— А я заходзіў да цябе зранку, дык мне сказалі, што ты паехаў па дровы.
— Дык ты не пабаяўся прыйсці другі раз? Вось я цябе зараз пачастую... Ці ты куды спяшаешся?
— Каб спяшаўся, дык не прыйшоў бы.
— То давай папілуем, калі маеш ахвоту.
— Давай! — Місюк зрабіў некалькі гімнастычных рухаў.— Разварушым старыя косці.
Драгун вынес з хлеўчука казлы, узяў гаспадарову пілку. Работа ішла дружна. Хутка абодва ўгрэліся, паскідалі верхнюю вопратку.
— Хто такі драгун? — нечакана спытаўся Місюк.
— Драгун — гэта коннік, які ўмее быць і пехацінцам.
Ужо шарэла, калі яны перарэзалі апошняе палена.
— Калоць будзем? — спытаў Місюк, пазвоньваючы пілкаю.
— Не, к чорту! Я гэту асалоду пакіну сабе на другую нядзелю,— рашуча сказаў Драгун.
Яны навялі парадак на двары, у хляве, забралі вопратку і пайшлі ў хату.
Памыўшыся, Драгун апрануўся, узяў сетку.
— Схаджу ў магазін. Пасядзі трохі, паглядзі кніжкі.— І ён паказаў Місюку на лазовую этажэрку, якая стаяла ў куце пакоя.
Нанач браўся марозік. Пад нагамі храбусцеў лядок. Драгун спяшаўся. У магазіне людзей было нямнога. Толькі ля аддзела, дзе прадавалі напіткі, стаяла невялікая чарга. Якраз насупраць гэтага аддзела стаяў латок з кніжкамі, за ім сядзела старая маршчыністая бабулька ў акулярах, якой, напэўна, ужо гадоў дваццаць назад пара было на пенсію, а яна ўсё сядзіць і прадае кніжкі. Драгун звычайна зазіраў у яе латок, ведаў усе яе кніжкі і часам што і купляў. Яму было проста шкада гэтую жанчыну, бо гандаль у яе ішоў слаба, мо нават адваротна-прапарцыянальна таму, як ён ішоў у аддзеле напіткаў. Сёння яна ўжо запакоўвала свае кніжкі.
Дадому Драгун ішоў подбегам — сам прагаладаўся, ды і чалавек там чакае. Ужо каля самых сваіх весніц нечакана бразнуўся, паляцеў назад і моцна пабіў далоні, на якія паспеў прызямліцца. Сетка з пакупкамі ў правай руцэ адразу падскочыла ўгору, а потым стукнулася аб зледзянелую зямлю. Дзынкнула шкло, нешта палілося. Драгун устаў, падняў сетку. Пляшка з півам была цэлая, а тая, што з гарэлкаю, разляцелася на кавалкі.
Драгун плюнуў са злосці, павесіў сетку на плоце пад акном у гаспадароў і сам зноў пабег у магазін. Грошай у яго засталося на чацвяртушку.
Місюк ужо ўключыў святло, хадзіў па пакоі шырокім крокам.
— Ты тут мяне лаеш, а я там сябе лаяў,— Драгун выстаўляў на стол бутэлькі, хлеб, кілбасу, кансервы.— Упаў ля самага дома і разбіў не піва, а гарэлку. Дзе справядлівасць?
— А можа, гэта і лепш? Гэта ж атрута.
Яны сталі вячэраць.
— У мяне пасля чаркі воўчы апетыт.
— Кепская прыкмета,— сказаў Місюк.— Апетыт павінен быць добры і без чаркі.
— А калі ён не хоча?.. Ну, як табе падабаецца мая келля?
— Можна жыць. Колькі плаціш?
— Дзвесце вон, як адзін казаў.
— Мнагавата...
— Яшчэ пашанцавала, што знайшоў.
— І што, думаеш адзін тут зімаваць?
— Хто яго ведае... Баюся, што здзічэю... Давай прыкончым гэтую кроплю...
— А маеш на прымеце якую-небудзь?
— Дзе там... Якая першая трапіцца, тая і мая.
— Кінь жарты.
— Якія жарты? Мне хутка будзе трыццаць. Мой бацька ў гэтым веку меў ужо трое дзяцей... Ды ты адстаеш таксама...
— Мне трэба скінуць з плеч гэты груз — дысертацыю. А што ў цябе з аспірантурай?
— Вішу, але душа не ляжыць. Усё хачу знайсці прычыну, каб кінуць.
— А чаго ты так настроіўся?
— Што мне з тае аспірантуры?
— Як што? Мецімеш грошы, больш вольнага часу, будзеш рабіць навуку. Урэшце, будзеш расці, аддаваць усе здольнасці...
— Словы, словы... Навука мяне не цягне... Мне пашанцавала, што пасля вучобы мяне накіравалі ў выдавецтва. Цяпер перайшоў у другое, трапіў, можна сказаць, на літаратурную кухню, буду глядзець, вучыцца, як робяцца, як выдаюцца раманы, аповесці, апавяданні. Праўда, не ўсё, што там убачыў, мне спадабалася, але ёсць і добрае. Ды вучыцца на кепскім можна таксама, усякі вопыт карысны.
— Адмоўны яшчэ мацнейшы...
— Згодзен. Вось я і вучуся. На першай кнізе я адразу паразумнеў намнога.
— Што, убачыў, як трэба пісаць?
— Якраз наадварот — як не трэба. Але ж гэта пачатак. Пісьменнікі пішуць па-рознаму, як і ўсе людзі. Адны лепш, другія горш. На іх вопыце буду вучыцца... Праўда, я не вундэркінд, сам разумею. Я толькі рабацяга і калі за што вазьмуся з запалам, то нешта зраблю. Вось гэта адзінае, што ўсяляе ў мяне веру. І яшчэ я табе скажу: калі чалавек паставіць перад сабою вялікую мэту, тады ён, хоць і не дасягне яе, усё ж зробіць многа. Ёсць такая быль пра Шэкспіра. Нехта прыйшоў да яго і кажа: хачу стаць Шэкспірам, што для гэтага трэба? «Дзівак, кажа яму Шэкспір, я хацеў стаць богам, а стаў усяго толькі Шэкспірам...»