- Не вiдно, што прывыкла. Рукi выдаюць, што гарадская.
- Праўда, рукi? - шчыра здзiвiлася яна, паглядзела на свае рукi, потым - на мяне, усмiхнулася i прызналася: - Угу, я вучуся ў педвучылiшчы... Вучылася...
Ля берагу рака была травянiстая, i да чыстай плынi вяла кладка з вялiкiх камянёў. Пакуль я агледзеўся, Таня пераскаквала ўжо з каменя на камень. Я стаяў на беразе i пазiраў, як спрытна яна нагнулася, лёгка зачарпнула вады i, схiлiўшыся набок ад цяжару, iшла насустрач мне. Я працягнуў руку, каб узяць вядро, i на дужцы нашы рукi сустрэлiся. Гэта працягвалася ўсяго некалькi секунд, але мне здалося, што i Таня не хацела аднiмаць руку, што i яе ўсхваляваў гэты дотык i без слоў сказаў нешта патаемнае, важнае... Можа гэта i праўда, бо пасля мы загаварылi не скора i наша маўчанне таксама нагадвала дотык нашых рук.
Я не ўмеў плаўна несцi вядро, i яно гойдалася, апырскваючы мае штаны i боты. Таня насмiхалася з мяне, i мне было так прыемна чуць яе насмешкi. Потым яна спытала, адкуль я i як мяне завуць. Я адказваў i з жалем думаў, чаму такая кароткая сцежка ад рэчкi да хаты. I яшчэ я лавiў сябе на недарэчнай думцы, што мне чамусьцi дзiўна, як у беднай i цеснай хаце выгадавалася такое хараство...
А потым Таня з вялiкага меднага карца лiла мне на рукi, на шыю, i я з асалодай умываўся. Сябры пакеплiвалi з мяне, што я так спрытна пагнаўся за Таняй на рэчку, але мяне радавалi iх кпiны...
Кароткая была сцежка ад рэчкi да хаты, а свабода салдацкая яшчэ карацейшая, i неўзабаве аддзялённы зычна гукнуў:
- Станавiся! - i павёў на другi край вёскi, да паходнай кухнi.
I яшчэ была ноч.
Мы разлеглiся ўпокат на падлозе, засланай посцiлкамi i коўдрамi. Таня толькi аддзялённаму i мне дала падушкi - болей не было. I мне радасна было i дзiўна, што яна пры ўсiх асмелiлася даць мне падушку. "За тое, што ваду памагаў несцi", - сказала з усмешкай, i атрымалася ў яе гэта проста, натуральна. Цi трэба гаварыць, што я ўсю ноч не спаў? Думаў пра Таню. Яна была так блiзка - спала з мацi ў маленькай баковачцы за дашчанай перагародкай. Я ўслухоўваўся, лавiў яе дыханне. Прыкладаўся шчакой да падушкi, з асалодай думаючы, што на гэтай падушцы, мабыць, учора i ўсе днi спала Таня. Я марыў пра заўтрашнi дзень, пра наступныя днi, што пашчаслiвiць мне прабыць у Iванавым Розе...
Назаўтра мы ўсталi, калi Таня яшчэ спала. Пасля снедання пайшлi на заняткi ў поле. Не прабылi мы i дзвюх гадзiн, як прыбег сувязны з загадам "Баявая трывога". Так з поля батальён адразу рушыў у паход, на захад, насустрач вайне.
Я нават не паспеў запытацца прозвiшча Танi.
Праз тры гады, вылечыўшыся пасля чарговага ранення, я ехаў на фронт. Шлях мой iшоў праз мясцiны, дзе некалi сустрэлася мне Таня. Я сышоў з цягнiка i падаўся ў Iванаў Рог. Цяжка было пазнаць тыя мясцiны. Тут два разы прайшла вайна. Ад вёскi не засталося i следу. Адзiнае, што я ўбачыў, гэта невысокi, наспех абчэсаны слуп з дошчачкай, на якой было напiсана няроўнымi лiтарамi: "Вёска Iванаў Рог". Вакол буялi лебяда, крапiва ды рамонак. Я не ведаў, цi жывая, цi загiнула Таня. Ведаў толькi, што нiколi не знайду яе.
Доўга стаяў я каля слупа. У сваёй тужлiвай адзiноце гэты слуп з шыльдай здаваўся мне як жывы, мне хацелася загаварыць хоць бы з iм. Я развiтваўся са сваёй надзеяй.
Слуп, вiдаць, нядаўна ўкапалi, бо вакол яго ляжала вялая, але яшчэ не пасохлая трава. У гэтай траве мне ўбачылася нейкая дзiкая краска - ледзь расцвiўшая. Як у той песнi: не расцвiла - i адцвiла... Я падняў краску i пайшоў.
I от мiнула шмат гадоў. А памяць усё яшчэ беражэ далёкую мiмалётную сустрэчу...
1964 г.