Ĝuste, ĉi-posttagmeze... Ŝi frostiĝis je la rememoro.
La trafiko estis komplete ŝtopita, tiel ke ŝi tute simple malfruegis por la lanĉado de la robkolekto. Aldone ĉiuj vitroj kaj marmoroj kaj aluminiaĵoj de ĉiuj konstruaĵoj kaj ĉielskrapantoj funelis kiel tra konverĝa lenso la sunradiojn kaj la varmegon sur la avenuon. Ŝiaj vestaĵoj malagrable algluiĝis al ŝia abunde ŝvitanta korpo. Kvankam ŝi estis preskaŭ alvenanta, subite, per paroksisme nervstreĉita movo, ŝi kliniĝis al sia mansako kaj el ĝi prenis la sunokulvitrojn. Tiam ŝi rimarkis ĝin.
http://en.visitparisregion.com/events-paris/exhibitions/louis-soutter-victor-hugo-parallel- drawings - "Makuloj kaj fingrospuroj" - desegnaĵo de Victor Hugo.
Sur la trotuaro, kvar-kvin metrojn pli for, kontraŭ murego de aŭtoparko, estis io. Aĵo parte senforma, parte rondfaldida sur si mem, kiel la nigraj plastaj rubsakoj amase stakigitaj apud ĝi. Aĵo, kiu tamen ne brilis kiel la ceteraj, kiu sole sukcesis respeguli densan mallumon, tenebran... lo, kio distingiĝis de ĉio, de la urbo-ritmo, de la ĉirkaŭa nervozeco kaj luksego kaj imponeco, pro aparta, teruriga esteco. Ĉar ja ĝi aspektis vivanta. Lilipute ĝimoviĝetis tien kaj ĉi-tien, kiel inkandeska gudra materio kun sporadaj bol-elspruĉoj, aŭ kiel la plej ombroplena el ĉiuj imageblaj scienc-fikciaj naŭzodonaj protoplasmoj, kun iaj tiam kaj jene elŝovataj kaptokapablaj pseŭdopodoj...
Infera eksplodo de hupadoj postulis ŝian tujan ekiradon. Ŝi senhezite ŝaltis la palpebruman lumon, flankenmetiĝis, kaj troriskeme sed decidite haltigis la aŭton je la angulo mem de la stratkruciĝo. (
Jes, estis homo. Longhara, barboplena viro, senaĝa, deformita. Li sidis kun la dorso deturnita de la avenuo, kaj ŝi nun vidis lin profile. Glua tavolo da malpuraĵoj kovris lin komplete, uniforme ; ne eblus diri kiajn vestaĵojn li portis sur si, aŭ kiom da, sub la sinistra, peza mantelo. Li tenis ladskatolon en unu mano kaj per la alia, kun ĉiuj peĉaj fingroj antaŭen kunstreĉitaj, li ĉerpis erojn en ĝin, tre atente kaj koncentrite, tiam li antaŭenigis la lipojn, levis al ili la fingrojn, tiris la langon, leksuĉis la fingropintojn de la ungaj falanĝoj ĝis la ekstremoj, kaj poste longe maĉis kaj remaĉis, per larĝaj movoj de la makzelo, kviete kaj plezure, sen devojigi la okulojn de la manĝujo, sen malstreĉigi la fingrokunprenon...
Ŝi sentis kapturniĝon, duon-svenon. Ĉu almenaŭ la kapilaraj manĝaĵpecetoj estis realaj — aŭ ĉu li estis imaganta sian... ambrozion? La kvartalo estis precipe komerca, sed eĉ ĉe la loĝ- konstruaĵoj oni malpermesus lian almozpetadon. Unu el la rubplastaĵoj estis larĝe borita. Eble en ĝin li estis plasinta siajn nutraĵesperojn kaj el ĝi sukcesis tiri ion...
Ĉieloj! Ŝi, kiu kunvivis kun la plej aĉaj pruvoj de monda homa malindeco kaj maljusteco, tagon post tago, je ĉiuj stranguloj, ĉu ŝi konis la fundon de vera mizero, ĉu ŝi almenaŭ tanĝis fojfoje doloron en pura stato, en la raslo de ĝia soifo, en la konvulsio de torturoj, kie tantaligaj kaj sedativaj sentimentalecoj kaj promesoj ne scipovas eviti detruon kaj neniigon — pli ol tio: memdetruon,suicidon?! Pesto kaj damno! TRATERATRA!! Gesinjoroj, la operacoj fiaskis! La porpacaj municioj elĉerpiĝis! Ŝi definitive kantonmentiĝos en la limbon, kie preĝoj kaj sakroj estas ekvivalentaj kaj kortuŝas neniun, kaj tie ŝi plu blekaĉos kaj mungos tute nenocive, eble nur anestezie por si mem, ĝis la fino de la eternecoj!
