Vi ne vidis vin de longe, vi du, ĉu ne vere?
Ili turnis la kapon. Blankhara maljunulo simpatie ridetis. Galtero afable konfirmis:
Vi pravas, patreto. De longe. De kiam ekzistas konfliktoj kaj bataloj en la mondo. Milit-disigoj estas vere kruelaj.
La viro faris komikan surprizitan grimacon. Roksana kompatis lin, sed vole-nevole daŭrigis la tro tentan, kvankam ne malbonintencan, mistifikon:
Ne strangiĝu, sinjoro, sed mi rakontos ion tre specialan al vi. Kvankam ni aspektas nur tridek-jaraj, ni estas tre, tre oldaj. De kiam kreiĝis la tero kaj la homoj ekestis ankaŭ miskomprenoj kaj intermortigadoj. Sed, dank'al nia kaj alies streĉa
kunlaborado, la homaro pretervivis kaj estas nun je la sojlo de la Amforo-Erao. Tio signifas, ke ni finfine rajtas nun kuniĝi kaj ripoze ĝui nian kunestadon. Ĉar ĉiuj baldaŭ ekpartoprenos en nia mondo harmonie kaj fratece, pro tio, ke nia mondo estas tiu de amo.
La maljunulo estis ravita:
Estas bele, en mia aĝo, post ĉio tio, kion mi travivis, aŭdi junajn homojn paroli tiel. Estu vi feliĉaj!
Ili dankis per kapkliniĝo kaj brak-en-brake aliris la ŝtuparon. Je la supro, ili emis turni sin por konstati, ke malantaŭ ili longa, trista pasinteco estis fakte porĉiame malaperanta. Galtero milde tiris ŝin antaŭen.
Ĉu cia pitoreska Kruĉo-Erao, aŭ mi-ne-scias-plu- kion, ne bezonos ion de la speco de esperanto por plifirmiĝi? Mia koro, ci devus esti profitinta por varbi la ulon! Unu plia estas unu plia, pensu pri la statistikoj!
Galtero, kara Galtero, ĉu kun statistikoj ni ne sufiĉe bele kaj sufere jam kunlaboris?
Ili ĉesigis la paŝadon ; kaj longe, funde kisis sin...
Arabela relegis la freŝan skribaĵon per unu spiro. Eble ĉi tion ŝi estis fuŝpalpe serĉanta meze de siaj rankor-elverŝoj sur esperojn tro disrevigajn, tro distajn de la akraj realaĵoj! Utopion!
1-http://www.ledifice.net/3022-4.html Labirinto - XIIa j.c. - Katedralo de Chartres. 2-https://www.facebook.com/ecumenicus/photos/a. - Artaĵo: Catherine Nelson.
Ja! Kial ne malfermi vojon al feliĉa elnodiĝo — por la libro kaj por la homaro — tiom nepra al ĉies pluado, al la ŝia?! Esperoj tro ofte indulgas vantajn iluziiĝojn. Sed utopio, utopio staras grandanime kiel modelo konkreta kaj realigota, ĝi estas la bazo mem de
engaĝiĝo, ĝi transformas lamentadojn en la geston ageme kuspfaldi la manikojn... Kaj ŝi sentigos, ke ne temas pri mistikemo, des malpli pri mistikismo. Maksimume pri dolĉa komfortiga placebo, el tiuj, kiuj tiom simple kaj bonkore savas el drastaj malsaniĝoj...
Do, bone, feliĉege la volano plu flugos de mano al mano, de Ĵanaina al Roksana, ja la rakedon daŭre firme tenis Arabela, ŝi jam antaŭgustumis novajn korelanojn, novajn delikatajn amsuferojn kaj konvaleskojn ĉe sia nova heroino... Kvankam...
Viskoza embaras-sento ekkreviĝis. Sed ŝi iĝos la virtuozo de la unutonaj ripetadoj! Silvana kaj Ĵanaina, per siaj propraj vivoj, konsistigis konviktajn montrojn de la senutileco de membiografiado kaj fantaziado kiel vojoj al pasiego-satigo! Kaj kiam ŝi estos likvidinta la ĉapitron Roksana-Galtero, kio tiam?? Li estis pikinta ŝin kiel vipuro, kaj ŝi en la realo ne estis malsanulino kuracebla per orumitaj tromp-piloloj, ŝi bezonos ĉiam kaj ree la novan dozon de la vivantiga kaj... pereiga drogo.
