"...La luno estis atingita
Finfine... Ho, bonege!
Mi konfesas, ĝojon sentas mi ankaŭ..."
Ĉiuj interrigardis sin dum la voĉoj are kaj dolĉe lamentis. Fabio delikate levis al si ŝian mentonon ; lia kuraĝiga rigardkareso demetis de ŝi la lastan hezitemon, kaj Laŭreta kuniĝis al la ĥoro por la lastaj versoj.
"...Kio por la versoj sen lunlumo?
Kio por la mar', la flor' kaj la gitar'?
Kiomaj cerbumadoj sen respond'..."
Lucio evitis al ĉiuj embarasitan silenteton per tuja novpropono:
A
Jil plu! "Procesio"(')!
Li kaptis tamburinon, Plinio triangulon, Silvana alumet- skatolon. Vigla ludado, plenpulma kantado kaj nerezistebla ekdancado... Poste Fabio replenigis la glasojn de la bieremuloj dum Roksana kaj Laŭreta iris prepari ioman teon por la ceteraj. Laŭreta ĝislarme oscedis.
Karulinjo, videble ni fakte renversas vian pacan vivoritmon, ĉu ne?
Roksana, kredu min: malofte mi ĝuis tiom perfektan tagon kiel la hodiaŭan. Kiom mi deziris vidi nin ĉiujn kunigitajn ĉe mi almenaŭ unu fojon en la vivo!
Nur vi estus povinta tion realigi... Kian sorĉon vi uzis do tiucele?
Ambaŭ ridis. Laŭreta pinĉmordis al si la lipon... Ĉu ŝi finfine ekparolu pri la motivo, kiu pelis ŝin klopodegi por organizi ĉi tiun semajnofinon?... Ŝi havis ian vaporon en la kapo, kiu nebuligis komplete ĉiujn kriteriojn, lontanigis ŝian projekton ĝis preskaŭ komplete viŝita plano, dubigis ŝin pri ĉio, kio ne estis sensebla, rekta kaj evidenta kiel la ĉitiado de Roksana apud ŝi kaj de la kvar aliaj amikinoj, tiom, tiom gravaj por ŝi tagon post alia en tiuj lastaj monatoj... ses febraj monatoj... Cetere... ili estis ses amikinoj ankaŭ, kaj ne sep. Ŝi amare konjektis, ke ĉiam io lamus. Kaj ŝi verdire sentis grandan lacon, ŝi subite bedaŭris ĉi tiun kunvenon, kaj ŝiajn kiel ĉiam troajn atendojn, kaj la misajn sentojn el kiuj ŝi ne sukcesis liberiĝi... kvankam eble ekde nun... Ĵanaina kure envenis:
Rapidu, kuirej-klaĉulinoj! La aĉaj kontraŭesperantistaj afektuloj permesis iomajn el "niaj" kanzonoj por fini la vesperon, t.e. por "endormigi la tro vekatajn homojn" kiel diris Romeo. Ne tardu. Mi jam kunportas la tasojn...
Roksana gaje rimarkigis al Laŭreta:
Ina ŝajne finfine trovis sian Romeon, kion opinias vi? Kiom romantika kaj enamiĝinta viro... Li almenaŭ dekfoje menciis la geedziĝon.
Ja... Kara Ina! Ŝi meritas korripozon. Kia dramo por konvinki Elcion doni al ŝi la divorcon!
Laŭreta tamen ne kredis al korripozo... Ŝi estis parolinta malsincere, kaj honeste ne vidis kiel eblis senmaskiĝi, malŝabloniĝi sen aspekti kruela, malbonintenca. Ŝi demandis sin ĉu ankaŭ Roksana... Kiom malfacile elverŝi malformalaĵojn eĉ inter plej amikaj personoj!
Sed, Roknjo, ĉu vi pensas, ke iam oni atingas veran, stabilan kor-trankvilon? Certe, estas glataj fazoj en onies vivo, sed ĉiam alterne kun sturmaj... Oni emas nei malstabilecon por provi forigi ĝin el la realo.
Kio do pensigas vin tiamaniere?
Nu, bone, propra sperto, kaj pli atenta observado de ĉirkaŭuloj. Ĉu vi kredas, ke mi eraras? Vi, kiu sisteme pozitivas, pensu pri modelaj vivkompanoj, kiuj tamen dronas en ĉiutagaj krizetoj, miskomprenoj...
Ĉu io... ne... bone rulas inter Fabio kaj vi?
Ho, mi ne aludas rekte kaj specife al ni. Ĉio ĉiam iras bone, vi scias. Mi vere estus mensonganta se mi dirus la malon. Fabio tute simple estas senmakula homo. Cetere, li ĉiam elturniĝas por ke mi interbatalu kun... mi mem!
Ekzakte tiel agas Lucio!... Kien vi kutimas meti la sukerujon?
Estas ĉiam poto da mielo sur la manĝotablo. Vi jam venis ĉi tien tri fojojn kaj ankoraŭ ne lernis! Kia honto!... Jen. Finite. Ni ekiru. Mi vetas, ke Alceo komencis per la tradukoj, kiujn Silvana faris de Ŝiko-
Buarkaĵoj... "Aj, la unua damo / la unua dramo / la unua amo..."
