Silvana plu amuzis sin per la matematika rezonado: sep plus kvar, aŭ sep plus ses, tio donas dek-unu kaj dek-tri, kvar plus ses estas dek, kaŝu vin bone, obloj de sep! Kaj tiel ŝi gaje pretigis sin por la alveno de Alceo...
Kiom bone, kiom bonege estis, ke ŝi lastmomente estis decidinta ne telefoni al Gasparo! Ŝia imaga alvoko, ŝia inventita dialogo sendube tute ne similis al eventuala reala interparolado inter ili. Ŝi sentis nun pri ĝi nenian neceson.
Ĉu vi fakte ne preferas arakidojn anstataŭ ĉi tiun artefaritaĵon?
Ŝi energie kapneis, sen eĉ argumenti.
Do, des pli malbone por via sano. Kiun koloron vi elektas?
Egale, egale, iun ajn!
La granda vapora balono maskis al ŝi la reston de la mondo, Alceon en sia rabat-diskutado kun la vendisto, la dimanĉan amason da promenantoj...
Silvana per du fingroj ĉerpis rozkoloran bukedeton el la ronda dolĉaĵo, tiam ŝi malfermis faŭkegon, kiu emis enbuŝigi la kompletan frandaĵon per unu gluto, tiam ŝi diligente enkaptis la nuban koloron ĝis la tigeto muldita de ŝia prenpremo, tiel ke la dentoj raspu la fingropintojn kaj perdu eĉ ne ereton de sukera fibro, kaj tiam, ha, tiam ŝi subite proksimigis la makzelojn kaj sur ŝia lango, kontraŭ la palato, laŭmeandre de la gingivoj inter la dentoj, magiaĵo mutaciis la solidan gaso-bobelon en humidaĵon frambogustan, en kulerplenon da siropo, kiu tuj likvis engorĝen, postlasis adstringecon kaj ruĝigis ĉion sur sia vojo. Buleton post buleto ŝi tiel sorbis, la enorman pufan nubon ŝi asimilis per asidua gustumado, sen ke ŝia stomako ŝveliĝu, ĉar ja ĝi ĉiam elfluigis pluvogutojn kiam ĝi eniris ŝian buŝon, eĉ kiam ŝi provis gluti la buŝoplenon da ĝi tre rapide, antaŭ ol la koncerna nubparto havu tempon por plenumi sian miraklan ŝanĝon. Tiam restis al ŝi nur la stangeto ; ŝi hezitis, tamen decidis ĝin leki, sed poste ŝi bedaŭris, pro la malbona lignogusto, kiu naŭzis la langon avidan je plia frambaĵo.
Tiam ŝi petis onklineton viŝi al ŝi la manojn, kaj teruriĝinte ŝi konstatis, ke onklineto ne plu staris apud ŝi, nek oĉjo, nek Bebeta, nek Niko, nur popolamaso bruanta, kiu interpuŝiĝis ĝis la barakoj, kaj tiom foren, kiom ŝi sukcesis vidi, ŝi distingis nur homojn kaj pliajn homojn, bruantajn, ĉe la barakoj ; tiam ŝi definitive timegis, kaj tiam ŝi ekploris. Si iomete paŝis ien ajn, sed tuj falis apud la barako de dolĉaj kotonoj, kaj ploris, ŝajne tre tre longtempe. Tiam magra sinjorino kliniĝis al ŝi kaj tre milde provis pridemandi ŝin kaj ŝin konsoli:
— Mia povra etulino, vi perdiĝis de panjo, ĉu ne? Ĉesu plori, ni tuj trovos ŝin, tiom bela fraŭlineto ne devas plori. Kiel vi nomiĝas, anĝeleto? Hm? Ni tuj ekserĉos panjon, ĉu bone? Diru al mi vian nomon. Silvana estis tre forte blekanta, sed aŭdante pri ebleco trovi panjon, ŝi tuj mutiĝis. Ĉu fakte tiu ĉi anguleca sinjorino sukcesos trovi ŝian panjon? De longe ŝi ne vidis panjon, kaj onklineto ĉiam ripetis, ke panjo ne povos reveni baldaŭ, kvankam ŝi amis Silvanan, ĉar nek ŝia foriro nek ŝia reveno dependis de ŝi, sed de la ĉielo. La sinjorino eĉ ne konis panjon, kiel ŝi trovus ŝin? La sinjorino mensogis! Kaj Silvana ree ekverŝis rondajn larmojn de malfeliĉo. Inter du singultoj kaj antaŭ la insista demando pri ŝia nomo, ŝi tamen klopodis ĝin elparoli.
— Suzana, ĉu? Ho, kiom interese, ankaŭ via nova amikineto nomiĝas Suzana. Suzi, venu salut-kisi Suzanan!
Tamen la filino de la sinjorino tute ne emis interamikiniĝi kaj Silvana sentis, ke ĉio estis perdita, ŝi havis nek panjon, nek onklineton, nur tiun ĉi sinjorinon kun bela broĉo, kiu estis birdo kun du bele brilaj okuloj...
Tiam neklarigeble aperis oĉjo kaj Bebeta, poste Niko kaj onklineto, kaj ĉiuj, liberiĝintaj de afliktita serĉado pri ŝi, ŝin kisis kaj ĉirkaŭprenis, kaj Bebeta petis oĉjon, ke li permesu al ili ludi ĉe la karuselo, ho, ĉu ili povis, tio feliĉigus Silvanan...