Ne, ŝi ne estis kaj ne povis eĉ dum literaturverkado roli kiel ia Roksana, kun ĉi tiu nomo rok-sona kaj vivo solide konstruita sur fortika feliĉo. Nenio stabila ĉe ŝi. Multaj pimpaj sentemoj kaj elanimaj konstantaj sindediĉegoj, sed ĉiam kun ironio-spuroj ĉe la lipkomisuroj ; tial ŝi ludis per la danĝero, incitis ĝin, sed ĉiam iom flanke, en prudenta memprotekto, kiu malebligis definitivan solvon... ĉar ŝi ne kredis je ĝi. Post la fino de madrigalo, ŝi sopiris al nokturno, sed hezite: antaŭ ol ĝi komenciĝu, jam vundis ŝin la nepra alveno de la lasta muziknoto. Ŝi estis el tiuj, kiuj petas velurlilan violbukedon kiel amdeklaron, kaj poste forlasas ĝin sur la restoraci-tablo por ne ĉeesti fatalan velkiĝon, simbolon mem de la destino rezervita ankaŭ por la ĵus deklarita amo... Ĝuste, ŝi estis multe pli ia Violeta ol ia Roksana.
Arabela leviĝis, faris kelkajn paŝojn laŭlarĝe de la biblioteko, portis la fingrojn al la frunto, tuŝetis siajn vangojn per la mandorsoj, ne sukcesis konkludi pri varmo- aŭ malvarmo-sento, pri emo al mateo aŭ oranĝsuko ; ĉiamaniere estis jam noktomezo kaj kvarono, ŝi ne ĝenu la servistinojn... Hm, Braŭlio absolute pravis: punco kun turmalina nigro tro pezigis la ĉambron, kaj krome pratempis ; ŝi nepre mendos dekoraci-projekton de Norberto, ankaŭ por la manĝosalono... eble ion kun multe da turkiso- kaj sablo-koloroj por ke ŝi sentu sin sur la maro, aŭ eĉ ene de ĝi, kiel — ho! la Fiŝfiŝoj! Ili ne meritis tian fastadon, ŝi estis vera megero!
Ŝi rapide vestis la pantoflojn kaj ektrairis la kvietajn koridorojn de sia hejmo. Kiom plaĉis al ŝi koridoroj!... Kaj kiomobstina ŝi montriĝis en siaj obsedoj!!... Gerardo, Gerardo... Ĉu iam tra resonantaj koridoroj, ekstazo- kaj timo-donaj kiel ĉefnavo, en eĥoplena ombrolumo, ŝi iros man-en-mane kun li... ĝis ili skizos paŝon plian kaj atingos... ( ^)
Hooo! La maldensejo rebrilis arĝente, kupre, perlamote, kaj... jes! la aero mem estis tiu, kiu enhavis pigmentojn! Kaj la parfum- korperoj disradiis tepidecon! Kaj je ĉiu spiro floraj dolĉaĵoj fandiĝis en la buŝo, je ĉiu movo mirlitonoj kaj fifroj kariljonis, dum ĉiu palpebr- umo mil kaj unu kalej- doskopoj senvualigis ĉu la palpitadon de glimoj, ĉu la sukon de steloj, ĉu la saporon de insektflugado, jen la ritmon de ĉiuj koloroj, jen la softecon de pulpoj kaj sezonoj, aŭ la arton de la vivofluo! Kaj la horizonto ondumis libere por karesi la algojn, la blankajn ŝtonetojn, la akvon, kaj la akvo etendiĝis al la senlimo kaj respeguliĝis sur la surfaco de la akvoj, tiel ke nigrperl-okulaj vostumantaj fiŝoj kis-tiklis la tutan Laktan Vojon, kiu klukis por ne tro brue ridegi, sed la fiŝetoj daŭre svingiĝadis kaj plu jukis la galaksion, ĝis ĝi komencis duon-forkuri en gaja ludado kaj skrapi sin, kaj je ĉiu grato falis ĉielarka precipitaĵo el fiŝmanĝaĵo-flokoj...
https://www.facebook.com/ecumenicus/photos/a. Artaĵo: "Scikapabla disonanco solvita"
Arabela findisĵetis la sesan pinĉaĵon da buntaj nutraĵ- lamenetoj kaj te- ([9]) nere observis la lastajn vetkuradojn de la emajl-skvamaj, plataj aŭ rond- ventraj, striitaj aŭ ruĝoranĝaj sagetoj cele al manĝ- kaptado. Tiam si estingis la lampon