Ганна трэмціла ўздыхнула, потым бачыла здушаны гук адрыны.
Лорд Берт паклаў рукі на сцёгны дзяўчыны тая павярнуўшы яе да сябе. Яна падзівілася на яго, яе грудзі былі звернутыя да яго, сідніцы звернутыя да бегемота ззаду яе.
Берт падняўшы руку. У гэтай руці він трымаў крэйдзяны олівець. Паволі ён пачаў размалёўваць твар дзяўчыны.
Затым уздоўж шыі, вакол грудзей, да соску. Уніз да яе жывата - узор, які кружляе і зігзагапападобны. Ён працягнуў рух уніз па пярэдняй частцы яе бедраў і паміж імі, вельмі медленна, да яе ступняў. Колер быў колерам яе вуснаў. Чырвоны, такі цёмны, што нагадваў засохлую прытулак.
Ззаду яе таўстун зрабіў тое самае, размалёўваючы ей шыю, спіну, сідніцы і ногі. Але ён уціраў у яе мел і ў сваім гарачкавым збуджэнні намаляваў вялікія размазані пятні, што пакрывалі амаль усю яе скуру.
Тэмп пення прышвідшыўся. Гэта было амаль калектыўнае спяванне.
Абодва мужчыны мелі цалкам опухлі сябры.
Дзяўчына медленна нахілілася наперад, пакуль яе галава амаль не торкнулася зямлі, а доўгі вугільна-чорны паток валасоў пракаціўся па падлозе. Яе рукі абвілі ікры лорда Берта. Яе губы адчыніліся і пацалавалі яго ногі, яна лізнула іх, потым адчыніла рота і заспявала разам з групою. Яе галава медленна падвелася. Яна пачала цалаваць ногі Берта, яе мову коўзаўшы ўгару-ўніз, па колінах да бедраў.
Ззаду яе сирієць з вачамі, адчыненым ртом, што пускае сліны, падышоў бліжэй. Яго тоўстыя пальцы ўчэпіліся ў сідніцы дзяўчыны, паціраючы іх, лашчачы. Яны разміналі белае цела так, што чырвоная фарба размазувалася яго та яе потым. Ён, хітаючыся, наблізіўся да дзяўчыны, прытуліўшыся сваёй плоццю да яе, яго палавы орган.
Поруч са мною я ўчуў, як Хаф глотнуўшы.
— Гм… супрацьпрыродныя дзействы, чы… бачыце… частку рытуалу служэння Сатані. Black Sabbath. Дастаць дрэнна, але я баюся, што далей будзе толькі горш».
Парасячы рык сирійця ад задавальненне зрабіўся лютым. Ягоныя вочы яблыка закаціліся. Дзяўчына закрычала горлам, а лорд Берт стаяў побач, як статуя, на яго жалезным абліччы не было ніякага выразу.
Калі, Калі.
Маці жыцця.
Маці смерці Калі, Калі...
Завіваючая пісня доўжылася. Але цяпер сябры групы ўжо не качаліся ў невыразным адзінстве: іх рухі становіліся ўсё больш і больш бурлівымі. Рукі хапаліся за целы, плашчы паспешліва нацягвалі на галаву ці літаральна зрывалі з цела. Целы церліся аб целы. Кінцівкі звіваліся. Пары, тройкі, чацвёркі падалі на зямлю масамі, што звіваюцца. Пах гашышу суправаджаўся іншымі пахамі. Кімната была напоўнена пахам чалавечага поту і сексуальнай актыўнасці. - Мммм, - сказаўшы Хаф хрыпкім голасам. - Трохі сумнеўна, я сказаўшы б. І, як я ўжо сказаўшы, становіцца толькі горш, калі яны наследуюць класічны прыклад такога роду прамоў. Хіба мы не павінны... паспрабаваць пакласці гэтаму кінець да...? Я маю на ўвазе, калі б мы падышлі крыху бліжэй, я маю на ўвазе… е… я не думаю, што хтосьці зазначыў бы… е… стурбаванасць, як яны ёсць.
- Яшчэ не, - сказаў я.
Я ведаў, што меў на ўвазе Хаф. Я падазраваў, што настане. Але я нічога не мог спыніць, пакуль не даведаўся, ці тут трымаюць Барыса Ніхоў'ева. І я не ведаў гэтага да кульмінацыі цырымоніі, калі яны робяць, або не рабіць яго наступнай ахвярай для наступнага найвялікшага рытуалу за два дні. «Я думаю, што гэта вельмі тэрмінова, даўніна, — сказаўшы Хаф напружаным, схвільаваным тонам, якога я раней ад яго не чуў, — я сапраўды думаю, што нам трэба падысці бліжэй. Магчыма, калі я...
- Яшчэ не, - рэзка сказаўшы я. "На гэта ёсць прычына".
Але не было ніякіх прычын, праз якія мы з Ганнаю не маглі б заняць пазіцыю, з якой мы маглі б трымаць усю прастору пад прыцілам нашых аўтаматаў, гатовых да негайнага дзеяння.
- Ганна, - сказаўшы я, абгортаючыся. 'Ці...'
Я напружыўся.
Ганна знікла.
- Дзяўчына, - хутка сказаўшы я Хафу. 'Куды яна падзялася? І калі?'
Хаф павярнуўшы галаву. — Е-е… я… я… е-е, не ведаю, — прамірыўшы він. - Я не... я не дзівіўся... не думаўшы... цырымонія, разуміеце...
Яго голас быў напалову здушаны, і ён здаваўся амаль такім жа схвільаваным, як і я. Хаф відавочна адчуў некаторую напружанасць паміж мною і Ганною. І будучы этап таксама пазначыўся.