(1) La karuselo estis plenplena. Silvana grimpis sur dulokan benkon ene de majesta cigno apud ekscitita knabeto, kiu vole-nevole puŝis ŝin je ĉiu sia movo. Niko sidiĝis du rangojn malantaŭe, sur elefanton ; Bebeta fiere rajdis flavan ĉevaleton. La platformo ekturniĝis, la ĝojo eksplodis, Silvana vidis la geonklojn gaje ŝajnigi adiaŭojn, sed tuj ŝi malproksimiĝis, ne eblis longe fiksi ion ajn, la turniĝado estis sufiĉe rapida, ŝi aŭdis egajn knarojn kaj grincadojn, la bubo daŭre puŝis ŝin, ŝi duon-timis fali el la cigno... Sed al ŝi ne malplaĉis la nova ludo, ŝi ridis, kaj aplaŭdis, kaj partoprenis en la ĝenerala amuziĝo. Tiam la estro de la karuselo anoncis, ke la konkurso komenciĝis.
r:
/
Samtempe io blanka aperis super iliaj kapoj, ĝi foje preskaŭ frapis kontraŭ ies vizaĝon, foje tre alte flugis, aŭ turnis en la mala direkto al la karuselo, aŭ decidis subite senmoviĝi en 1'aero. Kaj Silvana vidis ĉiujn aliajn infanojn kiel frenezulojn duon-leviĝi de siaj lokoj, etendi kiom eble plej alten la manojn... La aĵo venis ŝiadirekten kaj bruske du grandaj nigraj okuloj kaj grimacanta buŝo prezentiĝis tute fronte al ŝia nazo. Ŝi hurlis pro timo, dum la najbareto saltis por kapti la
Prahistoria desegno de ĉevalo, groto de Lascau:fantomon. lel ŝi sukcesis atenti pri la voĉo de Niko: ([4])
— Ne timu, Silvana. Estas Gaspareto, la bonkora fantomo! Tiu, kiu kaptos ĝin, ricevos premion. Ajoooo! Antaŭen!
Gaspareto! Ŝi ŝategis Gaspareton kaj nun ŝi malaprobis la ĉasadon, ŝi esperis, ke neniu kaptos lin, tiel ke ŝi povos reveni sur la karuselo por vidi lin, kvankam en la vivantaj desegnoj li aspektis pli dolĉa, tiom simpatia kaj bela, aminda. Eble ĉi-tie li timis, oni nepre devus lasi lin en paco, ŝi faros tion, Gaspareto scios, ke si estis lia amikino, lia plej fidela amikino.
»v,y4 <
r*
I . ■
Ĉu vi konsideras, ke miaj diraĵoj ridindas? Ni jam parolis pri la atomenergia problemo multfoje kaj ĉiam vi akordiĝis por diri, ke...
Ne, Alceo! Mi pardonpetas pro mia rideto, ĝi motiviĝis el tute alia afero... Sengrave, sengrave... Mi ja ja plene konsentas, ke necesus sondi rekte la...
Silvana, dum ŝi plu nutris la diskutadon kaj ludetis per la stango de la dolĉa kotono, dank'al kiu ŝi ruze estis provokinta la aperon de rememorfluo, demandis sin ĉu individuoj ŝanĝiĝas kunla tempopaso, ĉu la cirkonstancoj ene de unu persona vivo ne cikle eterne ripetiĝas kun tre detalaj modifoj, kaj ĉu ŝi en la fundo ne estis tute simila al multaj kaj multaj aliaj homoj en la mond- karuseloj... Ŝiaj sopiroj, serĉoj, obsedoj, ĝuoj — ĉu fakte apartaj? Ĉu, male, en ĉiuj retroveblaj? Eble la publiko-reago al la filmo iom klarigos tion ; eble ŝiaj estontecaj verkoj... Intertempe, soleco ene de... atendo... Venteto ekblovis kaj svingigis la arbobranĉojn kiel mansignojn, sunsubiro malpli timide anoncis sin malantaŭ konstruaĵoj dank'al viglaj fajrokoloroj ĉe la ĉielo... Ĝis la revido, Gasparo! Ŝi estos ĉiam preta por li...
... Ve! Al kiu nun?! Kiam, kiam la fino? Kion ŝi volis atingi ekzakte, kien ŝi estis alvenonta, kia serĉo estis la ŝia??... Angoroj, necertecoj ĉiam, ĉe la esteco, ĉe la faroj, dumvive, dum eblecoj, pliaj kaj pliaj, videblis trans la pordo-sinsekvoj... Same, ĉiam same, pordon post pordo, okazos ĉio, kvankam ĉiom ŝi deziregis kapti, rabi el la vivosuko ŝajne neaŭntaŭvidebla, renovigita je ĉiu freŝa espero ; ĉiom, ne nur la kremon, ankaŭ dornojn kaj disbranĉiĝojn — samaj ĉe ĉiu, spite malsimilecon, malsimilaĵojn devojigajn, tiom, tiom gravajn! Postkuri kernon, esencon, substraton en la nomo de solidareco... tuthomara. Tamen, ĉefe... ne strangoli detalojn, erojn, la karajn mozaikpecetojn, kiujn aliuj ne distingas meze de la tuto — ĉu fenomena, ĉu senarta kiel ordinara mur-kahelaro — sed kiuj trembrilas pasie meze de la aglutina pasto malpurigita de laborŝvito, de tempo-paso, de viv-eluzo... Eble iu, ho! iu komprenos, iam, kaj emociiĝos — plejverŝajne ne li, ne, ne li... — iu, iu.