампанскае адкаркаваць ці вы самі?
— Дзякую, умею сам.
— Калі ласка.— Яна пакаціла свой пусты столік.— Калі што трэба, званіце.
— Дзякую. Абавязкова.
Драгун дастаў з чамадана яшчэ дзве бляшанкі, узяў складаны паляўнічы нож, які купіў яшчэ даўно, за першую кніжку, распячатаў крабы і ікру. За гэтым заняткам адчуў, як захацелася есці.
Рымара ўсё нешта не было, і Драгун, парушаючы ўвесь этыкет, намазаў маслам скібку белага хлеба, узяў нажом чорнай, як жабурынне, ікры і стаў есці. Там, дзе ён быў, ён еў яе не часта. Па калідоры нехта цяжка ступаў, спыняўся на момант і ішоў далей. Дайшоўшы да Драгуновых дзвярэй, спыніўся. Потым пачуўся стук.
— Заходзьце! — Драгун усхапіўся з крэсла.
Дзверы адчыніліся. На парозе стаяў нізкі, азызлы, сівавалосы Рымар. Падбароддзе ў яго звісала на грудзі, як у бульдога. Ён цяжка дыхаў, нібы ўздымаўся не на ліфце, а ішоў пехатою. Але на тонкіх вуснах сядзела, як прыклееная, прыветлівая ўсмешка.
— А-а-а! Барада! Вітаю! Вітаю!
Ён падаў Драгуну вузкую доўгую руку, якая ніяк не стасавалася да яго тоўстага кароткага цела. Здавалася, што рукі ў яго не свае, а чужыя — крадзеныя.
— Распранайцеся.
Рымар скінуў макінтош, застаўшыся ў цёмна-шэрым цесным на яго касцюме, агледзеўся і сеў на канапу, аж яна застагнала.
— Ці даўно ў Мінску?
— Сёння раніцай прыехаў.
— Як жылося?
— Усяго было.— Драгун не хацеў распачынаць размовы.— Я прагаладаўся. Сядайце за стол.— Яго пачынала калаціць як у ліхаманцы. Калі Рымар гэта заўважыць, можа ўсё прапасці.
Рымар перайшоў за стол, абвёў яго сваімі вырачанымі вачыма.
— Бачу крабы! І ікру! Гм... гм... Тутэйшыя ці адтуль?
— З Находкі.
— Нябось занясло цябе!
Драгун наліў у кілішкі каньяку, у фужэры — шампанскага.
— То вып’ем за... сцэнарый... За сумесны наш сцэнарый,— паправіўся Драгун.
Рымар адразу ажывіўся.
— Які ты скоры! Давай...
Яны выпілі.
— Бярыце крабы.— Драгун пераставіў бляшанку.
—Гм... Смачная штука... Даўно не еў... Халера...
— То яшчэ па адной чарцы.
— Ты некуды спяшыш,— павольна жуючы, сказаў Рымар.— Мне дык ужо няма куды. Фініта ля камедзія!