La suko de ŝia febra entuziasmo estis volatil- iĝinta. La rekremento kuŝis fronte al ŝi, naive, stupide, obtuze. Vera embrio, kiun homoj bonvenigas kun sen- fundamenta antaŭĝojo pro fido je bonfaroj iam certe fontontaj el ĝi kaj oferotaj al la homaro, sed kiu baldaŭ iĝas afliktodona feto, peza, konkreta en siaj bezonoj kaj postuloj ; tiam ĝi venas sur la mondon, febla kiel ĉiuj aliaj, vorita de tristoj, konsciencriproĉoj, malkapa- bloj, subpremoj, perfortoj — senpovo. Kaj — plej peka el la pekoj ! — tute same estis ankaŭ ĝis nun rilate la karan, la karegan esperanton...
Almenaŭ li ne legos ŝiajn fuŝaĵojn, kaj neniam scios, ke iam ŝi intencis kompari lin kun fi-Gasparoj kaj duoble fiaj Gonsaloj kaj eble ankoraŭ Gaetanoj kaj kiuj pliaj? Ŝi ne adulteros sin per novaj mis-inventotaj Julietaj. Kaj rilate al plumbestoj kaj kvarpieduloj... aj!! La povraj Fiŝfiŝoj! Ŝi estis komplete forgesinta doni la pulvormanĝaĵon al la fiŝoj!
Ŝi emis ekkuri al la salono. Sed io katenis ŝin je la pupitro, antaŭ la grandaj silkaj paperfolioj, diafanaj kiel porcelanaĵoj, helflavaj kaj leĝeraj, serenaj, kvazaŭ petaloj aŭ poleno sur flugiloj de ora aero aŭ... VE! ne plu ĝui juvelajn minutojn dum tardaj noktaj solecaj horoj en kompanio kun... sia plej pasia intimeco, ne plu deliciĝi per la kontenteco provi vojon de memkompreno, iel sublimigi siajn morbojn kaj malkovri ĉe ili ne senrevenajn nihilistajn fatalaĵojn sed econ de ardaj karboj sub cindroj, refairipovaj, varmodonaj! Ĉu ŝi kuraĝus rezigni? Profite al kio do?!
El la tirkesto ŝi malrapide deprenis speguleton. Kaj heziteme alrigardis ĝin. Ne, ŝi ne estis fantoma, imaga! Ŝi vivis, per karno kaj ostoj, kun vunditaj sentoj kaj sopiroj pri kies ekzisto la dekoj, la centoj da personoj, kiuj vidis ŝin ĉiutage, kiuj alparolis ŝin, eĉ ne povus suspekti, pro tio, ke ŝi marionete movigis la lipojn responde, kaj teatrece ekzamenis kaj taksis modkatalogojn, mondume vojaĝis eksterlanden religie ĉiujare por sciiĝi pri la lastaj furoroj ĉe la alta modo, iel sensacie nutris amaferon kun Braŭlio de du plenaj jaroj... Kaj oni fotadis ŝin, kaj ŝi detranĉis la fotojn de ĵurnaloj kaj magazinoj, ĉar estis utile havi tiom flatan karier-dosieron kaj ĉar ŝi rekonis sin sur la fotoj. Sed kiu estis ŝi, tiu, kiu aperis en revuoj, kiu gastigis la papojn de la modo, kiu vestigis inojn de la alta klaso? Tiu estis la afekta parto de ŝi mem, provokita, postulita, kreita de aliuj, "Miss" Arabela... Krusto. Malpuraĵo-krusto, al kiu ŝi ne povis honeste identiĝi. Ĉu tiamaniere ŝi definitive estis fremdiĝanta al si mem, al aŭtentika homeco? Ĉu troviĝis ekster ŝia antigopovo la ŝlosilo de vero, kaj de solidaro?? Ĉu kiel ŝi mem ĉiuj estis trafitaj de veneniga alieneco?...