"...Karlo amis Doran, kiu amis Lean, kiu amis Lian..." Laŭreta plu refrenumis kun Roksana por disipi splenatakon. Ŝi pli kaj pli nete certiĝis, ke ŝi estis idealiginta la renkontiĝon, ke falsis la esperata ebleco interŝanĝi senrestrikte kor-elanojn kun la amikinoj... Ŝi malpravis: estis "Kongresurboj"([12]), kiu feste plenigis la restadejon, en vera improvizita karnavalumado, meze de daŭraj laŭtaktaj manfrapoj, kaj rideksplodoj je la rekantaĵo. Fabio simiumis la vortojn tiajn, kiajn li sukcesis ilin interpret-aŭdi. Kio estigis ĝojajn kuraĝigajn ridetojn ĉe Natalia kaj Arabela kaj incitis Braŭlion kaj Romeon al intence troigitaj, fuŝparodiaj prononc- grimacoj plej ridprovokaj. Lucio profitis la alproksimiĝon de Roksana por laŭritme frapi ŝiajn pugojn anstataŭ siajn polmojn. En Laŭreta grimpadis ondo da trista ĝeno, kun duobla kulposento, kiu regurgitis neeviteble... Antaŭ ĉio, ŝi estis gastigantino, do ŝi ne rajtis montriĝi plezurfuŝulino. Duavice, sed ne duarange, ĉi tiu ĝojumado tute ne estis nedezirinda, kial do ĉi tiu ŝia malestimema, kretena cenzurado? Kial ŝajnis al ŝi, ke ŝi ne troviĝis kaj ne kapablis
iam troviĝi je la sama registro kiel tiu de la ceteraj? Des pli, ke estis dank'al ili, el ĉiu el ili, ke ŝi estis verkinta sian poemaron... Kiom strange pensi pri "Karuselo", pri la flustra, delikatema
"Karuselo" meze de ĉi tiu bruado kaj saltado senkonsekvenca,senradika... Kvankam, verdire, kion pensi pri la nunaj intimaj okazantaĵoj de la freneze dancantaj Arabela kaj Silvana, de la plengorĝe kantantaj Ĵanai-na, Roksana kaj Natalia?... Ĉu ŝi komplete vojeraris pri iliaj sentemoj, ĉu ŝi fakte estis... sola, gracila, sen-helpa? La kadenco mal-akceliĝis, ĉesiĝis... Plinio ĵetis sin en la hamakon kaj Natalia sur lin. Dum
Alceo http://l.m. aguarelle. over-blog .com/pa ge/4
mI»
utiligis kuseneton kiel ventumilon por Silvana, li dekretis:
Laŭreta savos nin ĉiujn per sia saĝeco. Al ŝi denove la elekto-rajto!
Volonte! (Aj, aj! ĉu ŝi estis fakte tiom travidebla, aŭ ĉu ŝi tro sincere havis nun kapon de fiŝo ekster la akvo?)
...Tamen, bonvolu ĉiuj trinki unue pocion da ĉi tiu eliksiro. La herbaĵoj, kiujn ti enhavas, maldiboĉe ŝvebigos vin sur... "Fumo,
Fumo leĝera, Vagante aera...
...Al lumo vespera,
Diafana kanto, Kanto lontana...^[13])"
Laŭreta plu perturbiĝis. Kiom kriplaj kaj kadukaj ŝiaj taksadoj! Ĉar ja granda unuiĝinta profundeco ĉe ĉiuj klare elmontriĝis. Plej respektema Fabio duonvoĉe komentariis kun Romeo kaj Silvana kvalitojn kaj mankojn de esperantaj kanzonproduktaĵoj, sen ĉesigi softan kantadon Arabela donis cigaredojn al Plinio kaj Janaina, dum Natalia lule balancigis la hamakon, kun videbla plezuro fajfante la muzikon. Kiel akompano al la gitaro de Alceo estis ankaŭ la perkutado de la mano de Lucio kontraŭ lia femuro kaj la simpatia lalalaado de Roksana. Braŭlio venis ĝis ŝi, iom kliniĝis kaj demetis pajleron el ŝiaj haroj. Ŝi dankis ([14]) per rideto, per man- signo invitis lin sidiĝi kun ŝi je la verand- ŝtupareto... Jes, spite eksteran malkoncentr- iĝŝajnon, poezio de ritmo kaj sentoj tiklis ĉiujn je la kor- sincereco... Ĝuste tie kuŝas la potenco de arto: esprimi, elbrustigi ĉion, permesi forgeson de malkapabloj kaj fiaskoj, nuligon de sindetenoj... Ne, arto ne bezonas aksiomojn nek rezonadojn. Ĝi tuŝas la homecon de homoj preter ties kirasoj de vortoj, vortoj, nuraj vortoj... subite iĝintaj magiaj esprimiloj, pro tio, ke ili trovis poternon meze defortikaĵmurego kaj ĝin malfermis al korbatado... Ŝi fintrinkis sian teon.
— "Vi ne skribis plu(1)"! "Vi ne skribis plu"!
La plurvoĉa peto frapis Laŭretan. Ŝi atente esploris la fizionomiojn de la amikinoj: okuloj brilis en malserena atendo... Alceo grimacis, skuiĝetis sur ŝia seĝo, streĉis sin. Silvana prompte kaptis la gitaron, amike forpuŝis lin. Plinio funde ronkis en sia hamako, Natalia detiriĝis, zorge evitante veki lin. Fabio invitis la ceterajn virojn ĉe la malantaŭkorta provizorejo por gustumi fruktobrandojn, kiujn li mem estis preparinta...