La plilongigo de ŝi mem... Kaj tiu eble estus... li, denove, pli intense ol iam, li...
Ŝi ne sukcesus klarigi kiamaniere, sed Arabela nun estis ree en la biblioteko, sidanta en karmesina velurfotelo apud starlampo
kun silka ŝirmilo, kaj ŝi tenis grandan bild- albumon, sur kies kovrilo knabino sidanta en karmezina velurfotelo apud starlampo kun silka ŝirmilo tenis grandan bildalbumon, sur kies pli ete desegnita kovrilo knabino sidanta en karmezina velurfotelo apud starlampo kun silka www.j osephinewall. co.uk/fairy bubbles. html ŝirmilo tenis grandan bildalbumon, sur kies ankoraŭ pli ete desegnita kovrilo knabino sidanta en karmezina velurfotelo apud starlampo kun silka ŝirmilo tenis grandan bildalbumon, sur kies miniature desegnita kovrilo knabino sidanta en karmezina velurfotelo apud starlampo kun silka ŝirmilo tenis grandan bildalbumon, sur kies treege miniature desegnita kovrilo knabino sidanta... Ŝi vertiĝis. Ŝi glitis en fantasta rapidumo laŭlonge de ebena tunelo ĝis la neatingeblo de la infinitezimo tra la kapturniĝo de ĉiuj knabinoj antaŭ ŝi, kun ŝi, post ŝi ĝis la neatingeblo de la infinitezimo — kaj samtempe, kaj antaŭe, kaj paralele, kaj simetrie, ŝi kaj ĉiam pli da knabinoj projekciiĝis pli kaj pli grande, pli kaj pli frenezige enorme, gigante, eksterlime, en la nemezureblo de la infinito, ĉar aliaj tenis pli kaj pli makrokosman bildalbumon, kies kovrilo...
Ŝi fermis la okulojn. La deliro cirkladis en ŝia menso, distiris
ŝin spirale tre foren supren kaj malsupren, kovr- is tempo- kaj spaco-distancojn nekomputeblajn, ĝis la unua kaj lasta ero de konscio, tra la konscio mem de homoj,homoj, ho- moj, homoj, ho-moj ankoraŭ, ho- https://www.facebook.com/ecumenicus/photos/a.
moj, novaj homoj, pliaj ^ homoj... Ega mult- ego da homoj, kiuj a ĉiuj estis ŝi, kvankam nur ŝi estis ŝi...Universala identiĝo spi- tis agnoskitan nekomunikeblecon, kiun ĝi flagrolume forigis dank'al fulmaj unuavidaj amikiĝoj...
La agonio eble longe daŭris, eble ne, sed subite aŭ iom post iom sublima malstreĉiĝo kaj bonfarto glate ekŝvebis kaj suple enfiltriĝis en ŝin. Ekzakte kiel kiam, dum sia infanaĝo, ŝi sentis, ke ekĉesis la turniĝado de la karuselo kaj dankis la anĝelojn en la nomo de ĉiuj, kiuj kiel ŝi estis suferintaj tie kavazaŭ ili estus sur la seĝoj de "rusa monto", sed kiuj obstine kaj memdefie ree grimpis http://francais.istockphoto.com/
sur maneĝon ĉiufoje, kiam la okazo prezentiĝis... Ŝi eksterdube ne estis la nura, kiu havis tiajn spertojn. Gerardo mem estis komentariinta similajn travivaĵojn. Kaj aliaj ekzempleroj de ŝia bildalbumo verŝajne kuŝis sur la bretoj de aliaj iamaj infanoj, kiuj same ekstaziiĝis antaŭ tiu bildo ene de bildo ene de... La realaj Silvana, Natalia, Ĵanaina, kaj ankaŭ la veraj Gasparo, Gonsalo, Gastono, sciiĝos pri la karuseloj unuj de la aliaj. Kaj li ne koleriĝos, li komprenos ŝian intencon... Li pardonos...
https://www.facebook.com/ecumenicus/photos/a. "Homo kiel Mikrokosmo de la Makrokosmo" de Hildegard Bingen (1098-1179) .
Vitruvia Homo, de Leonardo da Vinci (1482), sub la spiralo de Fibonaĉi- nombroj.
Ĉio sombra en ŝi estis malaperinta. Estis nun alia tago, kun novaj perspektivoj...
Ha, floreto, jen vi! Mi pensis, ke mi trovus vin en funda dormado kaj ke eĉ cent amkisoj ne vekus mian Neĝulinon!
Braŭlio!
Ŝi kuris al li, pendiĝis al lia kolo, volupteme lasis sin karesi.
Kie vi pasigis la nokton, Bela? Via lito eĉ ne estis malordigita...
Kredu vi aŭ ne, mi tute ne dormis ĉi-nokte... almenaŭ, mi pensas, ke ne. Ĉu estas jam la kvina?
Kaj sep minutoj. Tamen, dormama kia vi estas, mi vetas, ke vi kiel knabino endormiĝis en la sofo kun
via bildalbumo en la manoj, tiom ĝi enuis vin. Vi ja aspektas mallaca kaj freŝa kiel... hm, ĉu mi uzu la plej trivitan sed veran el la komparoj?... kiel rozo.
Mi ja sentas min tia... Kaj vi do! Kiom danda rajdkostumo!
