— Яны даложаць, сфантазіруюць, пэўна ж... Толькі ты прамаўчыш.— У Верыным голасе чуваць была крыўда.
— Кажы, што табе трэба.— Драгун выпрастаўся, пацёр паясніцу: яна балела.
— Ты хочаш пасварыцца? — спалохана спыталася Вера.
— Я — не! А вось ты хочаш, гэта адразу відаць. Ты намякаеш, што да мяне тут хадзілі... з усяго горада!
— Я думала, што ты пра ўсё раскажаш сам.
— І расказаў бы! Толькі не знаходзіў зручнага выпадку. Але мне здаецца, што ты і без мяне ведаеш болей, чым трэба.
— Ад людзей нічога не ўтоіш... Мне расказалі яшчэ да вяселля.
Драгун знарок не пытаўся, хто расказаў і што.
— І расказала гаспадыня,— гаварыла далей Вера.
— Дзякуй ёй за ласку...
— А што тут такога? Лепей таіць?
— Я не збіраўся таіць ад цябе нічога...
— Можа, і не збіраўся, ды нечага цягнуў... Але мяне не гэта цікавіць... Ну, раз прыйшла — бог з ёю... Я хачу ведаць, як часта яна сюды прыходзіла.
— Во-о-ось што! — расцягнуў Драгун.— Магу сказаць — проста, без хітрыкаў: прыходзіла ўсяго адзін раз, на каталіцкія каляды.
— А як я не паверу?
— Аднак я табе паверыў...
— Я расказала сама... А ты маўчаў...
— Довад магутны... У мяне трохі карацейшы язык, чым... Да таго ж я мужчына...
— Дык што з гэтага?
— А тое! Допытаў я не люблю! — голас Драгуноў міжволі набыў рэзкі тон.— Калі мяне цягнуць за язык, я маўчу. Так будзе і цяпер.
— А я хачу, каб ты расказаў, як гэта было.
— Мала што ты хочаш... Давай лепей канчаць работу, трэцяя гадзіна ночы.
Яны клеілі моўчкі, і работа ішла спарней. Драгун адчуваў сябе ніякавата, хоць не паказваў выгляду. Яму не верылі. Гэта ўжо кепска, калі з першага дня жонка табе не верыць, падазрае.
Той ноччу яны ляглі спаць надзьмутыя, Вера адразу павярнулася да сцяны. Драгун таксама адвярнуўся ад Веры і стараўся нават не дакранацца да яе. Ён ляжаў і доўга не мог заснуць. Не спала і Вера. Варта было Драгуну павярнуцца, абняць жонку, сказаць шчырае слова — і сварка скончылася б прымірэннем. Але ён гэтага не зрабіў. Не зрабіла і яна.
Працяг іх непрыемнай гутаркі быў роўна праз два дні.
На рабоце Драгун атрымаў ліст ад Ліды Чалевіч. І думаў: гаварыць пра яго Веры ці не? Ліда прасіла сустрэцца з ім, каб сказаць нешта важнае.
Драгун падумаў, што толькі шчырасцю зможа заваяваць жончын давер. А пайсці да Ліды, не параіўшыся з Верай, было б раўназначна здрадзе.
Вечарам пасля работы Драгун ляжаў на кушэтцы, трымаў у руках кнігу, але не чыталася. Вера мыла бялізну: грэла ваду, грымела тазікам, ночвамі, падбельвала, падсіньвала. Яны за гэтыя два дні паспелі памірыцца, хоць заставалася няясна, хто перамог. Драгун адклаў кніжку, доўга глядзеў, як завіхаецца Вера.
— Мо табе памагчы? — спытаўся ў яе нарэшце.
Вера стрэльнула ў яго бок вачыма, усміхнулася.
— Дзякую, даражэнькі. Хутка скончу сама... А табе аднаму сумна?
— Не... Я вось думаю...— і не хапала смеласці сказаць усё да канца. Ведаў, што зноў пачнецца, як тады...
— Што ты думаеш? Кажы!
— Думаю: сапсаваць табе настрой ці не? — сказаў ён і адчуў, што гаворыць жорстка.
Вера моўчкі, са страхам пазірала на мужа.
— Мне напісала Ліда... Ну, гэтая самая, што заходзіла сюды.
Вера стаяла, апусціўшы пачырванелыя ад вады рукі, а твар яе пакрываўся бледнасцю.
— Што ж яна хоча? — вяла, як нежывая, спытала Вера.
— Пачытай...— і ён падаў ёй памяты канверт.
Вера доўга не магла выцягнуць паперу з канверта. Нарэшце дастала і, перш чым чытаць, стомлена села на кушэтку ля Драгуновых ног.
Прачытаўшы, маўчала. Маўчаў і Драгун.
— Дык што, пойдзеш да яе? — спыталася Вера.
— А калі б і пайшоў? — абыякава адказаў пытаннем Драгун.
— Ты... пайшоў бы? — вочы ў Веры пабольшалі, акругліліся.— Чаго?
— Ну, даведацца, што з ёю. Мо ў яе якая бяда, няшчасце ці яшчэ што...
— А на мяне плюнуў бы?
— Навошта так рэзка? Ад таго, што я пайшоў бы, нічога не змянілася б.
— Не, гэтым ты растаптаў бы наш саюз. Няўжо ты не разумееш?
— Не разумею... Я пайшоў бы і вярнуўся б. І што тут кепскага?
— Ты яе кахаеш! Інакш ты так не казаў бы...— у Верыным голасе пачуліся слёзы, але не слёзы слабай жанчыны, якая просіць літасці і спагады, а ў яе слязах Драгуну чулася ўпартасць, утрапёнасць і злосць.
— Каб я яе кахаў, ты тут не была б. Была б яна! Каханне тут ні пры чым... Мо чалавек трапіў у бяду...
— Усім не дапаможаш! Калі ты зрабіў добра ёй, значыць, раніш мяне. Я твая жонка — і ўсё. На ўсіх другіх ты цяпер не павінен глядзець.
— Чаму не? Усе астатнія для мяне — проста людзі. А ты — мая жонка. Няўжо табе гэтага мала? У табе проста загаварыла рэўнасць. А для яе няма ніякіх прычын!
— Няма? А што яна тут спала з табою?