— Ну дык што, націснеш ты на кнопку ці не? Прызнайся, калі б ты быў упэўнены ў сваім жаданні і шчыры ў сваёй веры, націснуў бы адразу, без разваг. Ты займаешся нейкім бязглуздым самападманам... У цябе няма смеласці і рашучасці здзейсніць самагубства. Аналагічна ў цябе няма смеласці і рашушасці, каб самастойна знішчыць усіх. Магчыма, ты насамрэч не быў супраць, каб на кнопку націснуў нехта іншы. Магчыма, што ты мог бы стаяць у тым жа памяшканні і моўчкі глядзець, як нехта націскае на яе. І пры гэтым ты б нават радаваўся. Але зрабіць тое ж самае самастойна ты не можаш, прызнайся... Дык што з кнопкай?
— Ведаеш, што я думаю? Што гэтая кнопка — правакацыя. Ты зноў спрабуеш падмяніць паняцці, каб выставіць мяне дурнем. Так, я лічу, што астэроід — гэта не толькі я, гэта і Бог, і збег абставін. Такі варыянт мяне задавальняе і я ў гэтым прызнаюся. А пра ніякую кнопку я ніколі нічога і не казаў. Мне здаецца, быццам вы чакалі, што я адмоўлюся націскаць. Тады б вы сказалі, што я і астэроід насамрэч не хачу абрынуць. І больш за тое — вы б пахіснулі маю веру ў тое, што я гэтага хачу. А я хачу. І магу. Адчапіцеся са сваёй кнопкай. Я адмаўляўляюся нават думаць пра яе, бо гэта чарговая спакуса. Адчапіцеся.
І Ён засяродзіўся на сваёй каменнай глыбе. Дэталёва ўявіў яе ў чорнай халоднай прасторы космасу і пачаў злосна і энергічна цягнуць нябачны «канат», робячы адпаведныя рухі рукамі. Ён быў раздражнёны размовай як з Добрым, так і са Злым. Г этая раздражнёнасць надавала Яму моцы і здавалася, што глыба цягнецца хутчэй, чым звычайна.
НОЧ ШОСТАЯ
Толькі магільны пах з-пад алтара
вяртаў да балючай праўды —
на зямлі ўсё смяротнае: людзі,
іх сённяшнія ідэі, іх жаданае Заўтра,
якое праз хвіліну становіцца сумным і смешным Учора.
Уладзіслаў СЫРАКОМЛЯ
Ён уяўляў час як цягнік, у якім чалавек едзе ад нараджэння да смерці. І чалавек-пасажыр можа рабіць у гэтым цягніку, што заўгодна: чытаць кнігі, сядзець у інтэрнэце, піць гарбату, спаць ці глядзець у акно. Але цягнік заўжды едзе і ніколі не спыняецца, набліжаючыся да апошняй станцыі. І так ці інакш пасажыр патрапіць на гэтую станцыю, але пытанне ў тым, што ён паспее зрабіць падчас свайго падарожжа. Праблема ў тым, што большую частку вандроўкі пасажыр праводзіць не у купэлюкс: ён вымушаны кідаць вугаль у топку для таго, каб цягнік ехаў. Атрымліваецца вельмі абсурдная і парадаксальная сітуацыя: трэба губляць і час, і сілы, каб цягнік набліжаўся да апошняй станцыі, бо калі не займацца гэтым, цягнік прыбудзе туды яшчэ хутчэй. І пасажыр з’яўляецца фактычна закладнікам гэтага цягніка: ён вымушаны займацца абслугоўваннем, замест таго, каб рабіць нешта карыснае ўласна для сябе... Падчас такіх разважанняў Ён думаў, што сам «вугаль у топку» кідае днём, а вось ноччу можа пайсці ў сваё купэ, каб адпачыць і заняцца ўласнымі справамі. І здавалася Яму, што менавіта ноччу «цягнік» запавольваецца, амаль спыняецца, аднак не на апошняй станцыі, а на шляху. Пры гэтым, пункт прыбыцця быццам бы аддаляецца бясконца далёка. І Ён, пасажыр, можа спакойна займацца тым, чым хоча, хоць сабе нават і глядзець у акно. Бо толькі тады, калі цягнік запавольваецца, у пасажыра ёсць магчымасць добра разгледзець навакольны пейзаж. Больш за тое, Ён шчыра верыў, што калі Яго каменная глыба ўсё ж абрынецца, цягнік спыніцца для ўсіх людзей. Але зноў жа такі: спыніцца не на апошняй станцыі «смерць», а пасярод шляху. І тады людзі змогуць не толькі думаць пра тое, што мае сапраўдны сэнс, седзячы ў сваіх купэ, а нават выйсці з цягніка, пабачыць рэальны свет, дакрануцца да яго. Змогуць сустрэць знаёмых ці сваякоў, якія ўжо выйшлі раней і чакалі іх. Яны змогуць агледзець іншыя вагоны: ад першага да самага апошняга...
Цяпер Ён ляжыць на сваім ложку і зноў разважае над гэтым. Зноў прыходзіць да высновы, што людзі марнуюць сваё жыццё на ўсялякія бязглуздзіцы. Часткова таму, што яны закладнікі жыцця, часткова — па ўласным жаданні. І падаецца Яму гэтая сітуацыя неверагодна абсурднай і нейкай раздражняльнай... Бо атрымліваецца, што жыццё, а дакладней — існаванне, замінае спасціжэнню сэнсу жыцця. Сама гэтая сістэма стварае штучныя перашкоды, нейкія дадатковыя аднаразовыя сэнсы на кожны асобны дзень. І, у рэшце рэшт, часу на нешта сапраўднае не застаецца... Такія думкі толькі ўзмацнялі Яго жаданне знішчыць гэты штучны свет, спыніць цягнік і вывесці людзей на волю...