Ĉu ne fakte? Nu, urĝiĝu! Ni ne volas perdi reĝan farm-mantenmanĝon, ĉu? Kaj ni bezonos tri horojn por alveni. Kristo! Malfruiĝu du minutojn kaj la ceteraj gastoj estos devorintaj ĉion, ĝis la lasta ero da maizkuko, da varma pano, da blanka fromaĝo...
Ambaŭ ĝemis pro glutemo kaj plu petolante kuris man-en- mane al ŝia dormoĉambro. Ŝi ne restis longe en la banĉambro, sed kiam ŝi ree aperis, la tuta ŝranko estis malmuntita kaj la vestaĵoj, kiujn Braŭlio preferis, kuŝis sur angulo de la lito. Li staris kun triumfa mieno apud ili.
Ej, sinjoro Braŭlio de Almeida Pravo Nevo, mi tute ne intencas uzi nigron hodiaŭ! Maksimume helan grizon...
Li ĉesigis ŝiajn protestojn per kisoj, kaptis ŝiajn subvestaĵojn, ŝajnigis helpemon por palpi ŝian korpon per delikataj sed delice frostodonaj fingroj... fine konsentis kun ŝi pri helgriza koloro... Arabela gustumis ilian komunan feliĉon kiel se ŝi unuafoje estus malkovranta ĝin.
Kiom ĝuoplena estos nia semajnfino, ĉu ne, Braŭlio? Hmmm! mi rajdos la tutan tagon! De monatoj mi ne alproksimiĝas al ĉevalo!
Ne forgesu negativan detalon: vi tiom bone forlogas Laŭretan lastatempe, ke ŝi invitis nur esperantistajn tedajn amikinojn ĉi-foje. Tamen, vi fidu al Fabio kaj mi: al predikadoj ni respondos per predikadoj... niastilaj! Mi vetas ke ĉiuj malesperantiĝos samsekunde: la sekreton de vera vojo al saviĝo ja tenas ni!
Tiklu min laŭ via plaĉo. Ĉiu havas sian lokon sub la suno...
Kaj ŝi reveme kaj murmure kompletigis:
...sub la sama, unuiga suno...
La vespero penis teni siajn okulojn malfermataj... Kontraŭ la profundbluo nigre siluetiĝis ondoformaj montetoj hirtigitaj de arbustoj kaj arbaj ĉifonfiguroj, en salubra ripozo fidanta al atenta gardostarado de la tero dum sia lanta turniĝado... La tuta energiplena vivformikado mirinde revekiĝos kun la unuaj, senerare leviĝontaj sunradioj... Pale flavaj lumoj de la verando skrapmordetis la absolutan nokton, sendanĝere, naive, stulte, kiel... kiel naciflagoj enbatitaj en la lunkrateroj...
Alceo, kial vi ne ludas "Lunik 9" de Ĵil O?
Varmaj aproboj... Korpoj revigliĝis, animeco ekkontaĝis la etoson. Silvana, Natalia kaj Plinio kun intensa tristo ekkantis: "Poetoj, kantistoj, amindumantoj, Ho, hastu...
Alvenis nun la horo por priskribi kaj kanti Verŝajne la plejlastajn Noktojn de lunlumo..."
La gitaro de Alceo ĝemis, korŝiriĝis... Laŭreta apogis la kapon kontraŭ la genuojn de Fabio, kuntiriĝis tre proksime al lia brakseĝo, ronde, ete, kiel por peti azilon ĉe liaj kruroj. La muzikritmo nun akceliĝis, dure, precize, parade. "Historia momento, Simpla rezultato El la evoluado De vivanta scienco, Venko de la homo normala, Progresiva,
Super natura universo
Kaj kio plia?..."
Ŝi fiksis la polurvaksitan lignoplankon je nur kelkaj centimetroj for de ŝiaj okuloj, tiam, per angulrigardado, la vastecon de la firmamento... Kia fragileco en ĉio... Ili ĉiuj troviĝis en orita nuksoŝel-imitaĵo flosanta en nemastrebla oceano purarĝente scintilanta... tiom hazardece, tiom provizore... De unu sekundo al alia unu el ili, eble ŝi, ŝi mem, kiu nun konsciis — dioj! — pli ol tio, kiu nun sciis en la tremoj de ŝia mio, finbrulos, kaj estingiĝos, kaj restos eĉ ne stumpo el ŝia saĝo, el la ŝajne longaj spertoj konstruitaj sur paseo... sabla. "...en ĉiu konscienco En ĉiuj mondopartoj, De l'novmilito sonas la trumpet'..."
Ĵanaina kaj Romeo estis jam forlasintaj la kartludon, kune kun Braŭlio kaj Arabela, tiel ke unisone vibris la alarma alvoko:
"Tratraretratra Traretrata Traretratra!"
Ŝi provis restarigi la netecon de la minaco, la proksimecon de vakuo — kiuj rifuzis plu aperi, krom per fajro sur ŝiaj vangoj... Kiaj bildoj pasis en la menso de la aliaj, kiaj hororitaj antaŭvidoj... Iliaj ĉeestoj plenigis la verandon per harmonia forto kaj kuniĝemo, danĝeroj ŝajnis forpelitaj, devis nepre ŝajni forpelitaj. Du ombroj eliris el la mallumo de la horto, paŝis iliadirekten. Lucio kaj Roksana alvenis al la verando jam kantantaj.