Diable, NE! Kiam sango krias pri buĉadoj kaj deliro de ribelemo enrompas en la koron, tiam korpo kaj animo kune anhelas dum fulma sekundero, konscio pri si mem ŝveliĝas kaj ĉion inundas, la fadeneto inter vivo kaj morto akiras sian faktan dikecon, densecon univers-skalan — kiu jam ree relativiĝis, dispartiĝis, disŝutiĝis en vokojn multoblajn de la tropostulema praktiko... Sed, dank'al la fulmina percepto de la esenco mem de sia esenco kaj de ĉiuj esencoj, okazis io. lo kun eco de ĉioscio kaj de saĝo, kiu subtenas la ekziston kaj kiu estos ree obstine serĉata, dumvive, en cerbumadoj kaj realigadoj, cikle, sinsekve. lo, kio sole kapablis ĉion kaj ĉiujn kunligi, simbolo por ĉiuj strebadoj kaj ĉiuj turmentoj kaj ĉiuj feliĉoj. Ĉar en konsciiĝo ne temas plu pri ia aŭ alia individuo, sed pri la homaro, libera, fidinda, memstara, kun valoroj veraj. Frateco... Harmonio, ekvilibro... A-M-O. Amo, en kies sino hejmiĝas bono, belo, spite vojŝtonojn, ŝtonegojn. Kaj ĝia simpla, nuda ebleco igas neefektiviĝojn provizoraj, la firma sento pri la fantasta ebleco estas ekstertempa, trans-spaca, kaj sufiĉas en si mem...
Arabela prenis la fontoplumon. Longe ŝi enspiris inkodoron el antikvaj epokoj... dum ekklakis ie ĉirkaŭ la kastelo fenestro- klapoj pro ululantaj ventoblovoj, kiuj furiece ruliĝis sub la pordoj, inter la murŝtonoj, kaj skuegis la flamojn de ŝiaj kandeloj, pugnofrapis la gigantajn meblo-ombrojn, flugigis ŝiajn palajn paperfoliojn...
... Forta vento senlace balais la stacikajon, pli kaj pli senkompate. Roksana observis siajn glaciigitajn kunatendantojn, ties violkolorajn lipojn, dentoklakojn, varmigcelajn man- kunfrotadojn, kaj konkludis, ke ŝi verŝajne estis serioze malsaniĝinta, ŝia abunda transpirado nur povis deveni de forta febro. Ŝi konsultis la horloĝon: mankis nur unu minuto! Kvindek- naŭ sekundoj, kvindek-ok, kvindek-sep... Ve!! Ŝi teruriĝis. Estis ankoraŭ entempe, ŝi povis rapide revengrimpi la ŝtuparon kaj forkuregi — por ĉiam, kun la manoj premitaj sur la oreloj por ke ŝi ne risku aŭdi la alvenon de la trajno kaj... La lokomotivo akurate montriĝis ĉe la alia ekstremo, preskaŭ senbrue, ja ŝia propra koro eĥis pli ol bombeksplodo, kaj baldaŭ senmoviĝis tute apud ŝi. El ĉiuj vagonoj estis jam elsaltantaj personoj, tuj homfluego okupis la tutan kajon, sennombraj plandumoj seke martelis la pavimon, energie, kaj homoj marŝis kvazaŭ soldatoj, dure, haste... Ŝi angore, senesperiĝe klopodis inspekti la trajtojn de ĉiuj viroj, sed estis tro da, ĉiuj kun fremdaj, indiferentaj, rigidaj mienoj. La lastaj postiĝintoj estis forlasantaj siajn vagonojn, ĉio jam ekdezertiĝis. Ŝi komencis kuri laŭlonge de la trajno, ĝi ŝajnis komplete silenta, malplena. Li ne venis! Li ne venos!! Ll, Ll estis forfuĝinta! Sed estis iu embarasita kun sia valizo apud la sekvanta vagono... Ŝi haltis, ŝi tremis tro, ŝiaj kruroj rifuzis obei... "Galtero...!" Li levis la kapon kaj ridis al ŝi. Li ridis laŭte, feliĉege. Ambaŭ etendis la brakojn, akcelis la paŝojn. Kaj ĉirkaŭprenis sin, forte, forte, meze de larmoj kaj ridoj, flustroj, kisoj, ĝemetoj, ridoj denove. Temp-al- tempe ili lozigis la brakumon por iomete disiĝi, rigardi sin, kaj certiĝi, ke ili estis fakte kune, per nova alsalto unu al la kolo de la alia. Kiom, kiom varma, ĉarma, amoplena li estis! Ĉio estis tro reala por esti sonĝa, tro reala por esti reala...